Αποσυμβολισμός του Σταυρού επιμέλεια κειμένου: Ρένα Τζωράκη

Πέρασε και αυτή η Ανάσταση, πήγαμε όλοι στις εκκλησιές τις δαφνοφόρες ,ανάψαμε το Άγιο Φως στις λαμπάδες μας,δώσαμε το φιλί της Αγάπης,κάναμε το Σταυρό μας στην εκκλησία πόσοι από μας γνωρίζουν αλήθεια τι συμβολίζει ο Σταυρός;
Ο Σταυρός λοιπόν  το πιο πανάρχαιο σύμβολο ο Σταυρός των Παθών του Χριστού, ο Ροδόσταυρος των αλχημιστών του Μεσαίωνα και της Αναγέννησης μέχρι και ο διπλούς Σταυρός του Αναστηθέντα Σωτήρα -κατά το νεώτερο Βατικανό- είναι όλοι ιστορικές παραλλαγές του ίδιου συμβόλου που καθοδήγησε ένα μεγάλο μέρος της ανθρωπότητας στο μονοπάτι της προς το Θεό ,πολυχρησιμοποιημένο από πολλούς πολιτισμούς.
Ο Πλάτων στον "Τίμαιο" αναφέρει πώς ο Δημιουργός επανένωσε τα κομμάτια της τμηματοποιημένης κοσμικής ψυχής με δυο συρραφές όμοιες με αυτό που αποκαλείται Σταυρός του Αγίου Ανδρέα.

Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι, οι Γνωστικοί, τα Ελευσίνια Μυστήρια και οι λατρείες του Διονύσου, χρησιμοποιούσαν το Τ πριν γραφτεί γι' αυτό στις Αποκαλύψεις ή πριν αυτό υιοθετηθεί ως σύμβολο του Πάθους του Χριστού.
 Το σχήμα του σταυρού το συναντάμε από τα σπήλαια των Πυρηναίων μέχρι την κεντρική Ασία της λίθινης περιόδου. Είναι αρχαιότερο του κύκλου και του τετραγώνου και συνδεόταν με την λατρεία στην Μεγάλη Μητέρα Γαία, στον Ήλιο ή στην Σελήνη. 

Κοσμούσε και κοσμεί μέχρι σήμερα ναούς ανά την υφήλιο και οι παραλλαγές του έφτασαν τις αρκετές δεκάδες. Υπήρξε σύμβολο της Μητέρας Γης (μέχρι και σήμερα, το κινέζικο ιδεόγραμμα για τη Γη είναι ένας ισοσκελής σταυρός μέσα σε τετράγωνο) και της ένωσης του Ουρανού με τη Γη (πρωταρχικών Θεών του πρωτόγονου ανθρώπου). Κατ’ επέκταση, έγινε σύμβολο της ζωής, της γονιμότητας, της αθανασίας, των 4 εποχών του χρόνου, των 4 στοιχείων της φύσης, των 4 ανέμων και των 4 κατευθύνσεων του ορίζοντα. 

Στη Βαβυλώνα, έναν από τους αρχαιότερους γνωστούς πολιτισμούς, ο σταυρός απεικονίζονταν μαζί με την ημισέληνο, για να συμβολίζει τη Σεληνιακή Θεά. Χωρίς την ημισέληνο, συμβόλιζε τον Ηλιακό Θεό και ο αναμενόμενος Βαβυλώνιος Μεσσίας έφερε πολλούς σταυρούς στο μέτωπό του.
Στην αρχαία  Ασσυρία, ο ισοσκελής σταυρός επίσης ταυτίζονταν με τον Ηλιακό Θεό και συμβόλιζε τις 4 κατευθύνσεις του ορίζοντα όπου λάμπουν οι αχτίδες του. Αγάλματα Ασσύριων Βασιλέων που βρέθηκαν (και τώρα στεγάζονται στο Βρετανικό Μουσείο) φέρουν εγχάρακτα κοσμήματα με σταυρούς στο λαιμό, προφανώς για να τονιστεί η ευγενική τους τάξη αλλά και να τονισθεί η Θεϊκή προστασία  και εύνοια που κατείχαν, κατά τις τότε πεποιθήσεις.
Στη Φοινίκη και πάλι σχετίζονταν με τις Ηλιακές Θεότητες. Σε τάφους που βρέθηκαν στην περιοχή, υπήρχαν κεραμικά με εγχάρακτο τον σταυρό και οι νεκροί φορούσαν για σκουλαρίκια σταυρούς, προφανώς για προστασία της ψυχής και ευχή για την αθανασία της.

