Όμως ο Ταγίπ Ερντογάν ονειρεύεται επανεκλογή
Του Κώστα Ράπτη
Πολλοί αναλυτές σπεύδουν να τον θεωρήσουν πολιτικά “τελειωμένο”, ιδίως στο φόντο της οικονομικής κρίσης της Τουρκίας. Όμως ο Ταγίπ Ερντογάν ονειρεύεται, όπως έδειξαν οι εξαγγελίες του την Παρασκευή με αφορμή την εθνική εορτή της γείτονος, να καθοδηγήσει την χώρα του, εκατό χρόνια μετά την Συνθήκη της Λωζάνης, σε έναν “Τουρκικό Αιώνα”. Ο χρόνος μετρά αντίστροφα για τις τουρκικές προεδρικές εκλογές, που θα πραγματοποιηθούν το αργότερο τον Ιούνιο, και οι τελευταίες μετρήσεις δείχνουν ότι βασίμως αισιοδοξεί ο ισχυρός άνδρας της Άγκυρας.
Η τελευταία έρευνα της εταιρείας MetroPoll της Άγκυρας εμφανίζει την κυβερνώσα συμμαχία του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ) και του Κόμματος Εθνικιστικής Δράσης (MHP) να εξασφαλίζει αθροιστικά το 46,3% της ψήφου, εάν οι εκλογές διεξάγονταν τώρα, έναντι 35,6% της εξακομματικής συμμαχίας της αντιπολίτευσης. Ειδικότερα, το ΑΚΡ εμφανίζει ποσοστό πρόθεσης ψήφου της τάξης του 36,3%, με το MHP του Ντεβλέτ Μπαχτσελί στο 10%, ενώ από τους αντιπολιτευόμενους του κεντροαριστερό κεμαλιστικό Λαϊκό Ρεπουμπλικανικό Κόμμα (CHP) του Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου περιορίζεται στο 23,2%, το εθνικιστικό “Καλό Κόμμα” (İYİP) της Μεράλ Άκσενερ αποσπά το 12,4% και το Κόμμα Δημοκρατίας και Προόδου (DEVA) του Αλί Μπαμπατζάν, άλλοτε “τσάρου της οικονομίας” στις κυβερνήσεις Ερντογάν μόλις το 1,4%. Τα στοιχεία αυτά προκύπτουν με αναγωγή των αναποφάσιστων, που στην αρχική μέτρηση ανέρχονται στο 12,1% των ερωτηθέντων.
Είναι προφανές ότι καθοριστικός θα αποβεί ο ρόλος του φιλοκουρδικού αριστερού Κόμματος Δημοκρατίας των Λαών (HDP), το οποίο φέρεται να συγκεντρώνει το 12,1% της πρόθεσης ψήφου. Όμως εδώ προκύπτει ένα διπλό πρόβλημα: πρώτον, το HDP δεν συμμετέχει στην συμμαχία της αντιπολίτευσης. Και δεύτερον, το HDP αποτελεί κόμμα υπό διωγμόν, με δεδομένη την πρόθεση των κυβερνώντων να το θέσουν εκτός νόμου μέχρι τις εκλογές, υπό την κατηγορία ότι αποτελεί “βιτρίνα” για το ένοπλο Εργατικό Κόμμα Κουρδιστάν (PKK). Ως γνωστόν, αρκετά στελέχη του κόμματος βρίσκονται ήδη στις φυλακές, συμπεριλαμβανομένου του χαρισματικού πρώην συμπροέδρου του Σελαχατίν Ντεμιρτάς.
Σε αντίθεση βέβαια με τον Ερντογάν, ο μέσος Τούρκος δεν έχει λόγους να αισιοδοξεί. Σύμφωνα με την Ipsosμ περισσότεροι από το 60% των ερωτηθέντων στη γείτονα αναμένουν υποχώρηση του βιοτικού τους επιπέδου κατά το κρίσιμο επόμενο έτος, στοιχείο το οποίο τοποθετεί την Τουρκία στην τελευταία θέση μεταξύ των 28 χωρών που καλύπτονται από την έρευνα.
Όμως, η οικονομική δυσπραγία δεν οδηγεί από μόνη της ευθύγραμμα σε πολιτικά αποτελέσματα. Χρειάζεται και πειστική εναλλακτική πρόταση, ώστε οι απογοητευμένοι ψηφοφόροι να κινητοποιηθούν περισσότερο από τον σκληρό πυρήνα των υποστηρικτών του ερντογανισμού.
Ωστόσο, κύρια συγκολλητική ύλη της ετερόκλητης αντιπολίτευσης είναι απλώς η επιθυμία επανόδου στο κοινοβουλευτικό σύστημα που υπήρχε πριν την μετατροπή του πολιτεύματος σε προεδρικό από τον Ερντογάν – και απουσιάζει το συνεκτικό πρόγραμμα που θα ενέπνεε περισσότερο από την περί θεσμών συζήτηση. Κυρίως όμως, το βέτο της Άκσενερ σε οποιαδήποτε συνεργασία με το HDP (αν υποθέσουμε ότι τα υπόλοιπα μέλη της συμμαχίας ήταν έτοιμα για αυτήν) στερεί από την αντιπολίτευση το πλεονέκτημα που, πολύ χαρακτηριστικά, της επέτρεψε να κατακτήσει τους δήμους της Κωνσταντινούπολης και της Άγκυρας στις τελευταίες δημοτικές εκλογές. Το κουρδικό ζήτημα αποδεικνύεται για άλλη μία φορά η (περισσότερο ή λιγότερο εμφανής) παράμετρος που ορίζει την πολιτική ζωή της Τουρκίας – και τη μόνιμη ροπή της στον αυταρχισμό.
Πηγή:capital.gr
0 Σχόλια