Κάποιοι από εμάς είναι
σαν το μελάνι και κάποιοι άλλοι σαν το χαρτί.
Αν μαυρίλα είχαν μόνο
λίγοι , οι άλλοι θα ήταν βουβοί.
Και τέλος αν λίγοι από
εμάς ήταν τυφλοί, ίσως
κάποιοι από εμάς να
είχαν μια λάμψη
*
Δώσε μου ένα αυτί που
να ξέρει να ακόυει ήχους και φθόγγους
και θα σου δώσω μια
φωνή που να ταιριάζει με την αρμονία .
*
Το μυαλό μας είναι
σφουγγάρι .
Η καρδιά μας είναι
ποτάμι.
Και είναι παράξενο..
καθώς οι πολλοί
βαραίνουν στο δίσκο της ζυγαριάς ,
έτσι γέρνει περισσότερο
ο δίσκος
με το σφουγγάρι που
έχει ρουφήξει νερό
παρά με το ποτάμι που
ρέει .
*
Όταν τις ευλογίες εσύ
ποθείς,
που κρύβεις τ’ όνομά
τους μες στο στήθος,
κι όταν λυπάσαι, δίχως
να μπορείς
να φτάσεις στων αιτιών
τ’ άγιο βύθος…
Πως τράνεψες στ’
αλήθεια, λέγει αυτό
– μ’ όλα μαζί, που
μεγαλώνουν γύρα –
και φτάνεις ως το μέγα
σου εαυτό,
σ’ αυτόν που η γέννησή
σου σε είχε κλήρα…
*
Συ, που σου φέρνει –
από κρασί μια ζάλη – τη νεφέλη:
και τ’ αχνό τ’ όραμα,
θαρρείς «φάντασμα από βαρέλι»…
*
Πίνεις κρασί για να
μεθύσεις κ’ εγώ πίνω πάλι
από του αλλουνού
κρασιού, τη μέθη, να με βγάλει…
*
Η κούπα μου άδεια αν δω
να μένει
το δέχομαι καρτερικά.
Μα αν μου ’ρθει
μισογεμισμένη
Θυμώνω εγώ πραγματικά.
*
Τ’ αληθινό δεν είναι
κείνο π’ ο άλλος φανερώνει
μα κείνο που δε δύναται
στο φως αυτός να βγάλει.
Γι’ αυτό, σαν θες να
τόνε νιώσεις, λύση είναι μια μόνη·
στα λόγια του που… δέ
σου λέει: προσοχή μεγάλη.
*
Απ’ τα μισά, το νόημα
δέ βγαίνει, που είπα τα όσα:
για να ’ρθουν ως εσάς
μισά, γι’ αυτό τα λέγ’ η γλώσσα.
*
Έννοια, το χιούμορ (το
καλό κ’ ευπρόσδεκτο) προσφέρει
μιάν έννοια της
αναλογίας, στα σωστά της μέρη…
*
Τότε που οι άνθρωποι
παίνεψαν τα φλύαρά μου λάθη,
και μου κατηγορήσανε τη
σιωπηλή αρετή,
κάθε μου αγάπη γι’
άνθρωπο μες στην καρδιά μαράθη
κι η ερμιά γεννήθηκε
βαθιά μ’ αυτή πόχω δεθεί.
*
Τραγουδιστή – η ζήση –
όταν δέ βρει
τραγούδια την καρδιά
της να φιλέψει
τότες: ένα φιλόσοφο
γεννά
να της μιλά βαθιά μέσα
στη σκέψη.
*
Πρέπει η αλήθεια
πάντοτε γνωστή να ’ναι, μ’ ακόμα:
λίγες – να ξεστομίζεται
– φορές από το στόμα…
*
Κάθε πραγματικό, βουβά
βαθιά μας ρέει, σά νάμα.
Το επίχτητο είναι,
φλύαρο και βαρετό, συνάμα.
*
Της ζήσης μου η φωνή σε
ξένο αφτί
δεν πήγε κι ούτε εγώ
φωνή άλλου πήρα.
Κι όμως: ας
κουβεντιάζουμε. Γιατί;
Τη μοναξιά, να μη
γροικάμε, γύρα…
*
Όταν γυναίκες δυο
μιλούν, δέ βγαίνει κάτιτι.
Μα, μια σου ανοίγει
ολόκληρη ζωή της, σαν μιλεί…
*
Φωνή, από ταύρους, τα
βατράχια βγάζουν πιο μεγάλη.
Μα, αλέτρι να
τραβήξουνε μπορούν, εκείνα τα έρμα;
Ούτε να σύρουν άμαξα
κανένας θα τα βάλει,
κι ούτε παπούτσια
φτιάχνουνται με το δικό τους δέρμα…
*
Μονάχα οι άλαλοι, της
μοίρας οι δυστυχισμένοι
φθονούν των φλύαρων τη
γλώσσα, την ξεφρενιασμένη…
Πηγή: gibran-khalil-gibran.blogspot.com
0 Σχόλια