«Το Παραμύθι
της βροχής»
της Ρένας Τζωράκη©
της Ρένας Τζωράκη©
-
Γιαγιά
πες μου για το παραμύθι της βροχής…
Πόσο μ’ αρέσει ν’ ακούω το παραμύθι σου. Κάθε φορά, που ανοίγουν οι κρουνοί του ουρανού και οι σταγόνες κυλάνε στο τζάμι, ενωμένες Δυάδες σε Μονάδες, μέχρι να κυλήσουν στη Γη, αιώνια αγαπημένες, γιατί έζησαν ένα μεγάλο Έρωτα…
Δεν έχει σημασία ο χρόνος γιατί μπορεί να είναι μια στιγμή μονάχα, σημασία έχει η ένταση και πόσο δυνατή και αληθινή ήταν η Αγάπη τους…
Ενωμένες μαζί, σφιχταγκαλιασμένες, μαζί ως το Θάνατο και πέρα από κείνον , υπάρχει Αγάπη και η μνήμη να θυμίζει στον άνθρωπο, πως η Αγάπη δεν πεθαίνει μετουσιώνεται σε κάτι άλλο σε σύννεφο, σε θρόισμα αγέρα, σε δροσοσταλίδα σε σταγόνα της βροχής, γιατί η Αγάπη είναι Αθάνατη στο χρόνο και η μόνη που δηλώνει Παρούσα όταν όλα φωνάζουν «Τετέλεσται.»
-Κάποτε ξέρεις παιδί μου, οι σταγόνες της βροχής ήταν ανθρώπινες ψυχούλες, μοναχικές, ευαίσθητες, αισθαντικές υπάρξεις, ονειροπόλες, ανικανοποίητες…
Κάθε φορά ξυπνούσαν μ’ ένα αναστεναγμό και άφηναν ένα στίχο της ψυχής τους να γίνει δάκρυ στην ατμόσφαιρα…
«Αλήθεια υπάρχει άραγε Αγάπη;
Υπάρχει άραγε Αγάπη στη βροχή;
Που να ποτίζει και ν’ άνθίζει
αμάραντο λουλούδι στην ψυχή;»
Με το αίσθημα του κενού, του ανικανοποίητου, με ένα αιώνιο προβληματισμό σηκωνόταν το πρωί και με ένα βαθύ αναστεναγμό κοιμόντουσαν τα βράδια…
Μα ο Θεός κατοικεί στις καρδιές όλων των ανθρώπων δεν χρειάζεται ναούς λατρείας και τυπολατρικές προσευχές και θυσίες…
Η μόνη αληθινή θυσία είναι το καθαρτήριο δάκρυ της ψυχής βγαλμένο από τη γνήσια ρίζα της αληθινής επιθυμίας που κάνει το δάκρυ προσευχή…
Εκείνη την ώρα η καρδιά του Θεού ανοίγει και ότι και αν του ζητήσεις θα στο πραγματοποιήσει, γιατί το ξέρει πως του το’ χει ζητήσει η καρδιά ο Πυρήνας του Είναι σου , ο κεντρικός μοχλός , που σε κρατάει στη Ζωή…
Πόσο μ’ αρέσει ν’ ακούω το παραμύθι σου. Κάθε φορά, που ανοίγουν οι κρουνοί του ουρανού και οι σταγόνες κυλάνε στο τζάμι, ενωμένες Δυάδες σε Μονάδες, μέχρι να κυλήσουν στη Γη, αιώνια αγαπημένες, γιατί έζησαν ένα μεγάλο Έρωτα…
Δεν έχει σημασία ο χρόνος γιατί μπορεί να είναι μια στιγμή μονάχα, σημασία έχει η ένταση και πόσο δυνατή και αληθινή ήταν η Αγάπη τους…
Ενωμένες μαζί, σφιχταγκαλιασμένες, μαζί ως το Θάνατο και πέρα από κείνον , υπάρχει Αγάπη και η μνήμη να θυμίζει στον άνθρωπο, πως η Αγάπη δεν πεθαίνει μετουσιώνεται σε κάτι άλλο σε σύννεφο, σε θρόισμα αγέρα, σε δροσοσταλίδα σε σταγόνα της βροχής, γιατί η Αγάπη είναι Αθάνατη στο χρόνο και η μόνη που δηλώνει Παρούσα όταν όλα φωνάζουν «Τετέλεσται.»