Ο Σταυρός  είναι σύμβολο επικοινωνίας μεταξύ ουρανού και γης,  σύμβολο που έχει την ικανότητα για άπειρη και αρμονική επέκταση και στο οριζόντιο και στο κάθετο πεδίο. Η κατακόρυφη γραμμή είναι ουράνια, πνευματική, διανοητική, θετική, ενεργητική και αρσενική. Η οριζόντια γραμμή είναι γήινη, λογική, παθητική, αρνητική και θηλυκή, ενώ όλος ο σταυρός συμβολίζει το αρχέγονο ερμαφρόδιτο. Είναι η δυαδικότητα στη φύση και η ένωση  των αντιθέτων και δείχνει πνευματική ένωση και ολοκλήρωση της ανθρώπινης ψυχής στην οριζόντια και κάθετη όψη της. Συμβολίζει την κάθοδο του πνεύματος, μέσα στην ύλη, τη  δυνατότητα ,για άπειρη επέκταση προς κάθε κατεύθυνση, δηλώνει την Αιώνια Ζωή.  Συμβολίζει τα  τέσσερα σημεία του ορίζοντα και τα 4 στοιχεία  της κοσμογονίας:Τη  φωτιά,  το νερό,  τον αέρα και τη Γη.
Επίσης τις 4 εποχές του χρόνου, την αρχή, το δημιουργό, το παγκόσμιο πνεύμα, τη παγκόσμια ψυχή, τέσσερα ευαγγέλια-ευαγγελιστές, 4 αρχάγγελοι, 4 αρχιδιάβολοι,  4 πατέρες της εκκλησίας, 4 μεγάλοι προφήτες, 4 μεγάλες αρετές (σύνεση, ισχύς, εγκράτεια, δικαιοσύνη) συμβολίζει  τους 4 ποταμούς του Παραδείσου που ρέουν από το τη ρίζα του Δένδρου της Ζωής, το Ζενίθ  και το Ναδίρ, τον άξονα των ηλιοστασίων και ισημεριών, τις 4 διαστάσεις του χώρου (σημείο, ευθεία, επίπεδο, στερεό),τις 2 φύσεις του Χριστού(τη θεϊκή και την ανθρώπινη), το έλεος και τη δικαιοσύνη, την αποδοχή του θανάτου ή του μαρτυρίου και της θυσίας, την ένωση του αρσενικού και θηλυκού, του ουρανού και της γης, το κλειδί για τα μυστήρια της ζωής και της γνώσης.
 Ο οριζόντιος  άξονας του σταυρού συμβολίζει την αρμονία,  την ισορροπία  την αληθινή επικοινωνία και συνύπαρξη των ανθρώπων στο όνομα της Αγάπης,
 και ο κατακόρυφος  την αρμονία,  την ισορροπία,  την επικοινωνία   και την Αγάπη των ανθρώπων με το Θεό.

Κάνοντας το σημείο του σταυρού συνειδητά, μπορούμε να δημιουργήσουμε μέσα μας μια συνθήκη που υποβοηθάει τις μυστικιστικές εμπειρίες και τη διευρυμένη συνειδητότητα. Ουσιαστικά κάνουμε τους εαυτούς μας ανοιχτούς και θεληματικούς διαύλους για να εκδηλωθούν στη ζωή μας και στον κόσμο η Κοσμική Σοφία, η Συμπαντική Αγάπη και η Δημιουργική Δύναμη.
Πώς πρέπει να γίνεται ο Σταυρός;

