ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΠΟΙΗΤΙΚΗΣ ΣΥΛΛΟΓΗΣ
«ΕΛΛΗΝΙΔΟΣ ΛΟΓΟΣ»
«Καιρός ν’ ανταμώσουμε»
Πάψαμε να κάνουμε όνειρα
Γι’ αυτό γερνάμε
Πάψαμε να έχουμε οράματα
γι’ αυτό ναρκωθήκαμε.
Πάψαμε την ένδοξη Ιστορία μας
να διαβάζουμε,
γι’ αυτό λησμονήσαμε.
Πάψαμε να σιωπάμε
και απλά κοάζουμε
γι’ αυτό στη Κόλαση βρεθήκαμε…
Εστιαστήκαμε στην ψεύτικη Γνώση,
μα τα απαντήματα, μέσα μας κρύβουμε.
Πάψαμε να αγαπάμε,
γι’ αυτό πεθαίνουμε…
Καιρός, με τον Ιερό μας Εαυτό
ν’ ανταμώσουμε…
Η ανάγκη της Ρένας να
μιλήσει, να φωνάξει, να σηματοδοτήσει για να δώσει με τον τρόπο της το στίγμα
της κατεύθυνσης που οδηγούμαστε στη δύσκολη εποχή που ζούμε.
Ευαίσθητη ήταν πάντα η Ρένα, τη γνωρίζω από
πολύ μικρή, μιας και είμαστε συγχωριανοί και συγγενείς. Ήταν και είναι
πολυπράγμων, σπούδασε νοσηλευτική, ψυχολογία, δημοσιογραφία και αισθητική αλλά
την κέρδισε η ποίηση. Νομίζω ότι εκεί εκφράζει τις αγωνίες της και τις σκέψεις
της και βρίσκουν διέξοδο οι ανησυχίες για τη ζωή, τον έρωτα, την μητρική αγάπη,
η αγάπη για την πατρίδα, που αναφέρει και το τελευταίο της βιβλίο, το οποίο
έχουμε τη χαρά να παρουσιάσουμε σήμερα.
Ζούμε μια πολύ δύσκολη
ιστορική στιγμή όλοι οι Έλληνες. Η πατρίδα βρίσκεται σε κίνδυνο, περνάει
δύσκολες στιγμές, διακυβεύεται η ιστορία και η ύπαρξη του ελληνισμού,
βαλλόμαστε από πολλές πλευρές και ενώ συμβαίνουν κοσμοϊστορικά γεγονότα
καθημερινά γύρω μας, η πλειοψηφία των Ελλήνων σιωπά. Οι περισσότεροι πνευματικοί άνθρωποι δεν εκφράζονται, η
κοινωνία έχει λουφάξει, μια νεκρική σιγή έχει απλωθεί πάνω από την Ελλάδα. Η
Ρένα επέλεξε να μιλήσει, να γράψει τις ανησυχίες της, να φωνάξει:
«Ετούτος ο πόλεμος»
Επιμηθείς στην Προμηθεϊκή γνώση,
Πράξαμε σαν τους ανόητους Τρώες,
Βάζοντας το Δούρειο ίππο στην Πατρίδα
μας,
Θεωρώντας το, Θεϊκό δώρο.
Του Λαοκόωντα τα σοφά λόγια
απορρίψαμε,
διαγράφοντας από τη ζωή μας τη
Φιλοσοφία.
Την αλληγορία των διδακτικών μύθων
λησμονήσαμε.
Βανδαλίσαμε τη μητέρα των γλωσσών,
την Ελληνική.
Διαμελίσαμε τη διαλεκτική,
Αφανίσαμε τα Δελφικά παραγγέλματα:
«Γνώθι σ’ Αυτόν»
«Μηδέν Άγαν»
«Πράττε Δίκαια.»
Το αείζωον πυρ του Ηρακλείτου,
Τις ιδέες του Αριστοτέλη και του
Πλάτωνα,
Αφήνοντας τις κερκόπορτες ανοιχτές
στου Σκότους τους υπηρέτες
να μετουσιώσουν Το Πνεύμα
σε Ύλη.
