ΑΝΤΙ-ΥΜΝΟΣ του Τάκη Σταυριανάκου.

Αχ Σολωμέ Διονύσιε,

ο Ύμνος σου κι η Χώρα

κατάντησαν «ρεντίκολο»

στα χέρια τούτων τώρα.

Τα κόκκαλα τα ιερά

Σε μάτσα στοιβαγμένα

Κι η ποθητή η Λευτεριά

Γι αυτούς «απωθημένα».

Όλοι οι νεκροί οι ήρωες

Που δόξασαν τον τόπο

Να ξεχαστούνε προσπαθούν

Κι αναζητούνε τρόπο.

Ακόμα κι Ακρόπολις

Το Λίκνο Ανθρωπότης

Εγίνηκε κληρονομιά

Των Ούνων της Ευρώπης.

Αφού και το φιλότιμο

Ελλήνων ΜΟΝΟΝ κτήμα

Το «καταβαραθρώσανε»

Τ’ «αντρίκελα», τι κρίμα!

Δεν έχει μέλλον η Ελλάς

Ακούω και αγριεύω,

Διονύσιε γιατί γελάς;

Νομίζεις κοροϊδεύω!

Αυτό τους είπανε πουλά

Αυτό σ’ αυτούς συμφέρει

Ο Έλλην δε θα αντιμιλά

Να γίνομε όλοι «ασκιέρι».

Ανώνυμοι, ανύπαρκτοι

Χωρίς καταβολές

Σχέδια Εβραίων-Κίσινγκερ

Και «διηγώντας» τα να κλαίς.

Διονύση βλέπω δάκρυσες

Πλημύρισες τον Τάφο

Εγώ να δεις τα δάκρυα,

Μούσκεψα αυτά που γράφω.

Διονύση αν δεν αφυπνιστεί

Το έθνος κι η φυλή μας

Προβλέπω πάλι, (δυστυχώς),

Οικτρά ταπείνωση μας!

Λογοτεχνικό περιβόλι!