-Κάποτε ξέρεις παιδί μου, οι σταγόνες της βροχής ήταν ανθρώπινες ψυχούλες, μοναχικές, ευαίσθητες, αισθαντικές υπάρξεις, ονειροπόλες, ανικανοποίητες…
Κάθε φορά ξυπνούσαν μ’ ένα αναστεναγμό και άφηναν ένα στίχο της ψυχής τους να γίνει δάκρυ στην ατμόσφαιρα…
«Αλήθεια υπάρχει άραγε Αγάπη;
Υπάρχει άραγε Αγάπη στη βροχή;
Που να ποτίζει και ν’ άνθίζει
αμάραντο λουλούδι στην ψυχή;»
Με το αίσθημα του κενού, του ανικανοποίητου, με ένα αιώνιο προβληματισμό σηκωνόταν το πρωί και με ένα βαθύ αναστεναγμό κοιμόντουσαν τα βράδια…
Μα ο Θεός κατοικεί στις καρδιές όλων των ανθρώπων δεν χρειάζεται ναούς λατρείας και τυπολατρικές προσευχές και θυσίες…
Η μόνη αληθινή θυσία είναι το καθαρτήριο δάκρυ της ψυχής βγαλμένο από τη γνήσια ρίζα της αληθινής επιθυμίας που κάνει το δάκρυ προσευχή…
Εκείνη την ώρα η καρδιά του Θεού ανοίγει και ότι και αν του ζητήσεις θα στο πραγματοποιήσει, γιατί το ξέρει πως του το’ χει ζητήσει η καρδιά ο Πυρήνας του Είναι σου , ο κεντρικός μοχλός , που σε κρατάει στη Ζωή…
Είναι αδύνατον ,να θέλεις κάτι τόσο πολύ και να μην στο πραγματοποιήσει…
Γιατί ο Θεός έκανε τον άνθρωπο από δάκρυ ,αέρα και χώμα, αυτά τα τρία συστατικά δούλεψε στα χέρια του και του’ δωσε πνοή απ’ την πνοή του… και τον έπλασε κατ’ εικόνα και ομοίωσή του…
Και ο Θεός μέσα στην απέραντη Σιωπή ακούει το βουβό κλάμα της ανθρώπινης ψυχής γιατί γνωρίζει, πως εκείνη την ώρα ανταμώνει με την Αλήθεια μέσα της, με το Φως του κόσμου, και φτάνει στη βουνοπλαγιά της Αυθεντίας…
Γιατί ο Θεός έκανε τον άνθρωπο από δάκρυ ,αέρα και χώμα, αυτά τα τρία συστατικά δούλεψε στα χέρια του και του’ δωσε πνοή απ’ την πνοή του… και τον έπλασε κατ’ εικόνα και ομοίωσή του…
Και ο Θεός μέσα στην απέραντη Σιωπή ακούει το βουβό κλάμα της ανθρώπινης ψυχής γιατί γνωρίζει, πως εκείνη την ώρα ανταμώνει με την Αλήθεια μέσα της, με το Φως του κόσμου, και φτάνει στη βουνοπλαγιά της Αυθεντίας…
Εκείνη την ώρα λοιπόν εισάκουσε τις μύχιες επιθυμίες των ανικανοποίητων
ψυχών και τις μεταμόρφωσε σε βροχή, να σμίξουν πάνω σε ένα φύλλο ενός δέντρου,
σε ένα παράθυρο να αργοκυλήσουν σαν ένα δάκρυ
και να ενωθούν με το άλλο μισό τους
στον τελευταίο βαλς κι ας ξέρουν ,πως είναι μια μονάχα στιγμή…
Θα ενωθούν με το άλλο μισό τους και ολόκληρα πια βαδίζουν για την αιωνιότητα…
Ενωμένα μαζί θα τραγουδήσουν το τραγούδι της βροχής που σιγοψιθυρίζει «σ’αγαπώ,μελωδικά,νανουριστικά, γλυκά και ανάλαφρα την αγάπη που ξεδιψά την άνυδρη γη, για να ανθίσει το αμάραντο λουλούδι της Αγάπης, και να υμνήσει τον Έρωτα,το κάλλος ,την ομορφιά,την θαλπωρή,την Αιώνια Αγάπη κι ας κράτησε μονάχα μια στιγμή…
Τώρα γνωρίζεις πως κάθε σταγόνα της βροχής είναι μια ψυχή,που ενώνεται και σβήνει ταυτόχρονα με το άλλο μισό της, γεμάτη τρυφερότητα,στοργή,ρομαντισμό,ονειροπόλα διάθεση,αισθαντικότητα, όμορφα και ευγενή συναισθήματα,που λέξεις δεν μπορούν να εκφράσουν το πάθος και τη γλύκα του Έρωτά τους κι ας ξέρουν ,πως είναι ο τελευταίος χορός το τελευταίο βαλς του «Σ’αγαπώ!!! »
Αυτό είναι αληθινή Ευτυχία παιδί μου, και ο Σκοπός της Ύπαρξης, να σμίξεις με το άλλο μισό σου και να τους πει απλά σ’αγαπώ γιατί είσαι εσύ και δεν θέλω ν’ αλλάξεις …
Σ’αγαπώ ,έτσι ακριβώς όπως είσαι με τις αδυναμίες σου και τις παραξενιές σου….
