Οι σκέψεις μου- Ευχές σε όλους τους αναγνώστες-στριές μου Της Ρένας Τζωράκη

Μετά από τόσο καιρό αποχής επανέρχομαι κοντά σας με τις πιο γλυκές μου  Αναστάσιμες ευχές η Ανάσταση του Θεανθρώπου να φέρει στον καθένα μας ,Υγεία, πληρότητα, αγάπη και την Ανάσταση στο πολύπαθος γένος μας….

Το φως του Ανέσπερου φωτός  να φωτίσει τις διάνοιες όλων  των ανθρώπων.

 Η αγάπη του Ουράνιου Πατέρα μας  να γεμίσει τις ανθρώπινες  καρδιές.

Η θέληση του Θεού να οδηγήσει την θέληση των ανθρώπων.
Χριστός Ανέστη και χρόνια πολλά σε όλους.

Η Ανάσταση του Θεανθρώπου,ας φέρει την Ανάταση των ψυχών μας και την Ανάσταση του πολύπαθου Γένους μας έτσι ώστε  ο  καθένας  μας να βιώσει την Θεία Δύναμη, την εσωτερική αρμονία , την ισορροπία,  τη γαλήνη και  τη Θεική καθοδήγηση και Προστασία,που Υπάρχει πάντα  εντός μας.Ας ξεκινήσουμε τη μέρα μας με την προσευχή της Μεγάλης Επίκλησης, που μπορεί να βοηθήσει τόσο εμάς προσωπικά,αλλά και ολόκληρη την Ανθρωπότητα,στις  ζοφερές μέρες που διανύουμε εποχές  σκοτεινές μα που και πάλι θα προβάλλει το Φως γιατί πάντα μετά από μια μεγάλη νύχτα ,προβάλλει η Ροδοδάχτυλη Αυγή….

Από την εστία του Φωτός,

μέσα από τη διάνοια του Θεού

Ας διαχυθεί Φως μέσα στις διάνοιες των ανθρώπων

Το Φως, ας κατέλθει στη Γη.

Από την εστία της Αγάπης,

μέσα από την καρδιά του Θεού

Ας διαχυθεί Αγάπη μέσα στις καρδιές των ανθρώπων

Είθε ο Χριστός να γυρίσει στη Γη.

 Από το κέντρο όπου η

Θέληση του Θεού είναι γνωστή

Ο σκοπός ας καθοδηγεί

τις μικρές θελήσεις των ανθρώπων

Ο Σκοπός που οι Διδάσκαλοι

γνωρίζουν και υπηρετούν.

Από το κέντρο που ονομάζουμε

φυλή των ανθρώπων

Το Σχέδιο της Αγάπης και

του Φωτός ας πραγματοποιηθεί

Και είθε να ενισχύσει την αγαθή φύση των ανθρώπων

 Το Φως, η Αγάπη και η Δύναμη

ας αποκαταστήσουν το Σχέδιο πάνω στη Γη.

Εγκάρδιες ευχές στο Γιώργο, στη Γεωργία, στον Μάρκο,την Ελισάβετ ,την Ζωή την Πηγή, το Δούκα, τον Πολυζώη,τον Αχιλέα,  το Θωμά και τη Θωμαί 

αντί λουλούδια και  τις κοινότυπες ευχές θα ήθελα να μοιραστώ ένα θαυμάσιο απόσπασμα από το σύγγραμμμα  του Λέο Μπουσκάλια από τις εκδόσεις Γλάρος με τίτλο «Να ζεις να αγαπάς και να μαθαίνεις» ,που θέλω να το μοιραστώ μαζί σας  για την Αξία ,που έχει  η  στιγμή   ,η εστίαση στο Τώρα