Σμίγουμε τα τρία  δάκτυλα με το δεξί μας  χέρι και μη μπορώντας να ανεβούμε στον Ουρανό για να τον προσκυνήσουμε βάζουμε  το χέρι μας στο κεφάλι μας, επειδή  το κεφάλι μας  είναι στρογγυλό και φανερώνει τον ουρανό και λέμε με τα χείλη μας:
Όπως εσείς οι άγγελοι δοξάζετε την Αγία Τριάδα στον ουρανό, έτσι και εγώ, δοξάζω και προσκυνώ την Αγία Τριάδα.
Και καθώς αυτά τα δάκτυλα, είναι τρία είναι ξεχωριστά, είναι και μαζί έτσι και η Αγία Τριάς, ο Θεός, τρία πρόσωπα, και ένας μόνος Θεός, Κατεβάζουμε  το χέρι  από το κεφάλι και το βάζουμε στην   κοιλιά μας και λέμε:
Σε προσκυνώ και σε λατρεύω, Κύριέ μου, που  καταδέχθηκες  και ενσαρκώθηκες  στην κοιλιά  της Θεοτόκου για τις  δικές  μας αμαρτίες.
Το βάζουμε  πάλι στον δεξί   μας  ώμο και λέμε:
 Σε παρακαλώ, Θεέ μου, να με συγχωρήσεις και να με βάλης στα δεξιά σου με τους δικαίους. Βάνοντάς το πάλι εις τον αριστερόν ώμον, λέμε:
Σε παρακαλώ, Κύριέ μου, μη με βάλης στα αριστερά με τους αμαρτωλούς.
Έπειτα, σκύβοντας  κάτω στην Γη:
Σε δοξάζω, Θεέ μου, σε προσκυνώ και σε λατρεύω, ότι, καθώς μπήκες  στον τάφον, έτσι θα μπώ και εγώ. Και όταν  είμαστε όρθιοι    είναι ο συμβολισμός της Ανάστασης την Ανάστασης και λέμε: « Σε δοξάζω, Κύριέ μου, σε προσκυνώ και σε λατρεύω, Εσύ που  αναστήθηκες από τους νεκρούς, για να μας χαρίσεις την Αιώνια  Ζωή. Αυτό σημαίνει ο πανάγιος σταυρός».

Σύμφωνα με άλλη ερμηνεία,

Αρχικά ενώνουµε τα τρία πρώτα δάκτυλα του δεξιού χεριού, οµολογώντας έτσι την πίστη µας σε ένα Θεό, που είναι ταυτόχρονα και τρεις υποστάσεις, τρία πρόσωπα, ο Πατήρ, ο Υιός και το Άγιο Πνεύµα.

 Τα άλλα δύο δάκτυλα, που ακουµπούν στην παλάµη, συµβολίζουν  τις δύο φύσεις, δύο θελήσεις και δύο ενέργειες του Κυρίου µας, τη θεία και την ανθρώπινη. Με αυτό τον τρόπο κάνουµε µια συµβολική οµολογία της ορθόδοξης πίστης µας.

 Μετά φέρνουµε το χέρι στο µέτωπο, τη σωµατική περιοχή της διανοητικής λειτουργίας, φανερώνοντας έτσι ότι αγαπούµε τον θεό µε όλη τη διάνοια µας, και ότι αφιερώνουµε σε Αυτόν όλες τις σκέψεις µας.

 Το χέρι έρχεται κατόπιν στην κοιλιά. Έτσι δηλώνουµε συµβολικά ,ότι προσφέρουµε στον Κύριο όλες τις επιθυµίες µας και όλα τα συναισθήµατα µας.

 Τέλος, φέρνουµε το χέρι στους ώµους, πρώτα στο δεξιό και µετά  στον αριστερό, οµολογώντας έτσι ότι και κάθε σωµατική µας δραστηριότητα ανήκει σε Εκείνον.

Γιατί κάνουμε τον σταυρό μας;
Ένα από τα βασικότερα χαρακτηριστικά των ορθόδοξων χριστιανών (και όχι μόνο) είναι ότι σχηματίζουμε στο σώμα μας, με το δεξί μας χέρι, το σημείο του σταυρού. Γιατί όμως το κάνουμε αυτό, τι συμβολίζει και πόσο παλιά συνήθεια είναι;

Γιατί γίνεται;
Κάνουμε το σταυρό μας για τρείς λόγους:
α. Έτσι αναγνωρίζουμε φανερά ότι είμαστε μαθητές του Χριστού, ο οποίος σταυρώθηκε για τη σωτηρία των ανθρώπων. 

β. Υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας ότι, όπως ο Κύριος θυσιάστηκε στο σταυρό, έτσι κι εμείς πρέπει να θυσιάζουμε το συμφέρον μας, τον χρόνο μας ή κομμάτια από τη ζωή μας (μέχρι και την ίδια τη ζωή μας) για τους συνανθρώπους μας. 

