Το Ραγισμένο δοχείο

Η  στήλη αυτή είναι ξεχωριστή για μένα  θα προσπαθήσω  να  συλλέξω ιστοριούλες και παραμύθια που μου έκαναν εντύπωση ,που με τρόπο αλληγορικό δίνουν στον αναγνώστη ένα σοφό επιμύθιο.
Η ιστορία που θα αναφερθώ «Το ραγισμένο δοχείο» μιλά για την ικανότητα της διάκρισης.
Αλλά ας εστιαστούμε στο όμορφο παραμύθι:
Κάποτε μια  γριά κινέζα κουβαλούσε νερό με δύο μεγάλα δοχεία, κρεμασμένα από τους ώμους της. Το ένα δοχείο ήταν άψογο και μετέφερε πάντα όλη την ποσότητα νερού που έπαιρνε. Το άλλο είχε μια ρωγμή και στο τέλος της μακριάς διαδρομής από το ρυάκι στο σπίτι έφθανε μισοάδειο. Έτσι για δύο ολόκληρα χρόνια η γριά κουβαλούσε καθημερινά μόνο ενάμισι δοχείο νερό στο σπίτι της. Φυσικά το τέλειο δοχείο ένιωθε υπερήφανο που εκπλήρωνε απόλυτα και τέλεια το σκοπό για τον οποίο είχε κατασκευαστεί. Το ραγισμένο δοχείο ήταν δυστυχισμένο που μόλις και μετά βίας μετέφερε τα μισά από αυτά που έπρεπε και ένιωθε ντροπή για την ατέλεια του.Ύστερα από δύο χρόνια δεν άντεχε πια την κατάσταση αυτή και αποφάσισε να μιλήσει στη γριά.
- «Ντρέπομαι τόσο για τον εαυτό μου και θέλω να σου ζητήσω συγγνώμη!»
- «Μα γιατί;» ρώτησε η γριά.
- «Για ποιο λόγο νιώθεις ντροπή;»
- «Ε, να! Δύο χρόνια τώρα μεταφέρω μόνο το μισό νερό λόγω της ρωγμής μου και εξαιτίας μου κοπιάζεις άδικα και εσύ!»
Η γριά χαμογέλασε και είπε: «Παρατήρησες ότι στο μονοπάτι υπάρχουν λουλούδια μόνο στη δική σου πλευρά και όχι στη μεριά του άλλου δοχείου; Πρόσεξα την ατέλειά σου και την εκμεταλλεύτηκα. Φύτεψα σπόρους στην πλευρά σου και εσύ τους πότιζες. Δύο χρόνια τώρα μαζεύω τα άνθη και στολίζω το τραπέζι μου. Αν δεν ήσουν εσύ αυτή η ομορφιά δε θα λάμπρυνε το σπίτι μου!» Βέβαια δεν ήταν η ατέλειά του δοχείου που το έκανε ξεχωριστό, αλλά η ιδιαίτερη ικανότητα της γριάς να διακρίνει και να χρησιμοποιήσει την αδυναμία του!
Γι’ αυτό να παρακαλάμε το Θεό να μας δίνει τη δυνατότητα της
 διάκρισης και της σοφίας…

Η διάκριση είναι η ύψιστη των αρετών γιατί χάρις σ’ αυτήν μπορούμε να μετατραπούμε σε αληθινούς ανθρώπους και να ζούμε με ειρήνη, αγάπη, μακαριότητα, σε αρμονία με την αιώνια Αλήθεια (κοινώς λεγόμενα Θεός) και τους παγκόσμιους νόμους της ζωής.

Η διάκριση μας επιτρέπει να αντιληφθούμε την αλήθεια πίσω από την ψευδαίσθηση των φαινομένων, δηλαδή τι είναι αληθινό και τι όχι, τι είναιωφέλιμο και τι βλαβερό για εμάς αλλά και για τους συνανθρώπους μας.

Αλλά τι είναι ωφέλιμο και τι βλαβερό;

Ωφέλιμο είναι αυτό που μικραίνει το εγώ μας, αυτό που μας δίνει καλή υγεία, σωματική και ψυχική, ευημερία προσωπική και συλλογική, πληρότητα, αρμονία εσωτερική και αρμονία με τον κόσμο, ενότητα με όλα, ευτυχία, ειρήνη ατομική και συλλογική, αφύπνιση και συνειδητοποίηση της Αλήθειας.

