Τα ωραιότερα Χριστουγεννιάτικα ποιήματα από τους μεγάλους Έλληνες ποιητές μας!

Νύχτα Χριστουγεννιάτικη του  ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΔΡΟΣΙΝΗ.

«Την άγια νύχτα τη Χριστουγεννιάτικη

λυγούν τα πόδια

και προσκυνούν γονατιστά στη φάτνη τους

τα άδολα βόδια.

Κι ο ζευγολάτης ξάγρυπνος θωρώντας τα

σταυροκοπιέται

και λέει με πίστη απ' της ψυχής τ' απόβαθα

Χριστός γεννιέται!

Την άγια νύχτα τη Χριστουγεννιάτικη

κάποιοι ποιμένες

ξυπνούν από φωνές ύμνων μεσούρανες

στη γη σταλμένες.

Κι ακούοντας τα Ωσαννά απ΄ αγγέλων στόματα

στον σκόρπιο αέρα

τα διαλαλούν σε χειμαδιά λιοφώτιστα

με την φλογέρα.

Την άγια νύχτα τη Χριστουγεννιάτικη

ποιος δεν το ξέρει

των μάγων κάθε χρόνο τα μεσάνυχτα

λάμπει το αστέρι.

Κι όποιος το βρει μες στ΄ άλλα αστέρια ανάμεσα

και δεν το χάσει,

σε μια άλλη Βηθλεέμ ακολουθώντας το

μπορεί να φτάσει».

Να ‘μουν του σταύλου έν' άχυρο  του ΚΩΣΤΗ ΠΑΛΑΜΑ

Να ‘μουν του σταύλου έν' άχυρο, ένα φτωχό κομμάτι

την ώρα π' άνοιγ' ο Χριστός στον ήλιο του το μάτι.

Να ιδώ την πρώτη του ματιά και το χαμόγελό του,

το στέμμα των ακτίνων του γύρω στο μέτωπό του.

Να λάμψω από τη λάμψη του κι' εγώ σαν διαμαντάκι

κι' από τη θεία του πνοή να γίνω λουλουδάκι.

Να μοσκοβοληθώ κι' εγώ από την ευωδία,

που άναψε στα πόδια του των Μάγων η λατρεία.

Να ‘μουν του σταύλου ένα άχυρο ένα φτωχό κομμάτι

την ώρα π' άνοιγ' ο Χριστός στον ήλιο του το μάτι.

Χριστούγεννα του  ΤΕΛΛΟ ΑΓΡΑ

Όξω πέφτει αδιάκοπα και πυκνό το χιόνι,

κρύα και κατασκότεινη κι αγριωπή η νυχτιά.

Είναι η στέγη ολόλευκη, γέρνουν άσπροι κλώνοι,

μες το τζάκι απόμερα ξεψυχά η φωτιά.

Τρέμει στα εικονίσματα το καντήλι πλάγι

και φωτάει στη σκυθρωπή, στη θαμπή εμορφιά.

Να η φάτνη, οι άγγελοι κι ο Χριστός κι οι Μάγοι

και το αστέρι ολόλαμπρο μες στη συννεφιά!

Κι οι ποιμένες, που έρχονται γύρω από τη στάνη

κι η μητέρα του Χριστού στο Χριστό μπροστά.

Το μικρό το εικόνισμα όλ' αυτά τα φτάνει,

μαζεμένα όλα μαζί και σφιχτά-σφιχτά.

Πέφτει ακόμη αδιάκοπο κι άφθονο το χιόνι,

όλα ξημερώνονται μ’ άσπρη φορεσιά

στον αγέρα αντιλαλούν του σημάντρου οι στόνοι,

κάτασπρη, γιορτάσιμη λάμπει η εκκλησιά.

Χριστούγεννα της στρουγγοκαλύβας  του ΚΩΣΤΑ ΚΡΥΣΤΑΛΗ

- Ολόβολη μια κερασιά ξερίζωσε ο Θανάσης.

- Τα περιβόλια, ορέ παιδί μ’ επήγες να χαλάσεις;

- Πλάνεψα ως την Τριανταφυλλιά, γύρισα όλη τη χώρα

από το γιόμα ως τώρα.

- Κι ο Πλάτανος τι τόφταιγε του Θόδωρου πατέρα;

Για τήρα τον ξαπλωταριά από τον τσάρκο ως πέρα,

γι’ απόψε ο έρμος τράνευε, χόντραινε τόσα χρόνια

στον ήλιο και στα χιόνια.

- Τον εύρηκα στην ποταμιά, στον πόρο του Τζοβάρα

νιός είναι, όμως τον ξέρανε παράκαιρα η κατάρα,

τ’ αστροπελέκι αυλάκωσε τη μαλακιά του φλούδα,

τόφαε τη ρίζα η σούδα.

