Επιλεγμένα Ποιήματα της Σίσσυ Σιγιουλτζή-Ρουκά.

 

Επιλεγμένα Ποιήματα της  Σίσσυ Σιγιουλτζή-Ρουκά, που  επέλεξε για σας το Λογοτεχνικό περιβόλι

©

«Λόγια Γυμνά» 2012

Το Στίγμα μιας Ζωής

Nerval&Sylvie

Ο ποιητικός λόγος ανοίγει τα ανθρώπινα μάτια μπροστά στον αόρατο κόσμο. Κάθε άνθρωπος, την ώρα του ύπνου, γίνεται ποιητής του εαυτού του. Κοιμώμενοι, αγγίζουμε μια νέα ζωή, απελευθερωμένη από τα δεσμά του χώρου και του χρόνου.  Μια νέα ζωή;  Πόσες παράλληλες ζωές μπορούμε να βιώσουμε; Ένα θέατρο μέσα στο θέατρο.  Αλλεπάλληλες σκηνές ... ένας πρωταγωνιστής. Πόσους ρόλους θα υποδυθούμε αύριο; Ποια είναι η ελευθερία;

Η ζωή ή ο θάνατος; Η αιώνια νύχτα καιροφυλαχτεί στο προσκεφάλι μας.  Μα, που είναι οι άγγελοι; Ο δικός μου άγγελος; Το σκοτάδι θα είναι τρομακτικό.  Αλήθεια, τι θα συμβεί όταν όλοι, με γυμνό πέλμα στο κατώφλι του θανάτου, αντιληφθούμε ότι μέχρι εδώ ήταν; Όσο έλαμψε ο ήλιος, έλαμψε!  Δεν υπάρχει άλλο φως.  Ούτε ελπίδα; Τίποτα. Μια ζωή "οικονομία"...

Και η αγάπη, ο έρωτας, η λατρεία; Ποια είναι η "Sylvie"; 1853. Η αληθινή και ιδανική αγάπη, την οποία ο Nerval δεν στάθηκε ποτέ τυχερός να γνωρίσει στη ζωή του.  Μέσα στον κατήφορο της τρέλας του, η δύναμη των ονείρων τον βοήθησε να βρει την πίστη του στην αγάπη, μακριά από τον κόσμο της λογικής.

Ο Σταυρός μου

Ο δικός μου ο σταυρός είναι η αγάπη, η λατρεία, ο πόθος για ζωή˙ μια ζωή μοναδική που θα αντικρύσει τη θέωση μέσα από τον άντρα- άνθρωπο πλάι μου, ο οποίος θα μοιραστεί μαζί μου το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του.

Ζω για την ψυχή, την καρδιά και την ανάσα… το άγγιγμα πνοής.  Τα χρήματα απλά μπαλώνουν τις φούριες της καθημερινής αυγής… και βοηθούν τους απογόνους να βρουν θέση στο αέναο τρένο της σιωπής.

Σας αγαπώ και σας λατρεύω, γονείς μου, με αίμα και σάρκα. Κάθε μέρα και νύχτα σας έχω στη μικρή μου ζωηρή σκέψη.  Ντρέπομαι όμως να σας αντικρύσω όταν τα μάτια μου νέα ευχάριστα δεν έχουν να σας χαρίσουν.  Φοβάμαι μήπως μαντέψετε το άγχος της ζεστής μου καρδούλας.  Δε θέλω να γεμίζω τη ψυχή σας με λύπη. Θέλω να ποτίζω την κάθε σας ώρα με χαμόγελο, χάδι, ευτυχία, ελπίδα, φως και αγάπη… πάθος για ζωής!

Συγχωρέστε την απουσία μου… τέχνασμα μικρό όταν υποφέρω και φοβάμαι το ανάστημά σας να ορίσω.  Δεχτείτε το παιδί σας κι εγώ θα προσπαθώ ακόμα πιο κοντά σας να έρθω.