Αναίμακτος ετούτος ο πόλεμος,
Χωρίς όραμα το Αύριο
Χωρίς πίστη,
Ελπίδα
Σοφία
Γνώση
Και Φως που πηγαίνουμε;
Τα κύτταρα του Νου μας νεκρά, να
σφραγίζονται με της Παγκοσμιοποίησης
την σφραγίδα.
Κάτι χειρότερο από το Θάνατο
συμβαίνει τώρα.
Η Πατρίδα μου κατοικείται από Νιάτα
μαραμένα…
Χωρίς Όραμα,
Χωρίς ιδανικά,
Σε ποιόν Πλανήτη Αλήθεια
Ταξιδεύουν Τώρα τα όνειρα;
Η Ρένα δε διστάζει, δε
δειλιάζει. Πνίγεται, δε κρατιέται γιατί μέσα της φωνάζουν οι πρόγονοι που
θυσιάστηκαν για την πατρίδα. Θα πρέπει να γίνει γνωστό ότι κουβαλάει μια
οικογενειακή ιστορία που προφανώς την έχει σημαδέψει. Είναι εγγονή του Αστρινού
Τζωράκη, αγνού πατριώτη που στον ανθό της ηλικίας του με γυναίκα εγκυμονούσα
και μωρό παιδί (τον πατέρα της Ρένας), τον σκοτώνουν με φρικτό θάνατο οι
Γερμανοί κατακτητές. Τα δύσκολα χρόνια της μετά κατοχικής Ελλάδας που βίωσε η
γιαγιά της, ο πατέρας της, ο θείος της και γενικότερα η οικογένεια της, να ζουν
σε ένα χωριό αιματοκυλισμένο, τα πιο πολλά σπίτια καμένα όπως και το σπίτι του
παππού, σε ένα δωμάτιο που ήταν στάβλος, να μεγαλώνει μια οικογένεια χωρίς τον
πατέρα προστάτη. Τουλάχιστον όμως, περιβάλλονταν από μια κοινωνία αλληλέγγυα, όπου
ο ένας βοηθούσε τον άλλο με το υστέρημά του, δίνοντας χέρι βοηθείας στη χείρα
γειτόνισσα για να επιβιώσει με τα μωρά παιδιά της. Ανείπωτος πόνος, στέρηση,
κακουχίες αλλά με το κεφάλι ψηλά ότι ο άνθρωπος έκανε το χρέος του προς την
πατρίδα. Αυτά βοήθησαν να γίνει η Ρένα
άνθρωπος με ευαισθησίες στα πατριωτικά εθνικά θέματα. Αυτά τα βιώματα έψαχναν
τρόπο να εκφραστούν, βοήθησε και η συγκυρία των δύσκολων χρόνων που ζούμε και
βγήκαν αυτά τα ποιήματα. Γιατί ο πατριωτισμός είναι συνώνυμο με τον πατριωτικό
εθνικισμό του 18ου-19ου αιώνα αν και σήμερα περισσότερο
θεωρείται ταυτόσημο με την έννοια της φιλοπατρίας (φιλοπατρία είναι η αγάπη για
την πατρική γη) η οποία δηλώνει ένα συναίσθημα αγάπης για την πατρίδα χωρίς
καμία αρνητική αξιολόγηση για τις πατρίδες των άλλων και απέχει πολύ από την
οργανωμένη ιδεολογία και τον φιλοπόλεμο με πολιτικό πρόγραμμα που είναι ο
εθνικισμός σε οποιαδήποτε εκδοχή. Η φιλοπατρία δεν έχει καμία σχέση με τον
στείρο εθνικισμό που εκφράζεται πολλές φορές με πατριδοκαπηλία όπως οι
σύγχρονοι της «Χρυσής Αυγής» ή του Σώρρα που ενώ είναι ομογάλακτοι με τις
εθνικιστικές ιδέες του Ναζισμού, πουλάνε στους Έλληνες αγάπη δήθεν για την
πατρίδα. Αυτό να γίνει κατανοητό, η αγάπη της Ρένας για την πατρίδα είναι η
ίδια αγάπη του παππού της για την Ελλάδα που τον έστειλε στο εκτελεστικό
απόσπασμα. Ακούστε πως εκφράζεται στο ποίημα «Πατρίδα μου»
«Πατρίδα μου»
Πατρίδα μου, Αγάπη μου,
Ψυχή απ’ την ψυχή μου.
