Χωρίζω, αφού είναι ένα
ψέμα πια στη ζωή μου
η ύπαρξη του μέλλοντος.
Από το μέλλον χωρίζω.
Ξέρω τα πάντα κάτω απ’
την τεράστια σκιά του θα ζω,
μ’ αυτό το ΘΑ που
αναβοσβήνει σταθερά
παίζοντας με την
ελπίδα.
Όμως συγκεντρώνομαι πια
στο ΤΩΡΑ.
Οι στιγμές, οι ώρες, οι
μέρες,
κυλάνε στο παρόν.
Και ξαφνικά κάτι σαν
γέλιο
ακούγεται μέσα μου:
Ούτε μιαν ανάσα δεν
παίρνεις
–λέει μια φωνή–
χωρίς να στηρίζεσαι
στην αοριστία του μέλλοντος.
Τότε, λέω, ο χωρισμός
αναβάλλεται. Για πάντα.
Από τη συλλογή «Των
αντιθέτων διάλογοι και με τον ανήλεο χρόνο»
0 Σχόλια