Όνειρο και Προσμονή

Πέρα από το χρόνο και τα όρια της φαντασίας τα ανύπαρκτα, τρέχει, χορεύει, κλυδωνίζεται η ύπαρξη η δική μου, παλεύει, σπαράζει, εκστασιάζεται.

Σιγοτρέμει γοργά η δίψα της ανθρώπινης φωνής μου για ζωή πολλαπλή, παντοτινή, πανοραμικής στοργής, αφοσίωσης τερπνής.

Ανάσα μου, πνοή μου εσύ και μαρτυρία της μίας μου ψυχής, όρισε μου δρόμο!  Δώσε πάνω μου το κλειδί, να ανοίξω, να διαβώ το κατώφλι της αδιόρατης αγάπης, του ατέρμονου έρωτα.  Θέλω να γευτώ τη βέβαιη ολοκλήρωση, την κατάμεστη πληρότητα.  Ζήτω η δημιουργία!

Τα μάτια μου έβλεπαν και οραματίζονταν … η καθημερινή αγκαλιά του μυαλού, του κορμιού και της ψυχής μου ελπίζει ακόμα … ζει … αναμένει να γευτεί όλα  αυτά που έως τώρα να αγγίξει δεν μπόρεσε.

Είναι νύχτα κι’ εγώ πάντα θα είμαι εδώ, προσμένοντας το όνειρο να φέρει μέσα μου το φως της ημέρας.

Αυτή Είναι η Αγάπη μου

Μέχρι χθες δεν ήξερα τι θα πει αγάπη.

Κανείς δεν μου έδειξε αληθινή αγάπη.

Κανείς δεν μ’ αγάπησε γνήσια, αληθινά, πραγματικά, ειλικρινά.

Κανείς δεν μ’ αγάπησε.

Γι’ αυτό και δεν έμαθα να δίνω αγάπη.

Δεν έμαθα να δείχνω αγάπη.

Δεν έμαθα ν’ αγαπώ.

Ζούσα στο σκοτάδι της ψεύτικης ευτυχίας.

Δεν υπήρχαν μέσα μου γνήσια αισθήματα.

Ήξερα μόνο να παίρνω.

Πάντα να παίρνω και ποτέ μα ποτέ να μην δίνω κι εγώ κάτι.

Φοβόμουν τα γνήσια λόγια, τις χειρονομίες αγάπης.

Φοβόμουν να αντικρίσω κατάματα τον ψυχικό μου κόσμο.

Βεβήλωνα και έπνιγα τα συναισθήματά μου.

Ζούσα για να ζω.

Χωρίς σκοπό, προορισμό, ελπίδα.

Τώρα όμως ήρθες εσύ…και σε δέχτηκα.

Νίκησες το φόβο μου, τους δισταγμούς μου.

Ξέσκισες τα όριά μου.

Μου έμαθες να αγαπώ, γιατί Μ’ ΑΓΑΠΑΣ.

Μου δίνεις αγάπη.  Δεν τη ζητάς.

Ελπίζεις.

Απλά, φυσικά, διακριτικά κατάφερες να σε αγαπήσω.

Ζεις με την ύπαρξή μου.

Δροσίζομαι και αναπνέω χάρη στη δροσιά που υπάρχει στο εσωτερικό σου και στο θεϊκό οξυγόνο, που φέρνει η παρουσία σου.

Μ’ έκανες άνθρωπο.

Με βοήθησες να βρω πάλι τα χαμένα μου ιδανικά.

Η εγκαταλελειμμένες αξίες του μικρού παρελθόντος έγιναν ροδοπέταλα χειροπιαστά, ανθρώπινα, αληθινά, αγαπητά, ευωδιαστά, στο Παρόν μας.

Μαζί σου πνίγομαι στην ευτυχία.

Αγγίζω το όνειρο.

Μπορώ και πετάω.

Τρώω με τα μάτια, πίνω με τα αυτιά, ακούω με την ανάσα σου.

