Ι
Σημείωση του χρόνου.
Στίξη.
Όσο κι αν το επιθυμείς,
δεν μπορείς να παραβλέψεις την τελεία.
Το κόμμα στην δύση της
μέρας.
Σκότος, να μην ενδώσεις
σε ένα επιφώνημα!
Το πέρασμα του χρόνου
μια πεταλούδα που θνήσκει στις ψυχές μας.
Πρόσθεσα μια παράγραφο,
να διακοπεί ο λόγος
κι ο χρόνος να πάρει
την άγουσα
το πράσινο των
κυπαρισσιών που με ενδύει στον πρόχειρο θάνατο.
Μια παύλα στην αρχή
κυλάει ως πρόσωπο και μη,
ανάμεσα στα νερά του
Αχέροντα.
Στις αναδυόμενες
παρενθέσεις
δεν σκάλισα τις λέξεις
στο παραλήρημα μιας ομάδας
από ασπρόμαυρα
πετούμενα στα αβαθή των αλυκών.
Συμπληρώματα ζωής που
διασχίζω, διασχίζεις,
διασχίζει και ο τρίτος,
μέσα σε ομοιωματικά για
να τονιστεί η μονοτονία
και το προγεγραμμένο
αρχικό τέλμα.
Κι ύστερα το γλαυκό
θαυμαστικό!
Τι να δηλώσω τώρα, εδώ
στα παλλόμενα μονοπάτια
Θαυμασμό; για όσα έζησα
Χαρά; που καταφεύγω
στις φωλιές των χελιδονιών,
ελπίδα; πως θα κρατηθώ
από μια αχτίδα,
φόβο ;μην σπάσει, ένα
ξαφνικό αίσθημα;
Άραγε θα είναι αγάπη,
προσταγή από μια αιώνια
καμπή του;
Πατώ επί των βημάτων
μου κι όχι επί του χρόνου!
Πριν από τα
αποσιωπητικά, ευνόητοι λόγοι, σεβαστοί,
μια σειρά από ευτελούς
αξίας ερωτηματικά,
θα απαντήσουν στη δίψα
της στέρησης του χρόνου
όταν τον θελήσαμε, στην
ώρα που έπρεπε να έρθει,
στις θλιβερές μέρες τις
μονόχνοτες νύχτες που περάσαμε
και αλώσαμε την ουσία.
Απωλέσαμε το γίγνεσθαι
του άξιον εστί.
ΙΙ
Ο χρόνος που χάθηκε
Σαν να με τιμωρεί που
τον άφησα να τεθεί στο πλην
Και δεν ξέρω τον λόγο.
Θαρρώ πως δεν θα τον
μάθω ουδέποτε
Μεγάλωσα μαζί του
Χέρι με χέρι
Χαρτί, καλαμάρι,
περιπλάνηση στα ρήματα
Γεννιέμαι, μεγαλώνω,
κρατιέμαι και τώρα
Είτε στην ενεργητική,
είτε στην παθητική φωνή
Αναμένω το ρήμα πεθαίνω
να ζήσω.
Λυπάμαι που σα φυσά
κλείνω τα παράθυρα
Φοβάμαι τον δριμύ αέρα
Διστάζω και τραβώ το
χέρι απ΄ το μάνταλο
Ποδοπατώ μια μνήμη ίσως
την ονομάσω ερινύα
Με πονούν οι φτερωτές
τύψεις
Κι όταν
Με πιάνει το παράπονο
ανάβω ένα κερί αιώνιο μνημόσυνο
Στον χρόνο που αφήνει
απλώς ένα σημάδι
Μου αποδυναμώνει την
τεχνική του λόγου
Και υποκλίνεται στον
πληθυντικό
Στον χρόνο που αφήνει
απλώς πολλά σημάδια
Στο κορμί
Στην ψυχή
Και υπογράφει αιωνίως
δικός σου
Αύριο πάλι
ΙΙΙ
Αν ο χρόνος είναι πίκρα
Αγγίζω μια πίκρα στο
βλέμμα σου
Πίσω από το παραθύρι
που έκλεισες
Παραμονεύει ένας χλωμός
ήλιος. Ο ίσκιος σου.
Σπάθη απελέκητη στα
ανέγγιχτα του χρόνου
Πάνω της καρφιτσώνονται
ερινύες
Σ΄ ότι πεθύμησες
Ότι πόθησες
Σ΄ ότι σκούπισες με το
μαντήλι του νοτιά
Στα ροδομάγουλά σου.
Αν ο χρόνος είναι λύπη
Βάφει με λύπη το
Καλοκαίρι στα χείλη σου
Το χέρι του, σφικτά
κρατεί το Φθινόπωρο
Σαν ένα βαρύ κτύπο
Πάνω σε ότι έζησες
Και θες να ζεις
Κόβοντας ότι
ονειρεύτηκες στα σκότη
Σ΄ ένα διπλό χορευτικό
Και η ζωή σου
Μία οδός που αμφίδρομα
παραδίδει σκυτάλη
στις αιώνιες δρασκελιές
του χρόνου.
0 Σχόλια