γ. Η πείρα των αιώνων έχει αποδείξει ότι το σημείο του σταυρού λειτουργεί ως ισχυρό φυλαχτό, που προστατεύει τους ανθρώπους από τις επιρροές των πνευματικών τους εχθρών (δαιμόνων), καθώς και άλλους κινδύνους που πιθανόν να τους απειλούν. Αυτό συμβαίνει, γιατί, κάνοντας τον σταυρό μας, επικαλούμαστε τον Εσταυρωμένο Θεό μας (τoν Θεάνθρωπο Ιησού) και ζητάμε τη βοήθεια και την προστασία Του.
Το να διακηρύξουμε δημόσια ότι πιστεύουμε στον Χριστό (όπως γίνεται όταν κάνουμε τον σταυρό μας) δεν είναι σωστό να γίνεται εγωιστικά ή υποκριτικά, αλλά ταπεινά, σεμνά και με αγάπη προς τους συνανθρώπους μας και συγχώρεση προς τους εχθρούς μας. Σύμφωνα με τα λόγια του ίδιου του Ιησού, καλό είναι να μην επιδεικνύουμε, αλλά και να μην κρύβουμε την πίστη μας. Είπε: «Όποιος με ομολογήσει μπροστά στους ανθρώπους, θα τον ομολογήσω κι εγώ μπροστά στον ουράνιο Πατέρα μου. Όποιος όμως με αρνηθεί μπροστά στους ανθρώπους, θα τον αρνηθώ κι εγώ μπροστά στον ουράνιο Πατέρα μου» (Ματθ. 10, 32-33).
Τα λόγια αυτά του Ιησού φαίνονται «σκληρά», αλλά ο Κύριος δεν είναι σκληρός. Αντίθετα, είναι ταπεινός και ειρηνικός. Τα λέει όμως για να μάς παρακινήσει να Του ανοίξουμε την καρδιά μας και να ενωθούμε μ᾽ Αυτόν – σ᾽ αυτό θα μάς βοηθήσει το να παραδεχτούμε δημόσια την πίστη μας.

Ο Σταυρός, λέει ο ιερός Χρυσόστομος,
 «ανείλε την αμαρτίαν, καθάρσιον της οικουμένης εγένετο, καταλλαγή χρονίας έχθρας, ανέωξε του ουρανού τας πύλας, τους μισουμένους φίλους εποίησεν, εις τον ουρανόν επανήγαγεν, εν δεξιά του θρόνου εκάθισε την ημετέραν φύσιν, μυρία έτερα παρέσχεν ημίν αγαθά» (Migne Ε.Π. 48, 867).Έτσι εξηγείται γιατί η πεποίθηση των χριστιανών θεωρεί τον τίμιο Σταυρό «θέλημα του Πατρός, δόξα του Μονογενούς, αγαλλίαμα του Πνεύματος, κόσμημα των αγγέλων, ασφάλεια της Εκκλησίας, καύχημα του Παύλου, τείχος των αγίων, φως όλης της οικουμένης»
 (Ιερός Χρυσόστομος, Ε.Π. 49, 396).

Παρόλο ότι στην εποχή μας φαίνεται πως «η του κόσμου σοφία τα πρωτεία φέρεται, παρωσαμένη το καύχημα του σταυρού» (Μέγας Βασίλειος, Migne Ε.Π. 32, 473), εντούτοις θα συμφωνήσουμε απόλυτα με τη διαπίστωση έγκυρου θεολόγου (του Βασιλείου Μουστάκη, ) που έγραψε:

«Από όλους τους θησαυρούς που ανωρύχθηκαν από τα σπλάγχνα της γης η θα ανορυχθούν στο μέλλον, δεν υπάρχει ασφαλώς πιο πολύτιμος από τον Σταυρό του Κυρίου, που η αγία αυτοκράτειρα Ελένη ανέσυρε στο Φως του ηλίου. Ο Σταυρός είναι το καύχημα της χριστιανοσύνης. Το πανάκριβο κόσμημα που έλαβε σαν δώρο και σαν απόδειξη της αγάπης του από τον θείο Νυμφίο της η Εκκλησία…
 Αυτό το σύμβολο της ατίμωσης και της καταδίκης, που προκαλούσε φρίκη στους αρχαίους λαούς,  με την Σταυρική θυσία του Σωτήρα μας Ιησού  Χριστού ,έγινε πηγή χαράς και ζωοποιού Δύναμης. Το κλειδί που άμοιγε και πάλι  τις πύλες της Εδέμ,από το προπατορικό μας αμάρτημα…
 Ο Σταυρός, η ωραιότης της Εκκλησίας, όπως τον αποκαλεί ένα τροπάριο, ας γίνει η ομορφιά της ζωής του καθενός μας. Αυτός πράγματι είναι η ύλη, που πάνω της συνέθεσε η θεία αγάπη το αριστούργημα της απολυτρώσεως. Χωρίς αυτόν είναι αδύνατο να το κάνει δικό του ο καθένας» (Θ.Η.Ε. 11, 439).