Νιώθω με το να υπάρχεις.

Πραγματοποιείς τα όνειρά μου.

Συνέχισε να τα πραγματοποιείς.

Ποτέ μην σταματήσεις.

Σ’ αγαπώ.

Σ’ ευχαριστώ.

Το Μαρτύριο

Απομεινάρια λυσσασμένα, γεμάτα πυρετό και λασπωμένο δάκρυ, τρυπάτε με λαγνεία, πόθο και σίγουρη ορμή τα τωρινά μου νιάτα, εσείς σκίζετε το κορμί του αθροίσματός μου, ξεφτιλίζετε το ψυχικό μου βασίλειο, μαρτυράω για χάρη σας!  Γιατί τώρα ήρθατε να καούμε;  Γιατί;  Δεν έπρεπε τα δικά μας σώματα να συναντηθούν ποτέ!  Ντροπή λούζει τα στήθη μου, κλαίνε γοερά οι απόκρυφοι λαβύρινθοι του κορμιού μου.  Γιατί με αφυδατώσατε;  Γιατί;

Αρκεί αυτό και μόνο…

Τα γόνατά λυγίζουν … το κορμί γέρνει … τα μάτια χαμηλώνω … τα χείλη ροδίζουν … η καρδιά χτυπά … η ψυχή αναβλύζει … η ανάσα το σύμπαν κουνά … η αιώρα του μυαλού λικνίζεται στην αγκαλιά σου … θα δοθώ … για πάντα δική σου αφήνομαι …

Πες το μου, σιγά, αργά, έτσι απλά … μέσα από τον καθρέφτη της αγάπης μας νιώθω τη ζωή, μπορώ και αισθάνομαι τον κόσμο που μας περιβάλλει, βλέπω το παρόν, το μέλλον, αντιμετωπίζω το παρελθόν με αγαλλίαση … τη γη αγγίζω … υπάρχουμε!  Ναι!  Μαζί!  Ζούμε εμείς αγάπη ζωής μοναδική.  Το κλειδί του φωτός εμείς κρατούμε.

Φώναξε μου τον «σκοπό» … τυφλά … σταθερά … μη φοβάσαι τη ζωντανή βροχή … σ’ αγαπώ.  Γιατί;  Δεν φοβάμαι τώρα πια!  Το χαμόγελό σου, το πιάνο της φωνής σου, η άρπα των χεριών σου … δίνει πνοή στο καλλιτέχνημα της επαφής μας, κοντά σου στο τώρα, στο αύριο, στην παντοτινή κλίμακα της μελωδικής ευτυχίας, τρυφερά, για πάντα με βάζει.

Εσύ νικητής της ζωής και του θανάτου … πνοή φωτιάς χαρίζεις στην ψυχή.  Μαγεμένοι και οι δυο, γαλάζιο ουρανό … σύντροφο σκοπό … χέρι αστέρι … αστείρευτο χείμαρρο ερωτικό … σταθερά οι  δυο μαζί  θε να γνέθουμε της ζωής το δρόμο, τον ένα και αληθινό … απλόχερα, ειρηνικά, τόσο ταπεινά μπουμπούκια … φρούτα θα κεντούμε.

Ευλογία δίκαια ποθούμε και στο διάβα μας θα βρούμε!