- Α, νάτος κι ο Καρκάντζαλος, στον ώμο του έχει πάρει

και μας το φέρνει στο μαντρί χιλιόχρονο πουρνάρι

καλά τον λεν Καρκάντζαλο, τι ασυσταγιά δεν έχει,

μέρα και νύχτα τρέχει.

- Ταχ’ από πού το κουβαλάει ο χριστογεννημένος;

- Δεν με φοβίζει ο Ζάλογγος, ας είναι χιονισμένος,

σαν αντρειωμένος τον πατώ, τα δέντρα όλα του παίρνω

και στο μαντρί τα φέρνω.

- Ο Δίπλας πάλι ο μορφονιός πουθ’ έρχεται εδώ κάτου;

- Έρχεται από τα Φλάμπουρα, πόχει συγγενικά του

αυτός για τα χριστόψωμα, επήγε οχ’ την αυγούλα,

και για καμιά ξανθούλα.

- Ρίχνετε ακόμα στη φωτιά κλαρούδια, ρίχνε Χρήστο

σ’ έκαψε κείνο το δαυλί. Γεροκαψάλη, σβύστο

Νάσο, πετάξου εσύ να ιδής τα ζωντανά στη στάνη

Και τι καιρός θα κάνει.

- Κυρ Γάκη, ξεφεγγάρωσε και με τα χιόνια τώρα

απ’ άκρη σ’ άκρη μια χαρά ασπρίζει η Βαλαώρα,

κι’ είναι μια βούβαση βαθειά στη γη, στα ουράνια πάστρα

και λάμπουν πλήθια τ’ άστρα.

Τα ζωντανά μες στο μαντρί κλειστά καταλαγιάζουν,

στον τσάρκο κάπου μοναχά μικράκια αρνιά βελάζουν.

Είναι τα γρέκια τους ζεστά και τρων κλαρί τα πράτα

κομμένο οχ’ τα Ζερβάτια.

- Τώρα στρωθείτε ολόγυρα παιδιά μ’ κι ακουρμαστείτε

του κόσμου ο αφέντης ο Χριστός – να μη το λησμονείτε

γεννήθηκε σε μια σπηλιά που ζωντανά μαντρίζαν,

τ’ αρνιά τον χουχουλίζαν.

Μες από κείνη βλόγησε κάθε βοσκού κοπάδι

και σαν απόψε αόρατος γυρνά μες το σκοτάδι

και παίρνει αράδα τα μαντριά, κοπάδια οπού φυλάνε,

ρωτώντας πως περνάνε.

Για δαύτο την Παραμονή να μην πεινάν τα πράτα,

νάχουν περίσσια τη θροφή, νάναι ζεστά, χορτάτα,

να μην τα βρίσκει ο αφέντης μας τα μαύρα παγωμένα

και νηστικά αφημένα.

Και τούτο ακουρμαστείτε το – δεν είναι παραμύθι –

κατόπι οχ’ μεσάνυχτα και με το πρώτο ορνίθι

στη μάντρα ένα χριστόψωμο να γλύψουν φέρτε γύρα

γαλάρια, αρνιά και στείρα.

Τι έμαθαν τον αφέντη μας απόγλυφαν στα γέννα

και το θυμούνται χρονικής, παιδιά, τα βλογημένα

κι αν δεν το γλύψουν το ψωμί την ώρα αυτή βελάζουν,

σα γνωστικά ανακράζουν.

Και τώρα φέρτε τα δεντρά και το κρασί, το λάδι,

για να παντρέψω τη φωτιά, ακόμ’ αυτό το βράδυ,

τι γέρασα κ’ είναι άγνωρο του χρόνου τι με βρίσκει,

λίγη ζωή μου μνίσκει.

Πρώτα παντρεύω σε φωτιά, με τούτο το πουρνάρι,

οπόχει το κορμί στοιχειό και δράκο το κλωνάρι,

ωσάν αυτό χιλιόχρονη να ζας, να μη γεράζεις,

να καις παντού, να βράζεις.

Σου δίνω και τον πλάτανο με τα πλατιά τα φύλλα,

παντού ν’ απλώνεις γύρα σου και στα ψηλά καπνίλα,

να δείχνεσαι πως πάντα ζας και ζαν μαζί σου ανθρώποι

σε πόλη ή βοσκοτόπι.

Τρίτα, φωτιά, την κερασιά σου δίνω συγγενάδι,

να σε φυλά’ από Παγανά ως των Φωτών το βράδυ

και με παλιό τριέτικο κρασάκι σε ποτίζω,

με λάδι σε ραντίζω.

Από τη στρουγγοκάλυβα ποτές να μη μου λείπεις,

τι μου είσαι της χαράς ζωή και οχτρός τρανός της λύπης,

να σ’ ανακράζω να μ’ ακούς, να βάζεις, να μου κρένεις

γλυκά να με θερμαίνεις.