Για να κάνουμε πιο όμορφη κα πιο ουσιαστική τη Ζωή μας…

«Ένα άλλο σημαντικό πράγμα είναι, ότι πρέπει να πούμε στα παιδιά για το θάνατο και να πάψουμε να τα προστατεύουμε δίνοντάς τους την εντύπωση ότι είναι αθάνατα. Κάνουμε πραγματικά σαν να το πιστεύουμε. Ο Φρόυντ είπε πολλά έξυπνα πράγματα κι ένα απ’ αυτά ήταν πως πολλά από τα προβλήματά μας καιη ανικα­νότητά μας να ζήσουμε, πηγάζει από την πίστη ότι δε θα πεθάνουμε ποτέ. Νομίζουμε ότι ο χρόνος μπροστά μας είναι άπειρος. Αν το σκεφτείτε καλά, θα δείτε πως κατά βάθος πιστεύετε ότι πεθαίνουν μόνο οι άλλοι. Έχω άσχημα νέα για σας! Θα πεθάνουμε όλοι. Ο θάνατος είναι το πιο δημοκρατικό πράγμα που έγινε ποτέ. Όποιος και να ’σαι, όσο πλούσιος ή διάσημος, όσα πτυχία κι αν έχεις, όσο άσχημη ή όσο όμορφη κι αν έκανες τη ζωή σου, μια μέρα θα πεθάνεις. Γιατί όμως να φοβάσαι; Φοβάται κανείς το θάνατο μόνο όταν δε ζει. Αν είσαι ενεργά μέσα στη διαδικασία της ζωής, δεν κλαίς, ούτε οδύρεσαι. Αν έχεις φερθεί στους άλλους όμορφα όσο είναι ζωντανοί, δεν πέφτεις πάνω στο φέρετρό τους φωνάζοντας: «Μη μ’ αφήνεις, μη μ’ αφήνεις!» Για τ’ όνομα του Θεού! Δεν αφήνουμε τους ανθρώπους ούτε να πεθάνουν με αξιοπρέπεια. Τους αφήνουμε να πεθαίνουν με ενοχή φωνάζοντας: «Μην πεθαίνεις!»

Τι τρελή ιδέα που έχουμε για το θάνατο! Δε θέλουμε να παίρνου­με τα παιδιά σε κηδείες. Μερικοί από σας θα θυμούνται ότι παλιά ο κόσμος ξενυχτούσε τους νεκρούς και πολλές φορές σου έλεγαν να πας να δεις τον παππού ή τη γιαγιά και να τους αποχαιρετήσεις. Πολλές φορές σου εξηγούσαν ότι όλοι πεθαίνουν, όπως τα λουλού­δια πεθαίνουν το χειμώνα και ξαναφυτρώνουν. Ο θάνατος είναι μια συνεχής, όμορφη διαδικασία ζωής. Όταν τον έχεις δει, δεν τον φοβάσαι. Ο θάνατος είναι καλός φίλος, ένας πολύ καλός φίλος, γιατί μας λέει πως δεν είμαστε αιώνιοι και πρέπει να ζήσουμε το τώρα. Έτσι καταλαβαίνουμε πόσο πολύτιμο είναι το κάθε λεπτό. Το διαβάζουμε αυτό που λέμε: «Ναι, ναι, πόσο αληθινό!» Ζούμε όμως πραγματικά έτσι; Πόσο θαυμάσιο είναι να είσαι ολόκληρος μέσα στη στιγμή που βλέπεις ένα λουλούδι. Όταν κάποιος σου μιλάει, για το Θεό, άκουσέ τον και πάψε να κοιτάς πάνω από τον ώμο του, μη χάσεις τίποτε από τα γύρω. Σαν να είσαι σε κοκτέιλ! Δεν υπάρχει μεγαλύτερη προσβολή! Αν δε θέλεις να είσαι μαζί μου, μην είσαύ Εντάξει, μπορώ να το δεχτώ αυτό. Αν όμως θέλεις να είσαι μαζί μου, είσαι αποφασισμένος να είσαι μαζί μου; Λες: «Πάω να κοιτάξω τη θάλασσα». Κοιτάζεις πραγματικά τη θάλασσα; «Ω, τι ωραίο ηλιοβασίλεμα!» Το λες στ’ αλήθεια αυτό, το βλέπεις, ανα­γνωρίζεις ότι δε θα ξαναγίνει ποτέ πια;

Ο θάνατος μας διδάσκει, αν θέλουμε να τον ακούσουμε, πως τώρα είναι η στιγμή. Τώρα είναι η στιγμή να σηκώσεις το ακουστι­κό και να τηλεφωνήσεις σ’ αυτόν που αγαπάς. Ο θάνατος μας διδά­σκει τη χαρά της στιγμής. Μας διδάσκει πως δεν είμαστε αιώνιοι. Μας διδάσκει ότι δεν υπάρχει τίποτε μόνιμο. Μας διδάσκει να αφεθούμε, ότι δεν μπορούμε να κρατηθούμε από τίποτε. Και μας λέει να παραιτηθούμε από τις προσδοκίες και ν’ αφήσουμε το αύριο να πει τη δική του ιστορία, γιατί κανείς δεν ξέρει αν θα γυρίσει σπίτι του απόψε. Για μένα αυτό είναι μια τρομερή πρόκληση. Ο θάνατος λέει: «Ζήσε τώρα». Ας το πούμε αυτό στα παιδιά.

