«ΤΟ ΣΜΑΡΑΓΔΕΝΙΟ ΣΟΥ ΟΝΟΜΑ» Θεόδωρος Σαντάς.
Ξόδεψες τόσο ήλιο...
τόση ποίηση να ομορφύνεις τη μέρας μας
τόση άγρια μέντα
να ευωδιάσεις το στίχο μου!
Ξόδεψες «τα Κυκλάμινα της Αγάπης»
το Σμαραγδένιο σου όνομα
την ασπροκόκκινη κλωστή
απ’το Μάρτη σου
μέχρι που γίναμε ένα
όταν έγειρε ο ήλιος
σ’ένα δείλι που είχαμε περάσει
στις φυλλωσιές του παράδεισου
με τα χρώματα όλα
και το τραγούδι των αηδονιών
μιλούσε, μόνο για σένα!
Ξόδεψες το κρυμμένο σου όνειρο
να προσεγγίσεις την τελειότητα
κι όλα μου τα έδωσες ποίημα
στο αντιφέγγισμα της αυγής
μ’ένα φυλλαράκι των Πιερίδων
με μια καλημέρα που άφηνε
αναλλοίωτη την ευωδιά
απ’ τον πρώτο μας έρωτα.
«Ταξιδεύοντας ανάμεσα στα κίτρινα δέντρα»
έμαθες να κρατάς την ανθοφορία
της Άνοιξης στο περβόλι της ζήσης
να μη μισεύουν στους Χειμώνες
τα χελιδόνια μας !
Θεόδωρος Σαντάς,
ΤΟ ΣΜΑΡΑΓΔΕΝΙΟ ΣΟΥ ΟΝΟΜΑ
(Στη σύζυγό μου Σμαρώ.)
«ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ» Θεόδωρος Σαντάς.
Ήσουν λέει
ο αποβροχάρης ο άνεμος
τα ρω απ' το έρωτα όλα...
το κύμα που φωλιάζει στους όρμους
και το ερωτεύεται ο Γλάρος !
Ήσουν η λάμψη
που έλειπε απ'τον στίχο μου
κι έψαχνα να σε βρω
ώσπου με πήρε η νύχτα!
Κι όταν άρχισαν οι πυγολαμπίδες
καταπάνω μου να'ρχονται
κατάλαβα ότι ήσουν εσύ
στιλβηδόνα του νου
και ησύχασα,να ζήσω
το όνειρο που μου χάρισες
χωρίς να το ξέρεις!
Ήσουν λέει μια Καρυάτιδα
που δε σε άγγιξε ποτέ του ο ¨Ελγιν
και με περίμενες στους λέοντες της Αμφίπολης
χωρίς προκαταλήψεις να μιλήσουμε για το μέλλον
με ποίηση που καθαγιάζεται
με της Σαπφώς τα φεγγάρια
και της Καλλονής τους ερωδιούς
Ήσουν λέει η Αλκυόνα μου
που θα έκανε τους Χειμώνες μου
Καλοκαίρια
και το Φθινόπωρο Άνοιξη!
Ήσουν το εντελώς διαφορετικό
στα κοχύλια της γης
στο τρικυμισμένο μου χθες
η δικαιωματική απ'τη Μοίρα μου!!
«ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ Η ΒΡΟΧΗ» Θεόδωρος Σαντάς
Εγώ δεν είμαι η βροχή ,το άγγιγμα του ανέμου
είμαι ένα ποίημα της γης,με στίχο πληγωμένο.
Κι αν μου ζητήσεις να σου πω, ποιο είναι το όνειρό μου...
κάπου εκεί στον ουρανό,μαζί με το θεό μου!
Στη νύχτα άστρο έγινα,τον κόσμο να τον τρέξω
κάπου κουράστηκα πολύ,δεν ξέρω αν θ'αντέξω
Στη νύχτα ξέχασα πολλά,ξέχασα πως υπάρχω
κι είπα εκεί στη μοναξιά,μια αγάπη μόνο να'χω
Εγώ δεν είμαι η φωνή, που τρέμουν οι ζητιάνοι
είμαι στ'αλώνι μια σκηνή,που στήνουν οι τσιγγάνοι.
Κι αν μου ζητήσεις να σου πω,για τους κατατρεγμένους
εκεί σε μια Παρασκευή ,θα βρεις τους σταυρωμένους!
«ΣΤΑΣΟΥ ΚΟΝΤΑ ΜΟΥ» Θεόδωρος Σαντάς
Στάσου κοντά μου και μέτρησε
πόσα νήματα απλώνει ο νους
να σε κρατήσει κοντά μου
πόσοι στίχοι αφήνουν
νωπή τη λαχτάρα τους
να σε ταξιδέψουν με ποταμόπλοια.
Μην κάνεις τις ώρες
να κλαιν τις μικρές μου επιθυμίες.
Μια μέθη με κάνει να σου γράφω ποιήματα
κι είναι τα θέλω σου που μ'εξουσιάζουν
κι είναι τα μάτια σου
ένα ατέλειωτο εκτυφλωτικό φως
που με εξακοντίζει
στις προβλήτες του άπειρου!
Στάσου κοντά μου
μη με εγκαταλείπεις στα ρόπτρα
των παλιών αρχοντόσπιτων
στους φοίνικες που κουρεύουν
των ανθρώπων τα χρόνια
και ρίχνουν τα φύλλα τους σ'ένα σου νάζι.
Στάσου κοντά μου,άγριο κύμα
που βλάστησες καταχείμωνα
κι έγινες η Αλκυονίδα μου
κι έγινες το τραγούδι της νύχτας
που επιμένει πως το όνειρο
τρέφεται με το όνειρο
που φυτέψαμε χθες
και συνεχίζει να καλλωπίζεται
με λουλακί και με πράσινο
στην ακτή της Καλογριάς!
0 Σχόλια