Η νέα ποιητική συλλογή του Γιώργου Δουατζή με τίτλο «Το κόκκινο κασκόλ» κυκλοφόρησε…

Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μανδραγόρας η νέα ποιητική συλλογή του Γιώργου Δουατζή,  με τίτλο «Το κόκκινο κασκόλ» , με  το εξώφυλλο     του Μιχ. Αμάραντου.

Ο  ποιητής, έχει αποδείξει περίτρανα πως είναι ένας δημιουργός, που αντέχει στο χρόνο, σέβεται τον εαυτό του και το αναγνωστικό κοινό…

Ένας  πολυγραφότατος και πολυδιάστατος Λογοτέχνης, συγγραφέας-ποιητής, αυτό είναι το 24^ο πνευματικό του παιδί ,αναζητά διαρκώς νέους τρόπους έκφρασης μέσα από την τριβή των λέξεων.

 

Ο ίδιος σημειώνει:

Με το βιβλίο αυτό ,συμπληρώνονται σαράντα χρόνια εκδοτικής του παρουσίας (1976-2016).

«Το κόκκινο κασκόλ» , είναι  ένα βιβλίο  ποίησης,  96 σελίδων, με την σφραγίδα των  έγκριτων εκδόσεων Μανδραγόρας .

Και είναι μια  κραυγή αγωνίας, αγανάκτησης  και αφύπνισης , του  ποιητή , 

για όλα όσα συμβαίνουν  στις μέρες μας με σκοπό την αφύπνιση της κοινωνίας από τις άναρθρες κραυγές του ΤΙΠΟΤΑ…

Η συλλογή περιλαμβάνει εξήντα επτά ποιήματα γραμμένα το διάστημα των τελευταίων τριών ετών.
Ποιήματα που προχωρούν πολύ πέρα από έναν διάλογο με τον φανταστικό ή πραγματικό αναγνώστη.
Ποιήματα που εκτείνονται δυναμικά σε όλα τα σύγχρονα κοινωνικά, πολιτισμικά, αισθητικά και ηθικά σημαινόμενα. Ποίηση πολιτική, υπαρξιακή, ερωτική.
Μια έκδηλη διαπάλη οργής και καταδίκης όσων συμβαίνουν και όσων ένας δημιουργός οφείλει να επισημάνει. Μια παραγωγή-απολογισμός καθημερινών και ταυτοχρόνως αιώνιων στιγμών στην πορεία του ανθρώπου.

Η παρουσίαση του βιβλίου θα γίνει την Τετάρτη 20 Απριλίου 2016, στο Polis Art Cafe, Πεσμαζόγλου 5, Αθήνα.

Παρακάτω ακολουθεί ένα μικρό απόσπασμα από την ποιητική συλλογή «Το κόκκινο κασκόλ»

Κόκκινο κασκόλ

Δεν μπορούσα να αφαιρέσω τον κόσμο. Αλλά, μπορούσα να αφαιρέσω τον εαυτό μου από τον κόσμο, όποτε εγώ αποφάσιζα, πράγμα που με γέμιζε αυτοπεποίθηση

Για τούτη τη μεγάλη έξοδο, φρόντιζα πάντοτε πολύ επιμελημένα την εμφάνισή μου, διότι είχα να κρύψω πάμπολλες πληγές. Εκείνοι θαύμαζαν την κομψότητά μου, και οι πιο ανόητοι την ζήλευαν κιόλας

Πώς να τους πείσω ότι το κόκκινο που έβλεπαν δεν ήταν του κασκόλ...

Η συντροφιά

Και βέβαια, δεν χτύπησε κανείς την πόρτα. Πανάκριβες οι παρουσίες και οι επισκέψεις έχουν κόστος υψηλό. Μόνον το παρελθόν μού χτύπησε ξανά την πόρτα. Είχε ξεχάσει πως συνήθισα τις απουσίες κι οι μνήμες της απώλειας μόνιμη συντροφιά. Δεν υπάρχει ελευθερία, μου είπε, ας ομορφύνουμε τις φυλακές μας, λησμονώντας πως ήταν φυλακισμένο μέσα στις παλαιότερες των αναμνήσεων.

Και ο καθρέφτης σίγησε, σαν μια πόρτα που την χτυπάει ο άνεμος και δεν βγαίνει ήχος κανείς, αλλά, έτσι κι αλλιώς, εγώ ήμουν απασχολημένος, διερωτώμενος πόσο βάρος μπορεί να έχει ένα και μόνο δάκρυ ή πόσες νύχτες δεν έχουν τέλος .

Δείγματα  γραφής του ποιητή:

«Κουράστηκα»

