Επιλεγμένα ποιήματα της Ρένας Πετροπούλου Κουντούρη, που επέλεξε για σας το Λογοτεχνικό περιβόλι©.

 Ο μεγάλος Φιλόσοφος Πλάτωνας είχε πει για την Ποίηση:
«Αν αφαιρέσει κανείς από την ποίηση τη μελωδία, τον ρυθμό και το μέτρο, αυτό που μένει γίνεται κάτι άλλο ή πεζός λόγος .»
Και η Ρένα Πετροπούλου Κουντούρη, υπηρετεί την Υψηλή της Ποίησης την Τέχνη με τον πιο ιερό τρόπο.

Γνωρίζει καλά, την μελωδία, το μέτρο , το ρυθμό, μα προπάντων είναι μια τρυφερή ψυχή γεμάτη Αγάπη , που απλόχερα δίνει.

Η  Ρένα Πετροπούλου έχει αποδείξει ότι είναι μια πολυτάλαντη προσωπικότητα, μια άοκνη εργάτρια του ΛΟΓΟΥ,
μια εργατική μέλισσα, που συλλέγει την εκλεκτή γύρη και την μετουσιώνει σε στίχους, έχοντας 17 βιβλία στο ενεργητικό της .

Αν ένα στοιχείο τη χαρακτηρίζει, αυτό είναι το πάθος για τη γραφή, που αναδεικνύεται μέσα από ποιητικές συλλογές, μυθιστορήματα, διηγήματα, παιδικά βιβλία και παιδικό θέατρο.

Ακαταπόνητη , ρομαντική, και μονίμως χαμογελαστή, αναζητά διαρκώς νέους τρόπους έκφρασης μέσα από την τριβή των λέξεων….

Δεν θέλω να  πω περισσότερα για το ποιητικό και το ευρύ συγγραφικό  της έργο, επέλεξα τα πιο αντιπροσωπευτικά της ποιήματα να τα μοιραστώ μαζί σας αγαπημένες μου αναγνώστριες και αναγνώστες και   τα συμπεράσματα δικά σας!

Καλή ανάγνωση σας εύχομαι!

Ρένα Τζωράκη- Μανουκάκη.

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΕΡΜΑΙΑ

Μια μαξιλαροθήκη γέμισα σκόρπια ποιήματα

Ποιήματα που δεν έχουν πού να πάνε

Στα κοιμητήρια της θάλασσας θ’ αναπαυτούν

Έρμαια ανυπότακτα στο πηγαινέλα των κυμάτων

-----------------------------------------------

Ρένα Πετροπούλου Κουντούρη

(ανέκδοτο 2014)

ΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

Πάνω στα σύρματα

Χριστέ μου σταυρωμένος

Τον εικοστό πρώτο αιώνα

Του Κορονο’ι’ού

"Ίδε ο άνθρωπος" της εποχής μας

Στο θείο πρόσωπό Σου

Αντανακλώνται οι εκατόμβες

Των μαρτυρικών νεκρών

Που άδικα χάθηκαν

Μέσα σε λίγους μήνες όπου γης

Ανήμποροι

Άκλαυτοι και μόνοι

Νοσοκομεία κι εργαστήρια

πεδία των μαχών

Γιατροί

επιστήμονες νοσηλευτές

κι άλλοι άγγελοι ταγμένοι

στην υπηρεσία του καλού

Με αδιαπέραστες λευκές στολές

Γάντια και μάσκες

Ακάματοι πράοι γλυκείς

Αν και στα όριά τους

Μοχθούν αγόγγυστα

Στόχος η νίκη

Της Μάχης των μαχών

Νικάς το θάνατο;

