«Η Μεγάλη Στιγμή » του Θεόδωρου Σαντά

Ζητάμε τη μεγάλη κι ωραία στιγμή
εκείνη που χαράξαμε
από χρόνια στις περιελίξεις του νου.
Ζητάμε το τραγούδι του ήλιου
να μας ταξιδεύει πάνω
απ' τ'ανθισμένα πέλαγα των θεών
με τις ανταύγειες του έρωτα.
Ζητάμε δυο όμορφα μάτια
με της πατρίδας τα χρώματα
που άστραψαν για λίγο
στα περιστύλια των ναών
κι ύστερα χάθηκαν.....κι ύστερα η σιωπή....
κι ύστερα ένα ταξίδι
που βλέπει στα πόδια του Ωκεανούς
κι αφήνει πίσω του ορφανεμένους ορμίσκους
Κι ύστερα με μια έκρηξη
ζητάμε τον καινοφανή τον αστέρα
μ'ένα άλλον Απόλλωνα
ή μια άλλη Ελένη
συγχρωτίζουμε τη ζωή μας
πάνω στο υπαρκτό και στο ανύπαρκτο
στην πραγματικότητα και στο όνειρο.
Πώς αλλιώς;
αφού είμαστε ποιητές.
Πώς αλλιώς;
Αφού η ζωή έχει ανάγκη
να ηνιοχεί κάθε φορά
το καινούριο της τέθριππο ....
να οδηγηθεί σε μέρη πρωτόγνωρα....
εκεί που μόνο γλάροι
κι ερωδιοί κροταλίζουν
και τους ακούει το άπειρο...!!!