Τόσο Αληθινά, Παράλογα, Παράφορα

Με ελκύεις τόσο περίεργα, παράλογα, παράφορα.  Θέλω να σε χειρουργήσω.  Θέλω να δω από τι είσαι φτιαγμένος.  Να πιάσω τους χτύπους της καρδιά σου.  Να μετρήσω την ανάσα σου.  Να παίξω άρπα στις χορδές σου.  Να αγγίξω τα αγγεία σου.  Να μαλάξω τα έντερά σου.  Να γευτώ το συκώτι σου.  Να κολυμπήσω στους πνεύμονες σου, να αναπνεύσω μέσα από το βάθος του κορμιού σου.  Να σβήσω τη δίψα μου με το αίμα σου δίχως να σου στερήσω τη ζωή αλλά διπλασιάζοντάς τη για σένα και μόνο.  Θέλω να σερφάρω στις αρτηρίες σου, να κάνω κόλπα μαγικά με τα αιμοπετάλιά σου, να παίξω μήλα με τα λευκά σου αιμοσφαίρια, να χορέψω αγκαλιά με την πίεσή σου.  Να πλεύσω πάνω στο ιστιοφόρο των ματιών σου.  Να ζωγραφίσω με τα υγρά του μυαλού σου και να σκουπίσω το κορμί μου με τα σφουγγάρια του εγκεφάλου σου.  Να φάω από το δικό σου σώμα, να πιώ από το δικό σου λαιμό, να ακούσω από τα τύμπανά σου, να πιάσω με τα δικά σου χέρια, να περπατήσω στα πόδια σου, να βαδίσω με το δικό σου πέλμα, να ακροβατήσω στα κόκαλά  και τους μύες σου, να ρουφήξω με καλαμάκι τη λιμνοθάλασσα από τον ομφαλό σου. Έχεις γίνει το όραμα και ο εφιάλτης μου!  Σε λατρεύω!

Γελοίες Αγκαλιές

Του έρωτα το πρόσωπο φοβήθηκα.

Στο παρελθόν αρνήθηκα γελοίες αγκαλιές,

Λόρδους, υποκριτές, λούστρους επιφανειακούς,

Δίχως πετσί και νου,

Πρόσωπα ψεύτικα, φτιαχτά,

Μαστουρωμένα στη φτωχή μαγκιά.

Τύπους τάχα μοιραίους, τρανταχτούς,

Μα τιποτένιους, τεχνητούς.

Λούσα, ανέσεις και ατού,

Να τα φοράς,

Όχι να σε φορούν!

Όταν σε Σκέφτομαι

Όταν σε σκέφτομαι θαρρείς πως η ψυχή μου βγαίνει από τη θέση της, σπαρταράει, φτερουγίζει και σιγά – σιγά αποχωρίζεται τη φυλακή του ψεύτικου υλικού κόσμου του κορμιού μου.Ξεκινάει το ταξίδι της χαμηλά, λίγο πιο πάνω από τον ομφαλό και όλο ανεβαίνει… μια ανάσα φτάνει για να βγει… όμως δεν τελειώνει και άλλη ψυχή ακολουθεί τα παρθενικά της βήματα… πιο χαμηλά αυτή τη φορά… και οι ψυχές γίνονται πολλές, στήνουν γαϊτανάκι με κορδέλες και γλυκές φωνές.Το γαϊτανάκι του πόθου ψάχνει να συμβιβάσει την επιθυμία με την ελευθερία…  Η πείνα, η δίψα γίνεται λύσσα… και λυσσασμένη ξεψυχώ ζωντανή, μπροστά σου.  Ένα σου φιλί στο στόμα θα μ’ αναστήσει.

Το Κάστρο

Κάστρο μου μοναχικό,

Έρημο και φοβισμένο,

Κάποτε σε πλήγωσαν

Και μένεις μπερδεμένο.

Τα μάτια μου θωρούν

Τα μάτια της ψυχής σου.

Κενή νιώθω, πικρή,

Δίχως ψυχή, δίχως πνοή.

Άδειο συρτάρι, σφραγισμένο.

Τρεμάμενο και μαραμένο,

Βράζει το στήθος μου.

Πονώ.

Να αναπνεύσω δεν μπορώ.

Άγχος γκρεμίζει το κορμί μου.

Φλέγομαι από αγωνία τολμηρή!

Κάστρο, ποθώ,

Σαν άγουρος πολιορκητής

Να κατακτήσω και

Με αγάπη περισσή

Να διασφαλίσω.

Το παρελθόν να σβήσω,

Νέα, γλυκιά ζωή

Να σου χαρίσω.