Μόνο εσύ τον νίκησες Χριστέ μου

Σκληρή ετούτη η εποχή

Πρωτόγνωρη

Ένας ολότελα άλλος πόλεμος

Αόρατος ο νέος εχθρός

περνά από δίπλα σου

ύπουλος κι αξεδίψαστος

Με μιαν ανάσα μια χειραψία

ένα φτέρνισμα

βρίσκεται μέσα σου

Σε κλάσματα δευτερολέπτου

Προσοχή δύναμη αγάπη

προσφορά

Ελπίδα αντοχές κι υπομονή

Τα όπλα σου

Το σπίτι είναι τ’ οχυρό σου

Κι η οικογένεια η έγνοια η χαρά

Συνέχεια της ζωής

Δώρο πολύτιμο

Χρέος το να προσέχεις την υγειά σου

Να προστατεύεσαι

Αν θες να προστατεύεις

Κι όχι μονάχα

Όσους αγαπάς

Μια τελευταία προτροπή

Συγχώρεσέ με

Μέρα τη μέρα

Νύχτα με νύχτα

Κομμάτιασε το φόβο

Και φτάσε στην καρδιά του

Πια να μη σκιάζεσαι

Μπορεί ν’ αργήσει λίγο

Μα η δικαίωση

Έρχεται συντριπτική

Για ακόμα μια φορά

Χριστέ μου

Σκύβεις πάνω μας

Η τέχνη στους αιώνες

Θα σ’ απαθανατίζει

-------------------------------------------

Ρένα Πετροπούλου Κουντούρη

Μεγάλη Παρασκευή 17-4-2020

Ανήκει στην ανέκδοτη συλλογή

''Σπουδή στην εικόνα''2014-2020

Artwork by Erik Ravelo

’ΤΑ ΕΜΑ ΠΑΘΗ ’’

Αμίλητος εστάθης πάνω απ’ το κρεβάτι

και μου απόθεσες στο μέτωπο φιλί

παράδοση του Ναζωραίου

απ’ τον Ισκαριώτη

Προδοσία

Ακούμπησες στο κομοδίνο

τα τριάκοντα αργύρια

κι ύστερα φόρεσες

εκείνο το λευκό πουκάμισο

-χιτώνα-

έπλυνες πρόσωπο και χέρια

σαν Πιλάτος

κι ήπιες απ’ τον καφέ σου

μόνο δυο γουλιές

Χολή και ξύδι φάνταζε

πιστεύω

Και μένα το κορμί μου

με λόγχη κεντημένο

δική σου λόγχη

και μένα η καρδιά μου

διάτρητη απ’ το μαστίγιο

της φωνής σου

κάρφωνε αλύπητα η πίκρα

το ακάνθινο στεφάνι της

στο μέτωπό μου

μα το αίμα έτρεχε απ’ αλλού

Είχες λαβώσει την ψυχή μου

Ύστερα οι Φαρισαίοι κι οι υποκριτές

όλοι μαζί στο πρόσωπό σου

κάγχαζαν

καθώς την πόρτα πίσω σου

έκλεινες

αφήνοντας με μόνη να σηκώσω

το σταυρό

Δίχως το Σίμωνα τον Κυρηναίο σιμά μου

Ρένα Πετροπούλου Κουντούρη

Από ανέκδοτη συλλογή 13-4-2001

(Γραμμένο το 1974, μοιάζει σαν προφητεία του σήμερα...)

Οδοιπόροι που κρατούμε

στους σάκους μας την πίκρα,

διαβάτες του πόνου είμαστε.

Ματώνουν το πικρό ψωμί μας

του φόβου οι σφαίρες,

χαρακώνουν αδιάκοπα το βλέμμα μας

τα πτώματα.

Δε μας γνωρίζουν πια τα περιστέρια.

Αυτή η γη δε μας χωράει πια.

Κουράστηκε να πίνει αίμα αθώων.

Κουράστηκαν όλοι να την κοιτούν.

Να κοιτούν τη γη μας που μας γέννησε,

τη γη μας που μας θάβει...

