ΠΡΙΝ
Τριανταφυλλιές και μανόλιες λικνίζονταν χαρούμενες μέσα στον ευλογημένο παράδεισο του πρωϊνού ήλιου.
Βγαίνοντας στο παράθυρο της ζωής, σαν άρμενο μπροστά στο υπερθέαμα που αντίκρυζαν ερχόταν κάθε μέρα μια αγαλματένια πειθώ ατάραχη, απευθυνόταν και τους έλεγε: -μέσα στους κήπους των ματιών σας γεννιέται το ξημέρωμα ..
Ένα ξημέρωμα ευλογημένο - αφιερωμένο από τον Θεουργό στα μάτια σας.
ΜΕΤΑ
Στον λιγοστό μα ασυμβίβαστο χρόνο το υλικό μερτικό λίγα ψίχουλα.
Αν παιδεύει αυτό; Ίσως δεν θέλουμε να το συνειδητοποιήσουμε.
Πάνω απ΄όλα όμως θα βαδίζαμε με αξιοπρέπεια.
Μην νοζίζετε πως όπως είχαμε συνηθίσει δεν θα διαφοροποιούσαμε το πρόγραμμά μας ανάλογα με τις συνθήκες και τα κυβερνητικά σχέδια που μας άφηναν εμβρόντητους και ξερούς κάθε τόσο με νέα μέτρα που δρούσαν εναντίον μας κάθε φορά.
ΑΡΓΟΤΕΡΑ
Μια πεισματικά αστείρευτη ορμή, μπαινόβγαινε ανεπιφύλακτα, ένα με το φως ίδια κάθε πρωί, στης πυραμυθένιας σκέψης το ανώφλι η πνοή του αέρα, έπαιρνε κι ανακάτευε τα μαλλιά σαν αλόγιστος - παράφωνος τόνος.
Αρκετό ήταν εδώ που τα λέμε, που ξέραμε να χαμογελάμε αρχικά στο πληθερό ταξίδι της ζωής μας κι έτσι ξεχνιόμασταν, παραβλέποντας το βαθύ πουρνάρι με το δράμα που παιζόταν κοντά μας κι όχι μέσα μας.
ΤΩΡΑ
Ο δυνατός όπου βρίσκεται δεν καιροφυλακτεί.
Κανένα γεγονός δεν τον τρομάζει.
Η φύση του έδωσε την δυνατότητα απλώς να εναντιώνεται.
Σε περίοδο ειρήνης το μυαλό του σε εγρήγορση και σε στιγμές χρέους πάλι σε επιφυλακή.
Δυνητικός σαν ένεση σε πορτοκάλι.
Για το τέλος ο δυνατός, κράτησε μόνο ειρήνη και αγάπη.
Οι αντιξοότητες θα συνέχιζαν πάντα, δίχως να βλάπτουν την καθαρή ψυχή του..... !!!!!
0 Σχόλια