«Το Εγχειρίδιο του Πολεμιστή του Φωτός» του Πάουλο Κοέλο

«Το Εγχειρίδιο του Πολεμιστή του Φωτός»,  είναι το έκτο βιβλίο του  Βραζιλιάνου συγγραφέα Πάουλο Κοέλο, μια συλλογή από 132 σύντομες βινιέτες-επιφυλλίδες της μιας σελίδας, όπως δημοσιεύθηκαν σε εφημερίδες της πατρίδας του, της Βραζιλίας, και άλλων χωρών, από το 1993 ως το 1996.
Πρόκειται για τις αφηγήσεις ενός ανθρώπου που βλέπει τον κόσμο με νηφαλιότητα και ηρεμία  χωρίς την τοξίνη της  πίκρας, μέσα από τη φαντασία του, και που περιέχουν διδακτικά μηνύματα και κατηχήσεις που αποδέχονται το θαύμα της ζωής, ανοίγοντας την καρδιά τους στο Σύμπαν.
Ο Πολεμιστής του Φωτός τού Κοέλο έχει πολλές αρετές και διασχίζει τη ζωή του χωρίς ποτέ να χάνει από το βλέμμα του τα πράγματα που έχουν διάρκεια. Ξεχωρίζει το εφήμερο  από το μόνιμο…
Διαθέτει  μικρά στοιχεία τρέλας ­ «επειδή στον πόλεμο και στον έρωτα δεν είναι δυνατόν να προβλεφτούν όλα» ­ και έχει πάντα την επιμονή και το κουράγιο να αντιμετωπίζει προκλήσεις και απρόβλεπτες δυσκολίες. Χρησιμοποιώντας την πειθαρχία και την αφοσίωση, ο πολεμιστής του φωτός ενθουσιάζεται και, για να πραγματώσει το όνειρό του, αποθηκεύει μέσα του απεριόριστη δυνατότητα φαντασίας και αντοχής.
Το τρίπτυχο του Πολεμιστή του Φωτός είναι η Πίστη, η Ελπίδα και η Αγάπη,  οι αρετές  εκείνες που στηρίχτηκε ο Χριστιανισμός και αν δεν έχει αυτά τα  εφόδια  ο Πολεμιστής του Φωτός ,δεν μπορεί τραβήξει μπροστά, κλονίζεται στο διάβα του και ολόκληρη η ζωή του παραμένει κενή.

Ας δούμε ένα μικρό απόσπασμα από το έργο του:

Ο Πολεμιστής του Φωτός, χωρίς να το θέλει, κάνει ένα λάθος βήμα και βυθίζεται στην άβυσσο…

Τα φαντάσματα τον τρομάζουν, η μοναξιά τον βασανίζει. Επειδή αγαπούσε τον Καλό Αγώνα, δεν πίστευε ποτέ ότι θα μπορούσε να του συμβεί κάτι τέτοιο, κι όμως συνέβη. Τυλιγμένος στο σκοτάδι, έρχεται σ’ επικοινωνία με τον δάσκαλό του.

-” Δάσκαλε, έπεσα στην άβυσσο..”, λέει. ” Τα νερά είναι βαθιά και μαύρα..”

-“Να θυμάσαι ένα πράγμα..”, απαντάει ο δάσκαλος. ” Αυτό που σε πνίγει… Δεν είναι το ότι βυθίζεσαι, αλλά το ότι παραμένεις κάτω από το νερό…”

Και ο Πολεμιστής του Φωτός καταβάλει κάθε προσπάθεια για να βγει από την κατάσταση στην οποία βρίσκεται…

Κάθε πολεμιστής του Φωτός πρόδωσε και είπε ψέματα στο παρελθόν.
Κάθε πολεμιστής του Φωτός πήρε ένα δρόμο που δεν ήταν δικός του…
Κάθε πολεμιστής του Φωτός πλήγωσε κάποιον που αγαπούσε.
Γι’ αυτό είναι πολεμιστής του Φωτός: επειδή πέρασε αυτές τις εμπειρίες και δεν έχασε την ελπίδα ότι θα γίνει καλύτερος.

ΕΝΑΣ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗΣ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ μελετάει με μεγάλη προσοχή τη θέση που έχει σκοπό να κατακτήσει.

‘Οσο δύσκολος κι αν είναι ο στόχος του, υπάρχει πάντα ένας τρόπος να ξεπεράσει τα εμπόδια. Επαληθεύει τις εναλλακτικές πορείες, ακονίζει το σπαθί του και προσπαθεί να γεμίσει την καρδιά του με την αναγκαία επιμονή για την αντιμετώπιση της πρόκλησης.

