“Ωδή για την Ελλάδα της καρδίας μου.” Του Γιώργη Δρυμωνιάτη

Ω, αιώνιον μέλημα,
καταφρονεμένη πατρίς μου,
εταίρα του φωτός,
αγνή μητέρα των γήινων λόγων,
Αμάλθεια της ψυχής μου,
Αντιγόνη μου,
μοίρα μου τραγική!
Ω, αιώνιον μαρμάρινο κάλλος
στων Ελγινείων την κλοπή δονούμενο.
Στο βυθό των Αντικυθήρων,
στις Ρόδου τον πεσμένο Κολοσσό,
στης Αρτέμιδος τον κατεστραμμένο ναό
καλοκρυμμένο!.
Εγκέλαδος τακτικά ταρακουνά
τα ενδότερά σου και άνεμοι δεκαέξι
αθανατίζουν τους Παρθενώνες σου.
Και συ, Ιερό μου Ελευσίνιο μυστήριο,
και συ ξόανον οπλισμένον
στης Αφροδίτης τον ηδονικό ναό
και σεις μούσες μου Πιερίδες,
Σειρήνες αγαπημένες της ακοής
και της μικράς ψυχής μου,
ταλαντεύστε τις χορδές
των οργάνων μου,
νου και ψυχής και καρδίας.
Ύμνον ποθώ να υψώσω
για τη χώρα μου ύμνον ,
το φως με φως να ιστορήσω
και φως για το μέλλον των παιδιών της
να δρομίσω.
Εν μέσω της προϊούσας ανατροπής
του μέγιστου φορτίου των αξιών σου,
τις δύσμοιρες τούτες μέρες
του ηδονισμού των χρηματιστών
και των τοκογλύφων,
των ασελγούντων επί του σώματός σου,
τις νύχτες τούτες τις σκοτεινές
που τέρατα ανθρωπόμορφα,
ανάπηροι πολιτικοί, κίναιδοι διεθνείς
και παιδεραστές κουμανταδόροι
ενεργούν τον βιασμό σου,
Κανείς πωλητής δεν θα σ’ εκβάλει
από τα σπλάχνα μου,
ω, Πατρίδα,
κανείς τοκογλύφος δεν θα μου υποθηκεύσει
την αγάπη μου για τη γη σου,που δεν την πουλώ,
κανείς εκμαυλιστής της γλώσσας μου
δεν θα μου την κόψει.
Κανείς καταχτητής , ύπουλος ή ευθύς,
δεν θ’ αλώσει τον πόθο μου
για την ελευθερία σου.
Κι ούτ’ ένας δαιμονισμένος προδότης υιός σου
δεν θα μπορέσει ποτέ
να μου κόψει το πνεύμα που μου χάρισες,
ω αιωνία Ελλάς,
πατρίδα μου,
αιώνιον μέλημα και βάσανόν μου!

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠ’ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΜΟΥ, ΠΡΟΔΟΤΕΣ!
Απεμπολώ τις ιδέες των πονηρών προοδευτικών.
Αρνούμαι των νεωτεριστών
τα σχέδια ισοπέδωσης.
Μισώ των Εθνικιστών το σφετερισμό.
Φθονώ τους διαφθορείς της γλώσσας της Ελληνικής
και της των Ελλήνων παιδείας.
Δεν θέλω να είμαι σύγχρονος.
Θέλω να είμαι αιώνιος, σαν όλη την αληθή
φύτρα των Ελλήνων.
Να θεμελιώσω την ύπαρξη
στις Επικούρειες ρήσεις,
στις Πυθαγόρειες εξισώσεις,
στην Ευκλείδειο γεωμετρία,
στου Αναξαγόρα την αστρονομία,
στου Αρχιμήδη τον μοχλό και το κάτοπτρο ,
στου Δημόκριτου τον πυρηνικό ιστό.
Με του Αισχύλου τα χείλη
να κορυφωθώ και να καθαρθώ,
με του Αριστοφάνη τον σαρκασμό
να κατακρημνίσω το αισχρό.
Να χτίσω νέους Έλληνες
ψηλότερα απ' τους αρχαίους θα πασχίσω.
Κι αν πιω κώνειον , ως ο Σωκράτης, ας πιω,
αλλ’ όμως
ΕΓΩ δεν έχω ντροπή μου τ’ όνομά σου, Ελλάδα μου.
Καύχημα και κόσμημα λαμπρό
το έχω στα χείλη μου, στο νου,
άκουσμα και λάλημα λαμπρό στην ψυχή μου,
διάδημα στην ύπαρξή μου το φως σου έχω,
χώρα άχωρη κι άχρονη,
Ηλιόστεκη μες στο σκοτάδι του κόσμου,
αιώνια της καρδίας μου πατρίδα,
Ελλάδα μου!