-------------------------------------------------

Ρένα Πετροπούλου Κουντούρη

ανέκδοτο 24-7-1974

Artwork : Creative sculptures and statues world "Anonymous Paaser" sculpture – Wroclaw, Poland

ΟΥΡΑΝΙΑ ΧΑΡΑ

Απόψε ονειρεύτηκα τη μητέρα μου

Συνομήλικη, μα χωρίς ρυτίδες

Σαν κοπελούδα

με μάγουλα ροδοκόκκινα

Κι ένα χαμόγελο

που καταργούσε

της ζωής τη θλίψη

Άστραφτε ηλιόλουστη

ουράνια χαρά

Γύρω της άγγελοι

μ' άνθινα στεφάνια

Πλήθος λουλούδια

Πρωτομαγιάς

Οιωνός ευτυχίας

Όποτε την ονειρευτώ,

κάτι καλό θα τύχει

Η παρουσία της

καντήλι ολόφωτο

στα σταυροδρόμια της ψυχής

Σφραγίδα δωρεάς

στις μέρες μου

------------------------------------

Ρένα Πετροπούλου Κουντούρη

Από την ανέκδοτη ποιητ. συλλογή ''Της μάνας'' 1999- 2018

Artwork: Lawrence Alma-Tadema

ΤΑ ΜΑΥΡΑ ΓΑΝΤΙΑ

Τα χέρια της κομμένα.

Θύμα μιας σπάνιας ασθένειας

από τη γέννησή της;

Παιδί θαλιδομίδης;

Της μοίρας ίσως κάποιο ατύχημα;

Ποτέ δε ρώτησα.

Η αρρώστια είναι στο πρόσωπό της τυπωμένη.

Θλιμμένα μάτια φτύνουν εσένα που τα έχεις όλα.

Άτονα μαλλιά.

Μια ιδέα κοκεταρίας οι πεθαμένες μπούκλες

σ’ οξειδωμένο ξανθό φωνάζουν ‘’πρόσεξέ με’’

Κρύο.

Θα μπορούσε να’ ταν όμορφη αν…

Τη ζωγραφίζω όπως τη βλέπω στο παράθυρο

με τα δαντελλένια κουρτινάκια.

Η γριά μάνα της την τάισε κουλούρι.

Κι ελληνικό καφέ.

Χύθηκε πάνω της.

Δε ζωγραφίζω τα σουσάμια στα ωχρά μάγουλα.

Αν δεν έκλεινε η γριά το παράθυρο,

θα’ χε μπει μέσα το σπουργίτι

να τα τσιμπήσει απ’ το πρόσωπό της.

Σα να της έδινε φιλιά.

Φιλιά που δεν της δίνει άλλος.

Τη ζωγραφίζω με το λερωμένο μεσοφόρι.

Με μια μαύρη πόρπη παλαιινή,

να συγκρατεί τις τιράντες και το σήμερα

που καλπάζει ίδιο κι απαράλλαχτο,

εδώ και χρόνια σε νεκρή ζωή.

Πώς θα ‘ταν άραγε αν είχε χέρια;

Της ζωγραφίζω χέρια.

Πολλά αεικίνητα χέρια

να προβαίνουν σε μύριες κινήσεις.

Κάποια φορούν μαύρα, πέτσινα, κομψά γάντια.

Γάντια κυρίας του καλού κόσμου

που δοκιμάζει νάζια,

φιλάρεσκα ακκιζόμενη σε ακριβό καθρέφτη.

Κοιτώ τον πίνακα ξανά. Κοιτώ εκείνη.

Αχ, να μπορούσα με τόσα χέρια

να την αγαπήσω...