Το Δάκρυ μου Ανάσταση,
Ο Λόγος Σου σιωπή μου…
Εσύ ‘σαι η Ανάσα μου,
«Ιχώρ» στις φλέβες μου κυλά,
Το ποίημα, Εσύ
Πνοή μου.
Λέξεις βγαλμένες μέσα
από την ψυχή της λες και μιλάει στο παιδί της. Μητρικές λέξεις που συνήθως λένε
οι μανάδες όταν νανουρίζουν τα παιδιά τους.
Ή αμέσως μετά στο
ποίημα «Για την πατρίδα μου», επηρεασμένη από την στάση μερικών πολιτικών
ηγετών της Ευρώπης βλέπε Σόιμπλε, Ντάισεμπλουμ και λοιπούς, την κάνουν να
αγανακτεί και να χρησιμοποιεί στον ποιητικό λόγο της την φράση που λέμε εμείς
οι Έλληνες όταν οι άλλοι δεν σέβονται ότι ιερότερο έχουμε, δηλαδή λέμε: «τα
ιερά και τα όσια» ή «φτάνει πια όσιο δεν υπάρχει;» Γράφει λοιπόν:
«Για την πατρίδα μου»
Για την πατρίδα μου, ούτε έναν,
από τους ξένους λόγο φιλικό,
ένα τραγούδι, ένα άνθος,
ένα όραμα, ένα ιδανικό.
Όσιο πια δεν υπάρχει…
κάτω απ’ τον γαλάζιο ουρανό
ένα χαμόγελο σβησμένο,
απόκοσμο, δισταχτικό.
Τίποτε πλέον δεν υπάρχει
υπέρτατο, αγαθό,
μια Δόξα μόνο που ‘ναι ματωμένη
στο χώμα τούτο το ιερό.
Ω! οι ψυχές αυτών που ‘χουνε φύγει,
δακρύζουν τώρα από ψηλά.
Συμπαραστάτες τους οι μνήμες,
που ‘χουν σφαλίσει στην καρδιά…
Στο επόμενο ποίημα
δίνει το στίγμα του ελληνικού λόγου, χρησιμοποιεί λέξεις από τον Εθνικό Ύμνο
και τονίζει την προσφορά και τη στάση της Ελληνικής ψυχής και του Ελληνικού
πνεύματος που γίνεται παράδειγμα στους λαούς όλου του κόσμου.
«Λεβέντισσα – Αδούλωτη
ψυχή»
Φεύγουν οι σκέψεις μας,
πετάνε σαν ταξιδιάρικα πουλιά,
χώρες γυρεύουνε να πάνε
να δώσουν μήνυμα για Λευτεριά.
Ως πότε η Ελλάδα λαβωμένη
θα κείτεται στο χώμα ταπεινή;
Η μέρα που θα υψώσει τη φωνή της
δεν θα αργήσει να φανεί.
Γιατί η Ελλάδα παραμένει
κόρη αθάνατη και διαλεχτή,
χώρα απ’ των ηρώων τα κόκκαλα βγαλμένη.
Στης ιστορίας τους αιώνες
Πρωτοστάτης,
ένδοξη πάντα και τρανή,
με το παράδειγμα της δείχνει
σ’ όλο τον κόσμο τι σημαίνει
λεβέντισσα, αδούλωτη Ψυχή…
Η Ρένα τονίζει τα
θετικά της Ελληνικής ψυχής αλλά δεν διστάζει να γράψει και για τα αρνητικά,
αυτά που καθηλώνουν τον Έλληνα, τον κρατούν με βαρίδια στη γη, δεν τον αφήνουν
να σηκώσει ανάστημα και να πετάξει και τονίζει το πώς θα αλλάξουμε τον κόσμο
αφού φύγουμε από το ΕΓΩ μας. Το ποίημα ονομάζεται «ΕΓΩ»
«ΕΓΩ»
Εγώ φωνάζω «εγώ»
κι εσύ φωνάζεις «εγώ»
κι αυτός φωνάζει «εγώ»
κι όλοι εμείς «εγώ».