Επιβλαβές αυτό το οποίο προκαλεί αρρώστια σωματική και ψυχική, φτώχεια, δυστυχία, ανισορροπία και δυσαρμονία προσωπική και συλλογική, φαυλότητα, βία, λήθη και άγνοια της αλήθειας.

Η ύψιστη μορφή διάκρισης μας επιτρέπει επάνω από όλα να έχουμε άμεση εμπειρία και επίγνωση της πρωταρχικής ουσίας της ζωής, της αιώνιας Αλήθειας. Μας επιτρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτή η Αλήθεια είναι ήδη μέσα μας, ότι κατοικεί στην καρδιά μας, ότι η φύση της είναι αιώνια, τέλεια, αμετάβλητη, αθάνατη και ανεπηρέαστη από το φθαρτό, το προσωρινό, το ατελές, το μεταβλητό -το φθαρτό μας σαρκίο και το νου -, και τελικά να συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε αυτή η Αλήθεια, ότι είμαστε το αθάνατο Πνεύμα της ζωής, ενσαρκωμένο σ’ ένα ανθρώπινο σώμα.

Η διάκριση δεν είναι αποτέλεσμα των σπουδών στα κολέγια και τα πανεπιστήμια, ούτε της συσσώρευσης παντός είδους γνώσεων, τεχνολογικών ή θεωρητικών που μπορεί ν’ αποκτήσει κανείς μέσα από κάθε δυνατό μέσο. Ο Σωκράτης για παράδειγμα αλλά και πολλοί άλλοι σοφοί του παρελθόντος αλλά και σύγχρονοι δεν ανάπτυξαν την διάκριση εξ αιτίας της πολυμάθειας τους, αλλά μέσα από την αυτοέρευνα, τον στοχασμό, την καθημερνή άσκηση. Αντίθετα σήμερα βλέπουμε πολλούς περισπούδαστους σε πανεπιστήμια και κολλέγια περιωπής, με φανερή έλλειψη διάκρισης, να είναι άθλιες καρικατούρες της αλαζονείας και της ανηθικότητας γενικότερα. Άνθρωποι χωρίς αρετή και σωφροσύνη που δεν μπορούν να δουν τίποτα πέρα απ’ τη μύτη τους, δηλαδή το εγώ τους.

Η κύρια αίτια της έλλειψης διάκρισης είναι το εγώ το οποίο είναι πολυπρόσωπο και πολυσχιδές (και για αυτό προσωποποιήθηκε εύστοχα από τους προγόνους μας με το τέρας Μέδουσα), τα πάθη γενικότερα και η τεμπελιά (σωματική και νοητική).

Για την ανάπτυξη της διάκρισης αλλά και της ανθρωπιστικής μας εκπαίδευσης ή αγωγής σαφώς έχουν ευθύνη οι γονείς μας και το σχολείο αλλά κυρίως είναι προσωπική μας ευθύνη. Το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης ανήκει σ’ εμάς τους ίδιους. Εμείς οι ίδιοι οφείλουμε να προσπαθήσουμε να αναπτύξουμε την διάκριση αλλά και όλες τις άλλες αρετές που θα μας επιτρέψουν να πετύχουμε την ολοκλήρωση μας ως ανθρώπινα όντα.

Η διάκριση αποκτάται μέσω από συνεχή προσπάθεια και άσκηση, μέσα από τη μελέτη των διδασκαλιών των σοφών (Πλάτωνας, Αριστοτέλης κ.λπ.), και των μεγάλων πνευματικών δασκάλων (Ιησούς, Βούδας κ.λπ.), τον στοχασμό, το διαλογισμό, την αυτοπαρατήρηση, την αυτοέρευνα και μελέτη του εαυτού μας, το εξαγνισμό του νου και της καρδιάς, την ανάπτυξη αρετών όπως η φιλαλήθεια, η πραότητα, η εγκράτεια κ.λπ.

Το πρόβλημα όμως είναι  ότι  όλοι σχεδόν πιστεύουν ότι είναι σωστοί, ότι καταλαβαίνουν τα πράγματα σωστά, ότι έχουν σωστή κρίση, ότι πάνω-κάτω είναι καλοί άνθρωποι. Δεν μπορούν εξ αιτίας της υπνωτικής κατάστασης που βρίσκονται να αντιληφθούν με κανένα τρόπο ότι είναι ασυνείδητες μηχανές που αγνοούν ότι αγνοούν και ότι είναι μέρος και συμμέτοχοι του προβληματικού κόσμου που έχουμε δημιουργήσει.

