Πασχαλινό Μήνυμα του 1994 - 2020 με το μίστερ covid-19. Του Βάιου Φασούλα.

Άνοιξη και Λαμπρή: Άνθη και μέλισσες προμύνημα ελπίδας

«Χριστός Ανέστη αδελφοί!

Με τούτη την Ανάσταση και η ζωή κι αυτή να Αναστηθεί!»

Πασχαλινό Μήνυμα του 1994 - 2020 με το μίστερ covid-19

Είναι γνωστό πώς οι διάφοροι «ταγοί», ρασοφόροι και μη, συνειδητά, κάθε χρόνο και γιορτή αναμεταδίδουν τα μαγνητοφωνημένα –κατεψυγμένα, άψυχα και ψεύτικα μηνύματά τους. Λοιπόν, στα πλαίσια των εορτών της Λαμπρής του 1994, (τώρα 2020) για τον κάθε Έλληνα, που αγαπά και σκέφτεται τον συνάνθρωπό του, αυτές οι μέρες του δίνουν τη δυνατότητα να το δείξει. Βέβαια, μας τα χαλάει η παρουσία της θανατηφόρας και ανθρωποκτόνας μαύρης καταχνιάς, που ο μίστερ covid, σε παγκόσμια κλίμακα με πείσμα εκτελεί τις εντολές του γήινου αφέντη του.

Ας ελπίσουμε ότι το άκουσμα της καμπάνας της Ανάστασης θα δημιουργήσει σύγκρυο ιδιαίτερης συγκίνησης όσο και μιας ανάτασης ψυχής, την οποία τα δρώμενα έχουν αιχμαλωτίσει και φυλακίσει την ωραία ελληνική φυλή μας, στα «σύγχρονα» κάτεργα της ΝΤΠ.

Εύχομαι σε όλους υγεία, η ευλογημένη από θεούς και μούσες φυλή μας θα περάσει (περνά) μέσα από τη θανατηφόρα και ανθρωποκτόνα μαύρη καταχνιά και όπως πάντα θα επιβιώσει.

Έτσι ο γράφων σκέφτηκε, αντί για ένα άλλο μήνυμα, να στείλει το «Χριστός Ανέστη» και μ’ αυτό να ευχηθεί στους απανταχού Έλληνες:

«Χριστός Ανέστη αδελφοί!  Με τούτη την Ανάσταση και η ζωή κι αυτή να Αναστηθεί!»

Χ Ρ Ι Σ Τ Ο Σ   Α Ν Ε Σ Τ Η

«Χριστός Ανέστη» Χριστιανοί, πάλι θ’ ακουστεί

από απλά ανθρωπάκια, ετούτου τ’ αστεριού

Αλλού σιγά, για ν’ αποφύγουνε το μάτι του Θεού

κι αλλού πιο δυνατά για ν’ ακουστεί η οργή του λαού

Λέξεις σοφές σαν κύματα θα ’ρθουν στα χείλη μας

και στην καρδιά και άσπιλη ψυχή μας

Πολλοί θα δώσουν το παρών, θα γίνουν σταυροφόροι

και το σταυρό πάλι θα σκώσουνε, μαζί και το δικό τους

Μέσα σ’ αυτούς, κάποιοι από συνήθεια, γιατί έχουν βαρεθεί

όλους τους μεγαλόστομους τους χρυσορασοφόρους

Άλλοι γιατί πιστεύουνε κι όλα τα υπομένουν

κι άλλοι που καρτερούν Ανάσταση μ’ ανθρώπινη μορφή

Να αναστήσουνε μαζί με το Χριστό και τούτη τη ζωή

που έγινε ένα ανάθεμα και δύσβατο στρατί

Κι άλλοι που έχουν παράπονα, πολλά ερωτηματικά:

Πώς, τάχα να ξεχάστηκαν; Κι όχι μονάχα οι Χριστιανοί!

Μα βλέπουν μπρος στα μάτια τους πως σβήνει η αγάπη

και πως το μίσος επικρατεί, το χάος μεγαλώνει

Κι αυτά είναι ρωτήματα, που είναι για τις μέρες μας,

κάτι πολύ χειρότερα από τα Σόδομα και Γόμορρα

Και έχουμε «πολιτισμό»…!