Το τελευταίο πράγμα που θέλω να μοιραστώ με τα παιδιά είναι πως η ζωή δεν είναι μόνο πόνος, δυστυχία και απελπισία, όπως ακούμε στο δελτίο των ειδήσεων και διαβάζουμε στις εφημερίδες. Αυτά είναι τα πράγματα που αποτελούν ειδήσεις. Εκείνο που δεν ακούγεται, είναι τα θαυμάσια, απολαυστικά, σπουδαία και φαντα­στικά πράγματα που συμβαίνουν την ίδια στιγμή. Πρέπει με κά­ποιο τρόπο να πληροφορήσουμε τα παιδιά γι5 αυτά τα θαυμάσια πράγματα. Για να το πετύχετε αυτό, πρέπει να έρθετε ξανά σε επα­φή με τη δική σας χαρά και τη δική σας τρέλα. Όλοι είμαστε τρε­λοί! Κι αν δεν το πιστεύετε, είσαστε οι πιο τρελοί απ’ όλους. Η ανία γεννιέται από τη ρουτίνα. Η χαρά, το θαύμα, η έκσταση, γεν­νιούνται από την έκπληξη. Η ρουτίνα οδηγεί στην ανία κι όποιος νιώθει ανία γίνεται ανιαρός. Είναι περίεργο λοιπόν που δε σας θέ­λουν για παρέα; Μπορούμε να διαλέξουμε. Έχουμε τη δυνατότη­τα. Μπορείτε να διαλέξετε πώς θέλετε να ζήσετε τη ζωή σας. Μπο­ρείτε να διαλέξετε τη χαρά, την ελευθερία, τη δημιουργικότητα, την έκπληξη ή την απάθεια και την ανία. Αυτή την επιλογή μπορεί­τε να την κάνετε τώρα!

Υπάρχει ένα κείμενο που μου αρέσει πολύ και που συνοψίζει όλα όσα είπαμε. Έχει γραφτεί από τον Φρέντερικ Μόφετ του Γρα­φείου Εκπαιδευτικής Επιθεώρησης του Τμήματος Παιδείας της Νέας Υόρκης. Έχει σαν τίτλο «Πώς μαθαίνει ένα παιδί».

Έτσι μαθαίνει ένα παιδί, ρουφώντας επιδεξιότητες με τα δά­χτυλα των ποδιών και των χεριών του, ώσπου να φτάσουν βαθιά μέσα του. Απορροφώντας τις συνήθειες και τις στά­σεις του περίγυρού του, σπρώχνοντας και τραβώντας τον κό­σμο του. Ένα παιδί μαθαίνει πιο πολύ από τη δοκιμή παρά από το λάθος, πιο πολύ από την ευχαρίστηση παρά από τον πόνο, πιο πολύ από την πείρα παρά από την υποβολή και τη συμβουλή, και πιο πολύ από την υποβολή παρά από την καθοδήγηση. Έτσι ένα παιδί μαθαίνει με τη στοργή, την αγά­πη, την υπομονή, την κατανόηση, τη συμμετοχή, με το να είναι και να κάνει. Μέρα με τη μέρα το παιδί μαθαίνει λίγα απ’ αυτά που ξέρετε, λίγα περισσότερα απ’ όσα νομίζετε και καταλαβαίνετε. Αυτά που ονειρευόσαστε και πιστεύετε, αυ­τά γίνεται το παιδί. Από την αντίληψή σας που είναι θολή ή διαυγής, από τη σκέψη σας που είναι συγκεχυμένη ή οργα­νωμένη, από τα πιστεύω σας που είναι ανόητα ή σοφά, από τα όνειρά σας, που είναι άχρωμα ή —αυτό μ’ αρέσει πολύ— χρυσά, από τις ανακρίβειες που λέτε ή από την αλήθεια, από όλα αυτά μαθαίνει ένα παιδί».

Πρέπει να πούμε στα παιδιά ότι έχουν το δικαίωμα να διαλέξουν ανάμεσα στην αγάπη και το χάσιμο. Γιατί αν χάσεις την αγάπη, χάνεις τη ζωή. Ο Θόρτον Γουάιλντερ λέει: «Υπάρχει μια χώρα των ζωντανών και μια χώρα των νεκρών και η γέφυρα είναι η αγάπη. Η μόνη επιβίωση και το μόνο νόημα».

Ας το πούμε αυτό στα παιδιά  που είναι συνυφασμένα με την Αθωότητα  ,γιατί είναι τα μόνα που τους ανήκουν η Βασιλεία των Ουρανών….