Το γιατί δεν καταλαβαίνουν την κατάσταση τους θα το εξηγήσω πολύ απλά μ’ ένα παράδειγμα :

Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι αυτός που είναι μεθυσμένος δεν το αντιλαμβάνεται κατά τη στιγμή που είναι τύφλα στο μεθύσι, αλλά το αντιλαμβάνεται μόλις αρχίσει και ξεμεθάει και αποκτάει συναίσθηση της κατάστασής τους. Το ίδιο συμβαίνει και με τον ασυνείδητο τον αποβλακωμένο, τον αποχαυνωμένο, τον έχοντα πάθη και έλλειψη διάκρισης. Παρόμοια με τον μεθυσμένο και αυτός θα αρχίσει να αντιλαμβάνεται την άθλια κατάσταση στην οποία βρισκόταν μέχρι τότε, όταν αρχίσει να ξεαποβλακώνεται, ξεαποχαυνώνεται, ξεπαθιάζεται και αρχίζει να λειτουργεί η διάκρισή του. Τότε μόνο.

Αυτό το απλό που σας περιέγραψα εδώ αλλά ταυτόχρονα ανεπίγνωστο από την πλειοψηφία της ανθρωπότητας είναι η αιτία που η ανθρωπότητα βαδίζει προς την καταστροφή και όλοι νομίζουν ότι πάμε καλύτερα ότι προοδεύουμε, συγχέοντας βέβαια την τεχνολογική πρόοδο με την πραγματική πρόοδο που σχετίζεται με την εξέλιξη και αφύπνιση της συνείδησης.

Αν ρωτούσες τον καθένα χωριστά, θα σου έλεγε ότι αυτός έχει καλή κρίση, ζει σωστά και δεν φταίει για όλα αυτά τα κακά που συμβαίνουν σ’ αυτόν τον κόσμο. Αντίθετα θα έλεγε πως φταίνε οι κυβερνήσεις, οι γείτονες, οι Γερμανοί, οι Αμερικάνοι, κάποιοι άλλοι τελοσπάντων αλλά όχι αυτός!. Δηλαδή όχι εμείς!
Και πιθανότατα αυτό να πιστεύετε κι εσείς που διαβάζετε αυτό το κείμενο. Σκεφτόμενοι έτσι όμως, δεν κάνουμε τον κόπο να αλλάξουμε τον εαυτό μας. Για ποιο λόγο άλλωστε αφού οι άλλοι φταίνε κι όχι εμείς. Το ίδιο συμβαίνει και σε συλλογικό επίπεδο. Το ένα κόμμα κατηγορεί το άλλο, η μία θρησκεία κατηγορεί την άλλη και το ένα κράτος κατηγορεί το άλλο, χωρίς να αντιλαμβάνονται όλοι τους ότι είναι προβληματικοί και βράζουν πάνω-κάτω στο ίδιο καζάνι. Δεν καταλαβαίνουμε το προφανές και ολοφάνερο για όποιον έχει διάκριση και σαττβικό  νου, ότι όλοι μας είμαστε αίτιοι όλων αυτών των προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε και σε ατομικό και σε συλλογικό αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο.

Ο Πλάτωνας μιλώντας στο «Σπήλαιο» είχε ορίσει με σαφήνεια ποια είναι η κατάσταση της συντριπτικής πλειοψηφίας των ανθρώπων, σε μια εποχή που εμείς σήμερα θεωρούμε Χρυσή και παραδεχόμαστε ότι αυτοί είχαν αναπτύξει έναν μεγάλο πνευματικό πολιτισμό! Αν αυτά που λέει ο Πλάτωνας στο σπήλαιο αφού ίσχυαν για τους ανθρώπους τότε, καταλαβαίνουμε πόσο περισσότερο ισχύουν για τους ανθρώπους σήμερα.

Δεν υπάρχει σήμερα άνθρωπος στην Ελλάδα αλλά και σ’ όλον τον ‘πολιτισμένο’ κόσμο που να μην έχει διαβάσει ή ακούσει ποιες είναι οι πραγματικές αξίες της ζωής και πως πρέπει να ζει. Ότι πρέπει δηλαδή να είναι τίμιος, ειλικρινής, φιλεύσπλαχνος, εγκρατής, φιλόπονος, να αγαπά και να σέβεται την πατρίδα του, τους ομοίους του, τα ζώα και το περιβάλλον. Και κατά την άποψη μου, αυτός που έχει ακούσει όλα αυτά, δεν έχει καμία δικαιολογία να πει ότι δεν γνωρίζει, ή ότι κάποιοι άλλοι φταίνε που αυτός δεν έχει αναπτύξει αυτά τα χαρακτηριστικά ή ότι η ζωή ή κάποιοι εξωτερικοί παράγοντες ήταν η αιτία που δεν ασκήθηκε για να αποκτήσει τις ανθρωπιστικές αρετές και ιδιότητες, που χωρίς αυτές κανείς δεν μπορεί να αποκαλείται πραγματικά άνθρωπος.