Σε αποδέχομαι με τις υπερβολές και τις ακρότητές σου,με τις ιδιορρυθμίες σου και τις ιδιαιτερότητές σου, με τις σιωπές σου και την μοναχικότητά σου….
«Κοίτα παιδί μου, το λουλούδι, μες στην αγάπη ανθίζει,
Το πουλί μες στην Αγάπη κελαηδεί και ο Άνθρωπος, μες στην Αγάπη δακρύζει…
Σταμάτα και άκου το τραγούδι της βροχής,πόσο γλυκά ,μεθυστικά για την Αγάπη ψιθυρίζει…
Τα μάτια μονάχα που έχουν κλάψει τόσο πολύ γνωρίζουν Αγάπη τι θα πει, γιατί ούτε η γη ανθίζει χωρίς βροχή, μα ούτε και η ψυχή ανθεί χωρίς το Δάκρυ…»
Θα ενωθούν με το άλλο μισό τους και ολόκληρα πια βαδίζουν για την αιωνιότητα…
Ενωμένα μαζί θα τραγουδήσουν το τραγούδι της βροχής που σιγοψιθυρίζει «σ’αγαπώ,μελωδικά,νανουριστικά, γλυκά και ανάλαφρα την αγάπη που ξεδιψά την άνυδρη γη, για να ανθίσει το αμάραντο λουλούδι της Αγάπης, και να υμνήσει τον Έρωτα,το κάλλος ,την ομορφιά,την θαλπωρή,την Αιώνια Αγάπη κι ας κράτησε μονάχα μια στιγμή…
Τώρα γνωρίζεις πως κάθε σταγόνα της βροχής είναι μια ψυχή,που ενώνεται και σβήνει ταυτόχρονα με το άλλο μισό της, γεμάτη τρυφερότητα,στοργή,ρομαντισμό,ονειροπόλα διάθεση,αισθαντικότητα, όμορφα και ευγενή συναισθήματα,που λέξεις δεν μπορούν να εκφράσουν το πάθος και τη γλύκα του Έρωτά τους κι ας ξέρουν ,πως είναι ο τελευταίος χορός το τελευταίο βαλς του «Σ’αγαπώ!!! »
Αυτό είναι αληθινή Ευτυχία παιδί μου, και ο Σκοπός της Ύπαρξης, να σμίξεις με το άλλο μισό σου και να τους πει απλά σ’αγαπώ γιατί είσαι εσύ και δεν θέλω ν’ αλλάξεις …
Σ’αγαπώ ,έτσι ακριβώς όπως είσαι με τις αδυναμίες σου και τις παραξενιές σου….
Σε αποδέχομαι με τις υπερβολές και τις ακρότητές σου,με τις ιδιορρυθμίες σου και τις ιδιαιτερότητές σου, με τις σιωπές σου και την μοναχικότητά σου….
«Κοίτα παιδί μου, το λουλούδι, μες στην αγάπη ανθίζει,
Το πουλί μες στην Αγάπη κελαηδεί και ο Άνθρωπος, μες στην Αγάπη δακρύζει…
Σταμάτα και άκου το τραγούδι της βροχής,πόσο γλυκά ,μεθυστικά για την Αγάπη ψιθυρίζει…
Τα μάτια μονάχα που έχουν κλάψει τόσο πολύ γνωρίζουν Αγάπη τι θα πει, γιατί ούτε η γη ανθίζει χωρίς βροχή, μα ούτε και η ψυχή ανθεί χωρίς το Δάκρυ…»
0 Σχόλια