« Μια ιστορία για την συγχώρηση , τα τραύματα της ψυχής και το Νόημα της Φιλίας»

Η παρακάτω ιστορία μιλάει  για την συγχώρηση , τα τραύματα της ψυχής  και  το Νόημα της Φιλίας, και μας υπενθυμίζει πως

 η  φύση μας είναι ατελής και λανθάνει συνεχώς και όπως τόνισε ο Πιττακός ο Μυτιληναίος:
"Η συγχώρεση είναι ανώτερη από τη μετάνοια"
Και επειδή το να αναζητάμε την τελειότητα φανερώνει ψυχική διαταραχή καθώς στον κόσμο των αισθήσεων όλα είναι σχετικά και υποκειμενικά, γι' αυτό ο μοναδικός ασφαλής δρόμος για να πλησιάσουμε την αρμονία της φύσης είναι αυτός της συγχώρεσης, καταλύτης για την γνώση και την εξέλιξή μας.

Γιατί το συγχωρώ είναι μια ιερή λέξη που  είναι συνυφασμένη με την  ανωτερότητα,  την καλοσύνη , την αγάπη, τον αλτρουισμό και πάνω από όλα με τον ΆΝΘΡΩΠΟ, που έχει Αξία!!!
  Γιατί όταν συγχωρώ θυμάμαι:
πως κανένας δεν είναι τέλειος.
Πως ο καθένας μας μπορεί να  γλιστρήσει και να πέσει
ενώ θέλει πολύ να παραμείνει όρθιος.
Πως ο καθένας μας λέει πράγματα
που ευχόμασταν να μην τα έχει πει.
Πως όλοι μπορεί να ξεχάσουμε οτι
πιο μεγάλη σημασία έχει να αγαπάς
παρά να διεκδικείς το δίκιο σου.
Συγχωρώ θα πει
πως είμαστε πιο σημαντικοί από τα λάθη μας.
Πως είμαστε συχνά γεμάτοι συμπόνια για τα σφάλματα των άλλων
για να είμαστε πονετικοί στα λάθη τα δικά μας.
Συγχωρώ θα πει
πως έχω στην καρδιά μου χώρο
για να ξεκινήσω ξανά
και ξανά
και ξανά
και ξανά....

Αρχίζουμε λοιπόν την ιστορία μας:

 " Οι δυο φίλοι"

Είναι η ιστορία  δύο  φίλων που περπατούν στην έρημο.

Κάποια στιγμή τσακώθηκαν
και ο ένας από τους δύο έδωσε ένα χαστούκι στον άλλο.

Αυτός ο τελευταίος, πονεμένος, αλλά χωρίς να πει τίποτα, έγραψε στην άμμο:

«Σήμερα ο καλύτερός μου φίλος με χαστούκησε.»
Συνέχισαν να περπατούν μέχρι που βρήκαν μια όαση όπου αποφάσισαν να κάνουν μπάνιο.

Αλλά αυτός που είχε φάει το χαστούκι παραλίγο να πνιγεί και ο φίλος του τον έσωσε.

Όταν συνήλθε, έγραψε πάνω σε μια πέτρα:

«ΣΗΜΕΡΑ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΟΥ ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ ΕΣΩΣΕ ΤΗ ΖΩΗ.»

Αυτός που τον είχε χαστουκίσει και στη συνέχεια του έσωσε τη ζωή, τον ρώτησε :

όταν σε χτύπησα, έγραψες πάνω στην άμμο, και τώρα έγραψες πάνω στην πέτρα.

Γιατί;

Ο άλλος φίλος απάντησε :

«Όταν κάποιος μας πληγώνει, πρέπει να το γράφουμε στην άμμο όπου οι άνεμοι της συγνώμης μπορούν να το σβήσουν.

Αλλά όταν κάποιος κάνει κάτι καλό για μας, πρέπει να το χαράζουμε στην πέτρα, όπου κανένας άνεμος δεν μπορεί να το σβήσει».
«Μάθε να γράφεις τα τραύματά σου στην άμμο
και να χαράζεις τις χαρές σου στην πέτρα»