- Να ζήσετε χρόνια πολλά κι απίκραντα, παιδιά μου,

σαν τα ρουπάκια του Ζυγού, σαν τα βουνά του Γράμμου,

να μη σας εύρουνε ποτές τα έρημα τα γέρα!

- Να ζας και συ Πατέρα!

Δεύτε Ίδωμεν Πιστοί  του ΓΙΩΡΓΟΥ ΒΕΡΙΤΗ

Ω συ μεγάλε Αναμενόμενε

του δύστυχου πεσμένου ανθρώπου!

Για Σε ψαλμοί κι' ωδές και σίβυλλες,

για σένα οι θρύλοι κάθε τόπου.

Για Σε ό Δαβίδ τη λύρα ανάκρουσε,

κι' ο μεγαλόπνοος Ησαΐας,

πού διασκελίζοντας τα σύνορα

της Ιουδαίας και της Ασίας,

στης γης τα πέρατα το κήρυξε,

πώς θειο Παιδί για μας εδόθη,

π' όλοι θα βρουν σ' Αυτό την πλήρωση

οι πανανθρώπινοι μας πόθοι.

Τον ερχομό Σου, ώ! πώς τον πρόσμενε

του βράχου ό τραγικός Δεσμώτης,

όσο τα σπλάγχνα τ' όρνιο εσπάραζε

της αδαπάνητης του νιότης!

Κι ήρθες! Δεν ήρθες μ' αστροπέλεκα

και με βροντές και καταιγίδα.

Ήρθες σαν αύρα, σαν πνοή, σαν φως,

σαν ορθρινή δροσοσταλίδα.

Ήρθες! Μπροστά σου γονατίζουμε

-Μάγοι φτασμένοι από τα ξένα,

και ταπεινά σε χαιρετίζουμε

τον λατρευτό μας και τον Ένα.

Χριστούγεννα του χωριού  του ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟΥ

Μες την αχνόφεγγη βραδιά

πέφτει ψιλό-ψιλό το χιόνι,

γύρω στην έρμη λαγκαδιά

στρώνοντας κάτασπρο σεντόνι.

Ούτε πουλιού γροικάς λαλιά,

ούτ’ ένα βέλασμα προβάτου,

λες κι απλωμένη σιγαλιά

είναι κει ολόγυρα θανάτου.

Μα ξάφνου πέρα απ’ το βουνό

γλυκός σημάντρου ήχος γροικιέται,

ωσάν βαθιά απ’ τον ουρανό

μέσα στη νύχτα να σκορπιέται.

Κι αντιλαλεί τερπνά-τερπνά

γύρω στην άφωνη την πλάση,

και το χωριό γλυκοξυπνά

την Άγια μέρα να γιορτάσει.

Χριστούγεννα του Α. ΚΥΡΙΑΖΗ

Χριστούγεννα, πρωτούγεννα,

τώρα Χριστός γεννιέται

κι οπόχει μάνα κίνησε

κι όλον τον κόσμο αρνιέται.

Στο παραγώνι του τζακιού

μια θέση που ήταν άδεια,

ευκές και γέλια γιόμισε

και στρώθηκε με χάδια.

Κ’ η Παναγιά απ’ το κόνισμα

σα σπιτικιά χαιρόταν

σα μάνα καλωσόριζε

σαν στον καιρό της, όταν…

 

«Χριστούγεννα»  του Τέλλο  Άγρα.

Είδα χθες βράδυ στ’ όνειρό μου

το γεννημένο μας Χριστό·

τα βόδια απάνω του εφυσούσαν

όλο το χνώτο τους ζεστό.

Βοσκοί πολλοί και βοσκοπούλες

τον προσκυνούσαν ταπεινά·

ξανθόμαλλοι άγγελοι εστεκόνταν

κι έψελναν γύρω του «Ωσαννά!».

Το μέτωπό του ήταν σαν ήλιος

και μέσα η Φάτνη η φτωχική,

άστραφτε πιο καλά από μέρα,

με κάποια λάμψη μαγική.

Στα πόδια του έσκυβαν οι Μάγοι

κι έμοιαζε τ’ άστρο από ψηλά,

πως θα καθίσει σαν κορώνα

στης Παναγίτσας τα μαλλιά.

Μα κι από αγγέλους κι από Μάγους

δεν ζήλεψα άλλο πιο πολύ,

όσο της Μάνας Του το στόμα

και το ζεστό, ζεστό φιλί.

(από το βιβλίο: Σπύρος Kοκκίνης, Σχολική ποιητική ανθολογία, Bιβλιοπωλείον της «Eστίας» I.Δ. Kολλάρου και Σιας A.E. 1974)

   

Λογοτεχνικό περιβόλι!