Γι αυτό και μείς ψάλλουμε: «Τον Σταυρόν σου προσκυνούμεν, Δέσποτα, και την αγίαν σου Ανάστασιν δοξάζομεν»
Σε ένα τεκτονικό - ροδοσταυρικό έγγραφο στο οποίο κάποιος επίσκοπος Θεόδοτος δηλώνει: "Όταν λέμε "Εις το όνομα του Πατρός" και θέτουμε τα δάχτυλά μας στο μέτωπο, στην ουσία επισημαίνουμε ένα σημαντικό όργανο του πνευματικού μας σώματος, ακριβώς κάτω από το χώρο όπου ο Θεός διαμένει μέσα μας "ύπερθεν". Οι δονήσεις που ξεκινούν από τη σκέψη της αγάπης μας για τον επουράνιο Πατέρα, ενεργοποιούν τη Θεία Ουσία του "Στέμματος" η οποία διαχέεται στο καρδιακό μας κέντρο σαν μια αυθεντική, αν και αόρατη, λάμψη (φωτεινή ακτίνα ή λευκό φως). Αυτή η ενεργοποίηση του Στέμματος" περιγράφεται από τον Άγιο Πέτρο: "Θα λάβετε ένα λαμπερό Στέμμα". Όταν λέμε "και του Υιού" και θέτουμε τα δάχτυλά μας στην καρδιά, και πάλι επισημαίνουμε μια περιοχή του πνευματικού μας σώματος όπου το Θείο Φως -κατά τον προφήτη Ησαΐα- που διαχύθηκε προς εμάς "ύπερθεν", ενεργοποιεί ένα άλλο πνευματικό όργανο πλημμυρίζοντάς μας με τη Θεία Αγάπη του Υιού. Και όταν λέμε "και του Αγίου Πνεύματος", αγγίζοντας δεξιά και αριστερά το στήθος μας, ενεργοποιούμε αυτά τα πνευματικά αισθητήρια  μέσα μας που εκδηλώνονται ως η δημιουργική και ζωοδοτική δύναμη του Αγίου Πνεύματος στη ζωή μας. Τέλος, όταν λέμε "Αμήν" και ενώνουμε τα χέρια μας, επιβεβαιώνοντας νοητικά την παρουσία του Τριαδικού Θεού μέσα μας, στην ουσία κλείνουμε τα πνευματικά ρεύματα στην περιφέρεια του πνευματικού μας σώματος προκειμένου να διατηρήσουμε αυτήν την αφύπνιση της πνευματικής συνειδητότητας όσο περισσότερο γίνεται.
Εν κατακλείδι ο Σταυρός είναι το Σύμβολο,η  φωτεινή πυξίδα που μας δείχνει το δρόμο της Θέωσης,πως δεν είμαστε μόνοι μας στο πνευματικό μας ταξίδι ,και πως μας υποστηρίζουν  πλήθος "Αγνώστων Ανωτέρων" ή αόρατων συμμάχων που επιδιώκουν διαρκώς να μας βοηθούν στην προσκυνηματική μας διαδικασία. Αναζητώντας μια βαθύτερη κατανόηση των πνευματικών μας συμβόλων και χρησιμοποιώντας τα καθημερινά στους διαλογισμούς και στις προσευχές μας, μπορούμε να ενδυναμωθούμε και να φέρουμε τον εαυτό μας ένα βήμα πιο κοντά στο Βασίλειο που είναι υπεσχημένο από το Θεό- Ουράνιο Πατέρα όλων των Ανθρώπων του Πλανήτη δίκαιο και Πανάγαθο...

Ο Σταυρός  είναι Ιατήρας Παθών και εξολοθρευτής Δαιμόνων:

Θανάσιμος είναι ο σταυρός για εκείνους, που τον σταυρό τους δεν τον μεταμόρφωσαν σε σταυρό του Χριστού, που από τον σταυρό τους γογγύζουν κατά της Πρόνοιας του Θεού, για εκείνους που τον μέμφονται και τον βλασφημούν και παραδίδονται στην απελπισία και την απόγνωση. Οι αμαρτωλοί, που δεν εξομολογούνται και δεν μετανοούν, πεθαίνουν πάνω στον σταυρό τους με θάνατο αιώνιο και με το να μην υπομένουν καρτερικά αποστερούνται την αληθινή ζωή, τη ζωή μέσα στον Θεό. Τους αποκαθηλώνουν από τον σταυρό τους, για να κατέβουν σαν ψυχές στον αιώνιο τάφο, στις φυλακές του άδη.