Ωστόσο, όσο προχωρά σιγά σιγά, ο πολεμιστής συνειδητοποιεί ότι υπάρχουν δυσκολίες που δεν είχε λάβει υπόψη του.
Αν σταματήσει περιμένοντας την ιδανική στιγμή, δε θα ξεφύγει ποτέ από εκείνο το μέρος, είναι απαραίτητη μια ελάχιστη δόση τρέλας για να κάνει το επόμενο βήμα.

Κι έτσι ο πολεμιστής χρησιμοποιεί ένα ψίχουλο τρέλας. Επειδή, στον πόλεμο και στον έρωτα, δεν είναι δυνατό να προβλεφτούν όλα.

Ο πολεμιστής του φωτός πιστεύει. Επειδή πιστεύει στα θαύματα, τα θαύματα αρχίζουν και συμβαίνουν. Επειδή έχει τη βεβαιότητα πως η σκέψη του μπορεί ν’ αλλάξει τη ζωή, η ζωή του αρχίζει και αλλάζει. Επειδή είναι βέβαιος ότι θα συναντήσει την αγάπη, η αγάπη εμφανίζεται.
Από καιρό σε καιρό νιώθει απογοήτευση. Μερικές φορές πονάει.
Και τότε ακούει τα σχόλια: <>
Ο πολεμιστής όμως γνωρίζει πως αξίζει το τίμημα. Για κάθε ήττα, έχει δύο κατακτήσεις προς όφελος του.

Ο Πολεμιστής του Φωτός ακούει σχόλια όπως :

“Δε θέλω να μιλάω για κάποια πράγματα γιατί οι άνθρωποι είναι φθονεροί”.

Όταν το ακούει αυτό, ο πολεμιστής γελάει. Αν δε γίνει αποδεκτός, ο φθόνος δεν μπορεί να προκαλέσει κανένα κακό. Ο φθόνος αποτελεί μέρος της ζωής και είναι απαραίτητο να μάθουν όλοι να τον αντιμετωπίζουν.

Κι όμως, σπάνια μιλάει για τα σχέδιά του. Και καμιά φορά οι άλλοι πιστεύουν ότι φοβάται το φθόνο.

Ο Πολεμιστής, όμως, γνωρίζει πως κάθε φορά που μιλάει για ένα όνειρο χρησιμοποιεί λίγη από  την ενέργεια αυτού του ονείρου για να εκφραστεί.

Και αν το συζητάει πολύ, διατρέχει τον κίνδυνο να σπαταλήσει όλη την απαραίτητη ενέργεια για να δράσει.

Ένας Πολεμιστής του Φωτός γνωρίζει τη Δύναμη των Λέξεων…”

Ένας πολεμιστής του Φωτός δεν μπορεί πάντα να επιλέξει το πεδίο της μάχης.
Καμιά φορά αιφνιδιάζεται, εμπλέκεται σε μάχες που δεν επιθυμούσε. Αλλά είναι μάταιο να το σκάσει, γιατί αυτοί οι πόλεμοι θα τον ακολουθήσουν.
Τότε, τη στιγμή κατά την οποία η σύγκρουση είναι σχεδόν αναπόφευκτη, ο πολεμιστής μιλάει με τον αντίπαλο του. Χωρίς να δείξει φόβο ή ανανδρία, προσπαθεί ν’ ανακαλύψει το λόγο που ο άλλος θέλει τη μάχη: τι είναι εκείνο που τον ώθησε ν’ αφήσει τη χώρα του και να αναζητήσει εκείνον για μία μονομαχία. Χωρίς να βγάλει το σπαθί από το θηκάρι του, ο πολεμιστής τον πείθει ότι αυτή η μάχη δεν τον αφορά.
Ένας πολεμιστής του Φωτός ακούει αυτό που έχει να του πει ο αντίπαλος. Και πολεμάει μόνο όταν είναι απαραίτητο.

Πάντα υπάρχει κάτι που λείπει. Και ο πολεμιστής εκμεταλλεύεται τις στιγμές που ο χρόνος σταματάει, για να οπλιστεί καλύτερα.

Ο πολεμιστής του Φωτός δεν γνωρίζει τι σημαίνει σκοτάδι…ή το ονομάζει «φωτεινό παρελθόν»…