Μια ξεχωριστή εκδήλωση για τον Χάρη Παπασάββα και τις εκδόσεις Όστρια

Ας πάρουμε μια μικρή γεύση από την αμβροσία των στίχων του:

ΧΩΡΙΣ ΕΥΘΥΝΗ...

Αραχνοΰφαντες αναπλάσεις της άνοιξης
ύφαιναν οι ονειροπόλοι,
η θάλασσα θολή ...ήρεμη...καρτερικά
χρώμα να δώσει στα κοράλλια της...
το καθάριο γαλάζιο των ματιών σου.

Ένας βαρκάρης της ψυχής
την βάρκα του λουστράρει
στα χρώματα του ήλιου της ελπίδας,
τα κύματά της να στολίσει
με τα στεφάνια του έρωτα.

Ο ποιητής με βλέμμα σταθερό
χέρι τρεμάμενο
ριψοκίνδυνα τεμαχίζει το φεγγάρι,
ασημένιες φέτες να μοιράσει
χωρίς σπυρί ευθύνης.

Στην παρέλαση των λέξεων,
αβέβαιο το ταξίδι,
γκρίζα σύννεφα κουκούλωσαν
την ελαφρόμυαλη άνοιξη,
ξεθώριασαν τα χρώματα,
γυμνά.... χωρίς ανθούς και
κορόνες τα παραδίδει,
τα μάτια έσμιξαν
στη συνωμοσία του σύμπαντος.

Αινιγματικό το τοπίο,
διαχέεται κρυφά
στις συνειδήσεις του μακρινού κόσμου
των παιδικών μας χρόνων.

Η ΣΙΩΠΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Πόσο ζει μια σιωπή;
όσο μια πεταλούδα;
όσο ένα φθινόπωρο;
όσο ο μαύρος καπνός
που ξεφεύγει από το τζάκι ;
όσο ο αιθέρας στο λευκό χειρουργείο;
όσο ένας χειμωνιάτικος αιώνας ;

Όσο ζεις εσύ και όσο ζω
όσο ζούμε εμείς,
και μετά οι γλυκές φωνές των αγγέλων
παίρνουν τον λόγο από μέσα μας
και τον υψώνουν στον ουρανό,
Και απεκδύονται οι στίχοι το χρυσάφι τους.

Όλα τα περιφρονεί ο θάνατος
και σβήνει ο ήλιος με μάτια ανοιχτά,
ψεύτης κατήγορος
μέσα στην αιωνιότητα.

ΑΣΠΟΝΔΥΛΟ ΑΙΣΘΗΜΑ

Ήρθες με κρίνου φορεσιά
και ετοιμόρροπη κίτρινη όψη ,
κορδελιάζοντας το υψίτονο όνειρο.
Την ώρα που στα λευκά σεντόνια
ψιθυρίζει η βροχή το τετέλεσται.

Όστρακα κλειστά τα φιλιά σου
συντρίβονται στο μελαψό κύμα της νύχτας.
Είσαι ένας πράος θάνατος ,
ασπόνδυλος στις εκδηλώσεις πάθους.

Παράταιρη η λύπη σου
στον ουραγό χειμώνα.
Πάρε το λευκό από πάνω μου,
άχρηστη η αθωότητα μου,
το γιασεμί ,εξ αγχιστείας θάνατο μυρίζει,
η δυσωδία του τίποτα
η ανελέητη ευτυχία μου .

ΕΙΣΑΙ ΣΥ....Η ΓΥΝΑΙΚΑ

Στη φωτιά να πέσω
το κόκκινο ν' αγκαλιάσω,
μάτια πολύτιμα διαμάντια,
στόμα περισπωμένης στο σ' αγαπώ,
φλογοβόλο που να με καίει,
κέρινο σώμα να λιώνει στην αγκαλιά μου.
Ω!!!! τι ανεκτίμητη εσύ η γυναίκα.

Αγκαλιαζόμαστε στο σκοτάδι
ψαχουλεύοντας στο φως δυο κόκκινα κοχύλια.

Με καμένες ανάσες μας χαϊδεύει η αύρα,
αρμενίζουν οι αναστεναγμοί μας
στα βαθουλώματα του σώματος μας.

Στο λυκαυγές του ουράνιου θόλου,
σκιές καυτού έρωτα νύχτας και μέρας.
Ζηλεύει ο ήλιος τον έρωτα μας.
Ευλογημένη τέρψη
αρμενίζει στους βελούδινους κόρφους του σύμπαντος.