Ο σταυρός του Χριστού ανυψώνει από τη γη τον μαθητή του Χριστού που είναι σταυρωμένος επάνω του. Ο μαθητής του Χριστού, που είναι σταυρωμένος πάνω στον σταυρό του, φρονεί τα άνω, με τον νου και την καρδιά του ζει στον ουρανό και καθορά τα μυστήρια του Αγίου Πνεύματος εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών.

«Ει τις θέλει οπίσω μου ελθείν», είπε ο Κύριος, «απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι».

Κάθε άνθρωπος σηκώνει ένα Σταυρό από τη στιγμή που γεννιέται,σταυρώνεται για να λυτρωθεί αυτή είναι η πορεία της Ζωής ο λεγόμενος ανήφορος… Δύσκολος δρόμος και τον περνάς δυστυχώς μόνος σου… «Πριν σου στείλει ο Θεός τον σταυρό που σηκώνεις τον κοίταξε µε τα πάνσοφα  µάτια τουβ τον έλεγξε µε την ατέλειωτη δικαιοσύνη του τον θέρµανε στη γεµάτη  αγάπη καρδιά του τον ζύγισε καλά µε τα στοργικά του χέρια µη τυχόν και πέσει  βαρύτερος απ’ όσο µπορείς να σηκώσεις. Κι αφού υπολόγισε το θάρρος σου Τον ευλόγησεΚαι τον απέθεσε στους ώµους σου. Μπορείς να τον σηκώσεις. Κράτησέ τον κι ανέβαινε ,από το Γολγοθά προς την Ανάσταση. Διάβασα μια ιστορία και θέλω να την μοιραστώ μαζί σας:

Ήταν ένας άνθρωπος πολύ ταλαιπωρηµένος και δυστυχισµένος.

Τα βάσανά του ήταν πολλά, γι’ αυτό παραπονιόταν.

« Θεέ µου, πολύ βαρύ σταυρό µου έδωσες. Γιατί να’ χω τόσα βάσανα

στη ζωή µου; »

 Εκείνη τη νύχτα ο άνθρωπος είδε ένα όνειρο: Βρισκόταν σε µια

µεγάλη αίθουσα. Γύρω – γύρω στους τοίχους βρίσκονταν πολλοί

σταυροί, ξύλινοι, πέτρινοι, µικροί, µεγάλοι…

 Τότε ο άνθρωπος αυτός άκουσε µια φωνή.

«-Άνθρωπέ µου, αν νοµίζεις πως ο σταυρός σου είναι πολύ βαρύς για

σένα, άφησέ τον και διάλεξε όποιον θέλεις. »

 Ο άνθρωπος άρχισε να δοκιµάζει τους σταυρούς. Ο πρώτος ήταν

βαρύς. Ο δεύτερος ασήκωτος. Ο τρίτος είχε µυτερές προεξοχές που

τρυπούσαν το σώµα. Έτσι δοκίµασε όλους τους σταυρούς χωρίς να βρει

κάποιον που να είναι στα µέτρα του. Σε µια γωνιά τότε διέκρινε ένα

πεταµένο σταυρό. Τον σηκώνει, τον ζυγίζει στα χέρια του και αναφωνεί

µε χαρά:

- Να! Αυτός είναι στα µέτρα µου! Θα τον πάρω!

 Τον κοιτάζει καλά και τι ανακαλύπτει; Ήταν ο σταυρός που

κρατούσε πιο πριν! Από τότε δεν παραπονιόταν πια, γιατί κατάλαβε πως

ο Θεός µας δίνει το σταυρό ( δηλαδή τις δοκιµασίες) που µπορούµε να

αντέξουµε κι όχι παραπάνω!
ΠΗΓΕΣ:

Από το "Η Νεφέλη στο Αγιαστήριο".  το «Περιδέραιο» του Τ. Χριστοφόρου) Το Σηµείο του Σταυρού. από την έκδοση της Ι.Μ.Παρακλήτου Ωρωπού Αττικής 2000 «Ασκητικές Εμπειρίες», τ. Α΄. Μετάφραση από τα ρωσικά: Χαράλαμπος Ασσιώτης,  Θεολόγος. Από το περιοδικό «Ορθόδοξη Μαρτυρία», εκδ. Παγκυπρίου συλλόγου Ορθοδόξου Παραδόσεως, Οι φίλοι του Αγ. Όρους.