Δεν το νιώθουμε…
Έλα, να αφανίσουμε τα εγώ μας
και να φωνάξουμε «Εμείς»!
Μια σπίθα αγάπης είναι ικανή
να πυρπολήσουμε τη Γη
απ’ την κακία την τοξική.
Να ανοίξουμε τις πλατιές μας
φτερούγες
και να πετάξουμε στην Αιώνια Χαρά,
τη μοναξιά ν’ αφανίσουμε
στης Αγάπης τον κόσμο, να βρεθούμε
και πάλι…
Στο ποίημα «Αρχέγονος Νόμος», τονίζει την ελπίδα
που πρέπει να κυριαρχεί στην ψυχή μας ότι κανένας αγώνας δεν πάει χαμένος,
μπορεί να γονατίζουμε αλλά πρέπει να σηκωνόμαστε και να συνεχίζουμε δίνει τη
κατεύθυνση σηματοδοτεί την άνοιξη και τονίζει ότι η ελπίδα δεν πρέπει να χαθεί,
«Αρχέγονος Νόμος»
«Αρχέγονος Νόμος της Ύπαρξης
μετά τη νύχτα να έρχεται η Αυγή
μετά τη Σταυρική θυσία η Λύτρωση
μετά το θάνατο η ζωή,
γι’ αυτό η Ελλάδα μας, που φως
σημαίνει,
μέσα στου κόσμου την κατακραυγή και
το σκοτάδι,
Πληγώνεται, Σταυρώνεται, Αιμορραγεί
όμως ποτέ της δεν πεθαίνει…»
και σε ένα άλλο ποίημα
με τίτλο «οι Λέξεις μου», τονίζει τον
Ελληνικό λόγο και το ρόλο που παίζουν στη ζωή μας οι λέξεις και τις ονομάζει
«θυγατέρες αντίστασης», καμπάνες λευτεριάς, «αναστάσιμες», «ιέρειες». Λέξεις
που θα μείνουν αθάνατες αφού θα συνεχίσουν να σηματοδοτούν και να ηχούν και
μετά το θάνατό μας.
«Οι Λέξεις μου»
Οι λέξεις μου είναι, θυγατέρες
Αντίστασης,
Καμπάνες Λευτεριάς Αναστάσιμες.
Ιέρειες που στις πτυχές λευκών
χιτώνων,
των Αιώνων το πέρασμα θα μαρτυρούν
και του Ήλιου το Λιτό χαιρετισμό,
ακόμα και μετά τον θάνατό μου…
Αυτή είναι η Ρένα, δεν
κρύβεται, σηκώνει ανάστημα με στεντόρεια φωνή λέει τις ιδέες και τις σκέψεις της,
γίνεται ένα καλό παράδειγμα για τους πνευματικούς ανθρώπους αυτής της χώρας.
Επειδή γνωρίζω πολύ
καλά και τον σύζυγό της, τον ιατρό Δημήτρη Μανουκάκη, θέλω να πω με σιγουριά,
αυτό που λέγεται για τους άνδρες εδώ ισχύει το ανάποδο, ότι πίσω από μια
ξεχωριστή γυναίκα βρίσκεται ένας ξεχωριστός άνδρας που τη στηρίζει, τη βοηθά
και την προστατεύει.
Ρένα, να είσαι καλά,
να γράφεις, να δημιουργείς και να μας καθοδηγείς με τον ποιητικό σου λόγο.
Ηράκλειο,
08-05-2017 Πυργιανάκης Ηρακλής
Αρχιτέκτονας
Μηχανικός
0 Σχόλια