Γιάννης Σκαρίμπας « Φαντασία»

Γιάννης Σκαρίμπας « Φαντασία»

Νά' ναι σα να μας σπρώχνει ένας αέρας μαζί

προς ένα δρόμο φιδωτό που σβεί στα χάη,

και σένα του καπέλου σου βαμμένη φανταιζί

κάποια κορδέλα του, τρελά να χαιρετάη.

Και νά' ναι σαν κάτι να μου λες, κάτι ωραίο κοντά,

για άστρα τη ζώνη που πηδάν των νύχτιων φόντων,

κι αυτός ο άνεμος τρελά τρελά να μας σκουντά

όλο προς τη γραμμή των οριζόντων.

Κι όλο να λες, να λες, στα θάμβη της νυκτός

για ένα-με γιάλινα πανιά-πλοίο που πάει

όλο βαθιά, όλο βαθιά, όσο που πέφτει εκτός:

όξ' απ' τον κύκλο των νερών-στα χάη.

Κι όλο να πνέη, να μας ωθή αυτός ο αέρας μαζί

πέρ' από τόπους και καιρούς έως ότου-φως μου-

-καθώς τρελά θα χαιρετάη κείν' η κορδέλα η φανταιζί-

βγούμε απ' την τρικυμία αυτού του κόσμου...

                          

                      

Λογοτεχνικό περιβόλι!