Κουράστηκα

με τις υποσχέσεις που ευτέλισαν τη ζωή μου

με τα ψίχουλα που ταΐζουν τις ελπίδες μου

με την ισόβια κρίση και τη γενική αλαλία

με τους ευήθεις πολιτικάντηδες που άσκεφτα φλυαρούν

με τους εκ γενετής διαβρωμένους και πολλά υποσχόμενους

με τους καταστροφείς και συνάμα αυτόκλητους σωτήρες

με τη σύληση γλώσσας, αξιών ζωής κι αισθητικής

Κουράστηκα

με τους αδαείς που βυθίζουν τα παιδιά μας στην άγνοια

με τους ασελγούς πειραματιστές στο σώμα της Παιδείας

με τους μικρόψυχους της κάθε λογής εξουσίας

με τους υπηρέτες των εργολάβων της ενημέρωσης

με το κενόδοξο λούστρο των κομπαζόντων της τηλοψίας

με τη μικρόνοια των κοσμικών σαρκίων

Κουράστηκα

με την υποτίμηση της νοημοσύνης ολόκληρου λαού

με τον παραλογισμό εξουσιαζόντων και δημόσιας ζωής

με τους ορισμούς και τα πνιγηρά στερεότυπα

με τους παντογνώστες που βουλιάζουν την πατρίδα

με τη διαδικτυακή λογόρροια των επαϊόντων

με τη διάχυση στείρων ωρών στο διαδίκτυο

με την αυταπάτη επικοινωνίας και φιλίας

Κουράστηκα

με τη γενικευμένη απληστία και το κυνήγι του κέρδους

με τη συνήθεια αγνόησης των άστεγων και πεινασμένων

με το βύθισμα στον καναπέ όσων ξεχνούν τη δύναμή τους

με την εισβολή στην ιδιωτικότητά μας

με την αλαζονεία των δήθεν ανυπόπτων

με την απέκδυση κάθε ευθύνης των ανωνύμων

με την εγκατάλειψη της ιδιότητας του πολίτη

Κουράστηκα

με όσους φοβισμένοι ξέχασαν πόσο φθαρτοί είμαστε και κυρίως θνητοί

με τους παντελώς κωφούς στα καλέσματα της μικρής μας ιστορίας

που αυτονόητα θυμίζει κάθε λεπτό πως οι στιγμές-αιώνες μας στερεύουν

Κουράστηκα

να βρίσκω ως και τον ίδιο μου τον εαυτό μέσα σε όσα με κουράζουν

Τρίπτυχο του Γιώργου Δουατζή:

Χέρια φτερούγες

Στον Μίκη Θεοδωράκη

Χέρια φτερά που μας ταξίδεψαν σε κόσμους μουσικούς του ονείρου. Χέρια φτερούγες απλωμένες αγκαλιά ζεστή τις ώρες που πάγωνε η ελπίδα. Ρωμιοσύνης φτερούγες

στου κόσμου τους ωκεανούς

Σε είδα να στέλνεις λόγια ιερά σε προδομένους και εχθρούς λαούς, Canto General κι αγιασμένες μουσικές στον κόσμο, για να τον δούμε δίκαιο, όμορφο, αναστημένο. Σε είδα να στέλνεις κούρνιασμα φιλόξενο την Ποίηση στα πικραμένα χείλη των γερόντων και στην αφράτη δίψα των παιδιών, στη φλόγα των ερωτευμένων

Σε βλέπω να ξανάρχεσαι με τα ανοιχτά φτερούγες χέρια σου, πάλι να ξεμακραίνεις, στο Πάνθεο των εξαγνισμένων από τη μεγαλοσύνη του δημιουργού, πολύμορφο παιδί ευαίσθητο, άντρα δημιουργό ώριμο, σε κείνη την απόλυτη ερημία του γεννήτορα. Και οι καρποί σου γόνιμο ζωής τραγούδι, εκεί που οι κακουχίες αλέστηκαν στις νότες σου κι έγιναν στήριγμα ζωής, λιανοτράγουδα της όμορφης μοναχικής πατρίδας

Οι ήχοι σου απλώθηκαν σε ωκεανούς, αγριεμένες θάλασσες, πελάγη και ήρεμα λιμάνια, στις μικρές Κυκλάδες έφτασαν, σε έρωτες, χαρές, πίκρες, αγώνες, σε δάκρυα λύπης και χαράς, συντρόφεψαν λαούς λιποτάκτες, αδύναμους, διεκδικούντες. Τραγούδι, χορός κι ασπίδα λευτεριάς σε χρόνους δίσεκτους και μαύρους

Έζησες τη ζωή και ζεις. Τη ζωή έζησες. Άξιον εστί το χαραγμένο πρόσωπό σου. Οι φτερούγες σου θα μας αγγίζουν στους αιώνες, καθώς οι μουσικές θα ταξιδεύουν στη χώρα των ευελπίδων, των αναχωρητών, των άξιων προπαντός

Λήθη στα λάθη σου, μεγαλοσύνη στις κινήσεις σου, υποθήκη τα λόγια σου, αντρειοσύνη κι έρωτας οι μουσικές σου. Χέρια-φτερούγες αετού τραγουδιστή, ταξιδεμένου σε οκτάβες και πεντάγραμμα.

 Ειλικρινά κύριε Δουατζή , χαίρομαι  πραγματικά  γι΄αυτό το νέο σας  βιβλίο, γιατί η φωνή σας πάντα αντιστέκεται  ηχηρά στα ναρκοπέδια των ημερών μας...

 Σας ευχαριστώ για την απόλαυση του μεστού και ζωντανού  ποιητικού λόγου σας που προσφέρετε στο αναγνωστικό κοινό.

Για την άψογη αισθητική του βιβλίου σας, για την πρόκληση του νου και για την ανάγκη ενδοσκόπησης και προβληματισμού, που μας δημιουργείτε πάντα διαβάζοντας τα έργα σας...

Καλοτάξιδη  η νέα σας ποιητική συλλογή και ας αποτελέσει το έργο σας την αφύπνιση της Κοινωνίας  μας , έτσι ώστε μα μπορέσει να  βγει  από το σκοτεινό τούνελ ,που έχουμε οδηγηθεί…

Ρένα Τζωράκη- Μανουκάκη

Λογοτεχνικό περιβόλι!