Βιογραφικό της Σίσσυ Σιγιουλτζή-Ρουκά

Πρόεδρος «ΣΠΕΚ»

Φιλόλογος – Συγγραφέας – Ραδιοφωνική Παραγωγός

Σίσσυ Σιγιουλτζή-ΡουκάΜΑ, ΒΑ

(Οσία) Σίσσυ Σιγιουλτζή-Ρουκά, ΜΑ, ΒΑ:  είναι Κάτοχος Μεταπτυχιακού Τίτλου Σπουδών «Ψηφιακά ΜΜΕ» του τομέα Πολιτισμού και Επικοινωνίας του Πανεπιστημίου Sussex της Μεγάλης Βρετανίας, Πτυχιούχος  Γαλλικής Γλώσσας & Φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, με εξειδίκευση στον τομέα «Σύγχρονα Γράμματα» του Πανεπιστημίου Avignon της Γαλλίας, και στην «Αγγλική Λογοτεχνία» από το DEICollege, ενώ είναι Απόφοιτος του Πειραματικού Σχολείου Α.Π.Θ.. Ομιλεί την Αγγλική, Γαλλική, Ιταλική και Βουλγαρική γλώσσα. Έχει παρακολουθήσει επιτυχώς τη σειρά Κινηματογραφικών Σεμιναρίων της ΧΑΝΘ υπό τον Αχιλλέα Ψαλτόπουλο. Η Σίσσυ Σιγιουλτζή-Ρουκά είναι η συγγραφέας των βιβλίων «Λόγια Γυμνά» εκδόσεις Θερμαϊκός και «Λόγια Αρσενικά» εκδόσεις Πνοή. Ασχολείται ενεργά με θέματα Επικοινωνίας, Προώθησης και Διαφύλαξης  Αισθητικής Κουλτούρας και  Πολιτισμού μέσα από την παραγωγή και διαχείριση ψηφιακών μέσων καθώς και την επιμέλεια αντίστοιχων εκδηλώσεων πολιτισμού και κοινωνικής αλληλεγγύης. Επιμελείται και παρουσιάζει τις ραδιοφωνικές εκπομπές «Διαβάζοντας με τη Σίσσυ: Πορτρέτα στο Χρόνο» και «Διαβάζοντας με τη Σίσσυ: Ένα Ταξίδι, Ένα Έργο» στο διεθνές ψηφιακό ραδιόφωνο Radio1d (Ράδιο Έναντι), καθώς και την ομώνυμη στήλη στο portalwww.radio1d.gr,που  με συστηματική έρευνα και καταγραφή, προάγουν τη διαφύλαξη της Ελληνικής γλώσσας, του πολιτισμού, της λαογραφίας και την εργοβιογραφία επιστημόνων, δημιουργών, καλλιτεχνών, συγγραφέων. Είναι ενεργό μέλος της Ένωσης Δημοσιογράφων Περιοδικού και Ηλεκτρονικού Τύπου Μακεδονίας – Θράκης ΕΔΗΠΗΤ  με Α.Μ. 0295. Εργάστηκε επί μια δεκαετία ως εισηγήτρια πλήθους σεμιναρίων αξιόλογων Εκπαιδευτικών Φορέων στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και έχει αρθρογραφήσει επί μία οκταετία σε γνωστά έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα. Διετέλεσε για δέκα συνεχή έτη υψηλόβαθμο στέλεχος του Ομίλου Εταιρειών Υγείας ΒΙΟΙΑΤΡΙΚΗ και της EXPO2008 στον τομέα της Επικοινωνίας. Ζει και εργάζεται στο Ιστορικό Κέντρο της Θεσσαλονίκης. Είναι παντρεμένη με τον οικονομολόγο Ιωάννη Ρουκά και μητέρα 2 αγοριών. Είναι Πρόεδρος του Σωματείου «Σύνδεσμος Πολιτισμού Ελλάδας Κύπρου».

Λογοτεχνικό περιβόλι!