-Που πάνε αλήθεια οι άνθρωποι όταν δύουν; Γράφει η Ρένα Γ. Τζωράκη©.

- 11:53 π.μ.

-Αλήθεια που πάνε αλήθεια οι άνθρωποι όταν δύουν;
Ένα ερώτημα που πάντα μέσα στην καρδιά μου φώλευε
και την απάντηση την ανακάλυψα,
όταν έχασα το πιο σημαντικό πρόσωπο της ζωής μου την αγαπημένη μου ΜΑΝΑ!
Πόσα λόγια δεν της είπα, πόση αγάπη δεν δώσαμε η μία στην άλλη!!!
Και όμως η απουσία της είναι πάντα παρών,

να με συντροφεύει στην γαλήνη ,
στην αναμονή.
στην ελπίδα,

στο όνειρο,
στην Φθινοπωρινή μελαγχολία
στο δρόσο του Καλοκαιριού,
στην ανθοφορία της Άνοιξης
στην μοναξιά του Χειμώνα…
Δεν φεύγουν οι άνθρωποι που αγαπήσαμε…
Είναι μέσα στην καρδιά μας,
τα λόγια τους ηχούν στις σιωπές της μοναχικότητάς μας…
Οι άνθρωποι που αγαπήσαμε είναι πάντα μέσα μας,
σε κάθε δύσκολη και ευχάριστη στιγμή μας
μας συντροφεύουν,
μας χαμογελούν
μέσα από το δάκρυ και το γέλιο μας,
μέσα στο ουράνιο τόξο,
σε κάθε Ανατολή και κάθε λιόγερμα
μέσα σε κάθε μας ανάσα
σε κάθε χτύπο της καρδιάς μας…

Και ενώ κλαις γοερά,
ή σιωπηλά ,
αθόρυβα
ή ποιητικά,
με παράπονο και θλίψη,
γιατί σου λείπουν
Είναι εκεί
και μας περιμένουν
με την γλύκα της προσμονής
αρκεί να τελειώσουμε και μεις
τον ρόλο μας
μέσα στις Αξίες,
που μας έμαθαν,
στην Αγάπη που μας δίδαξαν
σιωπηλά,
χωρίς τυμπανουκρουσίες,
μα μέσα στην Ειρήνη και την άνευ όρων ΑΓΑΠΗ…

Τους ανθρώπους τελικά,
που σβήνουν
δεν τους ξεχνάς
τους αγαπάς παντοτινά,
γιατί τους κουβαλάς
στη θύμηση
σε κάθε μουσικό άγγιγμα
σε κάθε θρόισμα του ανέμου
στον ήχο της βροχής
σε κάθε λουλούδι
και τους έχεις στο περιβόλι της καρδιάς σου!