Μα ο θάνατος επικρατεί, η πείνα θριαμβεύει

Το μίσος αχαλίνωτο απλώνεται παντού

γενοκτονία σε μικρούς λαούς που’ ναι στιγματισμένοι

Υπεροψία στους τρανούς, που ’ναι φαρμακωμένοι

κι απ’ τις ανίατες ασθένειες των καιρών φαρμάκι αποχτάνε

Πολλά κακά σαν μάστιγα σκίζουνε την πίστη, την ελπίδα

κι απλώνονται απανταχού πόνοι και δυστυχία

Οι αρχηγοί των εκκλησιών, πάπηδες, μουλάδες και ραβίνοι

θα πιάσουν τα μικρόφωνα, θα τρέξουν στα μπαλκόνια

Δεξιά-ζερβά τους θα σταθούν πολιτικοί πάνω σε πατερίτσες

και θα φεγγρίζουν σαν το Χριστό με τους ληστές τους δυο

Κι εμπρός στα μάτια μας θ’ αστράφτουνε τα σκήπτρα,

ραβδιά, χρυσά ενδύματα και διαμαντοκορώνες

Πλούτος, χλιδή κι οι χοντροί σταυροί να πάνε δώθε πέρα

να γίνονται προσκυνητές στον κίτρινο θεό τους

Κι όταν, την ώρα που τις ευλογίες τους θα λένε

πάνω στα κούφια στήθια τους, κρεμιέται ο Χριστός

Πάνω σ’ αυτόν αφήνουνε ελπίδες κι όνειρα οι πιστοί

σφίγγοντας στα χέρια και στα δόντια τους Ανάσταση ζωής

Αντιπρόσωποι που «γεφυρώνουν» τις χιλιετίες

μεταφέροντας τη ζωή του Χριστού στο σήμερα

Εκείνου που αντικατόπτρισε το Ανθρώπινο ολοκαύτωμα

έχοντας στα στήθια του λευκά περιστέρια

Και πα στην κεφαλή του, το αγκαθωτό στεφάνι,

φορεμένο απ’ τους ραβίνους, μ’ ανθρώπινο πόνο

Μέσα από τις εποχές μεταφέρουν τα δικά μας στεφάνια

οι περίσσια φωτισμένοι θρησκευτικοί ταγοί

Να πάψει το πνεύμα να ’ρχεται μόνο στους χρυσοφόρους,

Να πάψει ν’ αντλείται των πιστών η δύναμη σαν πλούτος

Να πάψουν να υποκρίνονται με λόγους αγάπης, αρετής,

Να πάψουν να λένε για την επουράνια ζωή

Λιγοστοί στις μέρες μας οι αγνοί κι άσπιλοι ιερείς,

που κουβαλούν στις πλάτες τους το ανθρώπινο άγιο βάρος

Μοιάζουν με μάρτυρες ή απόστολους μιας νέας εποχής

θε να γιορτάσουν πάλι τη μέρα της Λαμπρής

Κι εκεί, θ’ αφήσουν πάλι την αγάπη τους μαζί και μια ευχή:

Χρόνια Πολλά σας, Χριστιανοί!

Δεν γνωρίζει κανείς πότε θα ’ρθει ο Χριστός!

Μας το άφησε όμως ρητό που λέει, ξαγρυπνάτε!

Να! Να ’ρθει! Να κοπιάσει! Εμείς είμαστε έτοιμοι!

Θα στρώσουμε τους δρόμους με δάφνες ακόμα μια φορά

και θα τρέξουμε στο μεγάλο Ναό της ζωής

έτοιμοι ν’ ακούσουμε το σοφό διάγγελμά του

Να ζήσουμε, εμείς τ’ ανθρωπάκια, τη δόξα του να λάμπει

Να δούμε στο τρανό προσκλητήριο και τους εκπροσώπους

Κι όλοι μαζί σαν μια ψυχή ας δώσουμε ευχή

Ο βούρδουλας να σκίσει, να γκρεμίσει, να ουρλιάξει

Έξω από δω, εμπόροι, ψεύτες, ελεεινοί!

Και να σαρώνεται με μιας το ψέμα κι η κακία

Διώχνοντας μια για πάντα απ’ τους ανθρώπους την κατάρα,

απ’ τους ανθρώπους την αγιάτρευτη πληγή

Να έχει τον καιρό να καθαρίσει αγκάθια και δίποδα ερπετά

κι εμείς να ξαγρυπνήσουμε ετούτη τη φορά

(Από τη Β` Συλλογή του Βάιου Φασούλα-Γερμανία 17.04.1994)

Λογοτεχνικό περιβόλι!