------------------------------------------

Ρένα Πετροπούλου Κουντούρη

(Από την ανέκδοτη συλλογή "Σπουδή στην εικόνα" 2015

Με αφορμή

Μνήμη Μαρίας Πολυδούρη

1 Απριλίου 1902-30 Απριλίου 1930

****

Από ένστικτο βαθύ

Εσένα αγάπησα

Μα πιο πολύ

Αγάπησα τα κρίματά σου

Για κείνα τα δεινά που υπέφερες

Τη σκληρή πράξη σου

Συγχώρεσα

Και ας μη μπόρεσα

Να λύσω το αίνιγμά σου

Ήταν ο ήλιος σου ένα φως ψυχρό

Κυρίαρχη η μελαγχολία

Πότισε τα ποιήματα σου

Τον ύπνο μου στοιχειώνει

Απεγνωσμένα το γιατί

Μα η φαντασία μου ακτινοβολεί

Ακούω ανεπαίσθητα τα βήματά σου

Τρέχω, την πόρτα ανοίγω

Μα δε στέκεται κανείς

μόνο οι φανοστάτες αντιφέγγιζαν το γκρίζο

μάκραιναν τις σκιές , μού φάνηκες εσύ

μα ήταν φευγαλέα λάμψη

έπρεπε να φύγω

Η νύχτα μπήκε στο δωμάτιο αργά

νότισε μ' υγρασία τη φωτογραφία

τα ενθυμήματα σου

Εγκαταλείπομαι πέφτω στα γόνατα

εκλιπαρώ βουβά

Μήπως και καταφέρω ένα θαύμα

Να δώσω ανάσα

Στο εικόνισμα σου

--------------------------------

Ρένα Πετροπούλου Κουντούρη

30-4-2020

Με αφορμή...Μνήμη Κωνσταντίνου Καβάφη

29 Απριλίου 1933, Αλεξάνδρεια

''ΕΠΕΣΤΡΕΦΕ''

Κανένα ίχνος

Μόνο φήμες

Στο παγωμένο έλος

Της αδιαφορίας σου

Κολυμπώ

''Επέστρεφε''

Κοιμήσου μαζί μου

Κι αφουγκράσου το δάσος

--------------------------------------

Ρένα Πετροπούλου Κουντούρη

''Όνειρα ασύνορα''2008

Λογοτεχνικός Σύνδεσμος Ηρακλείου

Artwork : Ζαχαρίας Αρβανίτης

 

Ο ΩΡΑΙΟΣ ΤΩΝ ΧΩΜΑΤΩΝ

(Στον ποιητή Αργύρη Χιόνη)

Στον τοίχο απέναντι διάφανες σκιές ονείρων

Επιστρέφουν πολλαπλά γυάλινα προσωπεία

Μαλακό, κυματιστό χρυσάφι τα φώτα της νύχτας

Γλιστρούν ανάμεσα στο αγέλαστο, ασκητικό πρόσωπό σου

Με τον σκούφο το μάλλινο, τ’ ασημόγκριζα γένια

Και τα μάτια, δυο μαύρες ελιές

Ένας ξυπόλητος άνεμος περιπλανιέται ξάγρυπνος

Στα καλντερίμια φωνάζοντας το θάνατό σου

Σ’ έκτακτο παράρτημα εφημερίδας

Είχε η ψυχή σου βαρυνθεί

Γράφοντας τόσους στίχους για το τέλος

Πολύ φοβόσουνα εσύ ο ωραίος των χωμάτων

Μη φύγεις ξαφνικά

‘’Γιατί αντιστέκεται το πνεύμα μου

στο βελουδένιο σάβανο του ύπνου;’’

Κι οι νύχτες του Θροφαρί μάτωναν

Από τα νύχια της αγρύπνιας σου

Έγραψες ποιητή ’’Στο υπόγειο’’

‘’Σ’ αυτό τον τόπο θέλω να βρεθώ

όπου ηρεμεί, όπου κοιμάται ο χρόνος,

επιτέλους’’

Όταν κοιμήθηκες εσύ τον αιώνιο ύπνο

Δίπλα σου αποκοιμήθηκε δικός σου ο χρόνος

----------------------------------------------------------

Ρένα Πετροπούλου Κουντούρη

(ανέκδοτο 2011)

Ο ΕΧΘΡΟΣ

Αγαπώ τον εχθρό μου

Όμως δε συμμαχώ μαζί του

Θεωρώ πως βρίσκεται

Σκόπιμα στο δρόμο μου

Για να δοκιμάσει το ξίφος μου

Ρίχνοντας κάτω προκλητικά το γάντι

Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα

Σαν άξιος αντίπαλος

Κερδίζει το σεβασμό της μάχης

Αναρωτιέμαι

Τι αποτελεί τελικά ο εχθρός μας;

Έλξη ή επιλογή;

***

Ρένα Πετροπούλου Κουντούρη

3-5-2020

Artwork : Φιλοτεχνημένο (ίσως κ από τον ίδιο) από νεανική φωτογραφία του Χαλίλ Γκιμπράν