Αλλά τι είναι αυτό που βλέπουμε σήμερα στον κόσμο; Βλέπουμε ανθρώπους φαύλους, αλαζόνες, φιλόδοξους, άπληστους, καταναλωτές, κυνηγούς απολαύσεων και ηδονών και εύκολου κέρδους, κοιλιόδουλους, εκμεταλλευτές ανθρώπων και ζώων, απατεώνες, μέθυσους, χαρτοπαίκτες, εγκληματίες, δολοπλόκους, ασύδοτους, τραμπούκους, τοκογλύφους, κ.ο.κ. Και όλοι αυτοί δεν είναι η μειοψηφία….

Για όσο ο άνθρωπος δεν γίνεται υπεύθυνος του εαυτού του και της αυτό-εκπαίδευσής του, για όσο δεν έχει αγάπη, ευσπλαχνία και ειρήνη στην καρδιά του και δεν έχει συνειδητοποιήσει την ενότητα του με την αιώνια Αλήθεια και με όλον τον κόσμο, θα βλέπει τον εαυτό του ως το κέντρο του κόσμου. Το ‘εγώ’ και το ‘δικό μου’ θα είναι οι κινητήριες δυνάμεις της σκέψης και της δράσης του.

 Σε αυτή την κατάσταση ο άνθρωπος ζει ως μια ψυχοπαθολογική οντότητα, η οποία αναζητά ευτυχία στα αντικείμενα των αισθήσεων και σε καταστάσεις έξω απ’ αυτόν. Ζώντας έτσι έχει μετατρέψει τα αναγκαία προς το ζην ως σκοπό ζωής και βλέπει τους ομοίους του και τα άλλα ζωντανά ως αντικείμενα προς χρήση και εκμετάλλευση, τα οποία ικανοποιούν τις εγωιστικές του επιθυμίες. Επιθυμίες που σχετίζονται με την ηδονή των αισθήσεων (κύρια το σεξ, τη λαιμαργία, το ποτό και τα θεάματα), την επιθυμία για πλουτισμό, συσσώρευση πλούτου, φήμη, δόξα, ανωτερότητα.

Για να τα επιτύχει αυτά ο γεμάτος επιθυμίες και προσκολλήσεις άνθρωπος:

 Σε ατομικό επίπεδο, εξαπατά, ψεύδεται, κοροϊδεύει, εκμεταλλεύεται, ελέγχει, κατευθύνει, εκβιάζει, ασκεί βία ψυχολογική και σωματική και σε συλλογικό επίπεδο αποπροσανατολίζει, καταπιέζει, δημιουργεί έριδες, καταστέλλει κινήματα με βία, κάνει προπαγάνδα, αποβλακώνει και εξαθλιώνει τον κόσμο και τα ήθη με τα Μ.Μ.Ε. , παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα και κάνει πολέμους,

Και όλα αυτά τα φαινόμενα όλο και εντείνονται εξ αιτίας της τερατώδους πια αύξησης του εγώ. Τίποτε δεν φαίνεται να σταματά αυτή την ανθρωπότητα από τον κατήφορο τον οποίο κατεβαίνει πια με μεγάλη ταχύτητα.

Σύμφωνα με τις προφητείες αλλά και το πώς βλέπω τα πράγματα να εξελίσσονται, αυτή η ανθρωπότητα της παρακμής και της διαστροφής φαίνεται πως μετρά τις τελευταίες της μέρες παρ΄ ότι πιθανότητα οι πιο πολλοί δεν θέλουν να το πιστέψουν και μπορεί να γελάνε και να ειρωνεύονται τέτοιου είδους αναφορές... 

Πριν τελειώσει αυτός ο αιώνας,  θα έχει αφανιστεί η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων που κατοικούν στη Γη, από πυρηνικές βόμβες σεισμούς και κατακλυσμούς και βύθιση μεγάλου μέρους της ξηράς κάτω από τα νερά των ωκεανών εξ αιτίας της αλλαγής της περιστροφής των αξόνων της γης που θα προέλθει από τον πλανήτη που πλησιάζει την γη…

Πηγή:
Άτμαν Νιτυαμουκτανάντα