«Χρυσάνθεμα»
του Τάσου Λειβαδίτη.
Φθινόπωρο ήσυχο,
αφηρημένο – τα φύλλα θα ’λεγες πέφτουν από μιαν άλλη ζωή και μόνο τα χρυσάνθεμα
επιμένουν, σαν τις πλάνες μας. Είμαι μόνος, η κάμαρα άδεια και δεν έχω παρά ένα
μοναδικό στόμα
……………για τόσα χαμένα
πράγματα.
Από τη συλλογή
«Εγχειρίδιο ευθανασίας», Κέδρος 1979
(συγκεντρωτική έκδοση:
Τάσος Λειβαδίτης, Ποίηση 3, 1979-1990)
Λογοτεχνικό περιβόλι!
0 Σχόλια