ΣΑΝ ΑΚΡΟΚΕΡΑΜΟ

Σαν ακροκέραμο από σπίτι γκρεμισμένο

Η μνήμη σου πατέρα κατοικεί εντός μου

Έτσι θα με πληγώνει

Με τις αιχμές του ο χαμός σου

Κι ας είσαι θύμηση τόσο γλυκειά

------------------------------------

Ρένα Πετροπούλου Κουντούρη

(ανέκδοτο 2011)

Οι ιδέες

Μ’ επισκέπτονται ώρες αδιάκριτες

Λεπτεπίλεπτες δεσποινίδες

Με λευκά κρινολίνα

Μ’ εκείνο το ανεπαίσθητο κοκκινάδι

Της συστολής

Έρχονται απρόσκλητες

Ως πνεύματα αναδυόμενα

Μέσα απ’ το ποτήρι μου

Ή το πορσελάνινο φλιτζάνι

Του τσαγιού της αϋπνίας

Με περιτριγυρίζουν σαν τις μέλισσες

Φλυαρώντας διαρκώς μες τ’ αυτιά μου

Κι αφού βρίσκουν ελεύθερη πρόσβαση

Μια που υπακούω τυφλά στα κελεύσματά τους

Ξεχνούν την διστακτικότητα

Και τους καλούς τους τρόπους

Τραβάνε μια καρέκλα και θρονιάζονται

Με θράσος

Στου εγκεφάλου μου τους αύλακες

Υποδεικνύοντας μου επιτακτικά

Μ’ ένα αόρατο στριφνό δάχτυλο

Ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος

---------------------------------------------------------

Ρένα Πετροπούλου Κουντούρη

''Τα νεαρά ποιήματα''2013,

Εκδ. Γαβριηλίδης

ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ

Αργά σιγά ξαναγεννιέμαι

Το μυαλό μου

Αποποιείται τα νηπενθή

Ασκήθηκε πολύν καιρό

Στους κρημνούς της σιωπής

Η φύση μου τολμά

Κι εναντιώνεται

Δαιμονιακά ελεύθερη

Απολαμβάνει την υπερβολή της

-------------------------------------------

Ρένα Πετροπούλου Κουντούρη

(από ανέκδοτη συλλογή, 2018

Ενότητα Κατάθλιψη)

Artwork : Robin Isely

ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΑ

Να’ χεις αγαπηθεί

Να’ χεις γευτεί τη μέθεξη

Ψυχής και σώματος

Το γαλάζιο ανθό

Της τελειωμένης γνώσης

Της γλώσσας αφηγήσεις

Νιότης πάμφωτης

Ανασασμούς αθώας ομορφιάς

Και γλυκασμούς κρυφούς

Ευδαιμονία

Ανέσυρες ξανά παλιές συνθήκες

--------------------------------------------

Ρένα Πετροπούλου Κουντούρη

(ανέκδοτο 2017)

ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ

τρία χαΪκού.

Πρωτομαγιά...

Λουλούδια η πλάση

γέμισε. Δώρα!

***

Άνθισες φύση,

χιλιάδες χρώματα

μέσα στα μύρα.

***

Πρωτομαγιά!

Γελάει η Άνοιξη,

στις καρδιές μας.

-----------------------------

Ρένα Πετροπούλου Κουντούρη

1-5-2017 (ανέκδοτα)

Artwork : SAGE BARNES-ART people gallery

 Η ποιήτρια Ρένα Πετροπούλου- Κουντούρη:

Η Ρένα Πετροπούλου αποδεικνύει σε όλους μας πως η αληθινή  ποίηση θέλει ψυχή και όχι κανόνες, γιατί  απευθύνεται στα  συναισθήματα και όχι στην λογική!
Καλή δημιουργική συνέχεια Ρένα μας και πάντα να είσαι ακμαία, δραστήρια, εμπνευσμένη, χαρούμενη  και δημιουργική!
Ρένα Τζωράκη- Μανουκάκη©

Λογοτεχνικό περιβόλι!