Το ποίημα για τους πρόσφυγες του ΟΥΑΡΣΑΝ ΣΑΪΡ
Κανένας δεν αφήνει την
πατρίδα εκτός αν η πατρίδα σε κυνηγά
φωτιά κάτω απ΄ τα πόδια
σου
ζεστό αίμα στην κοιλιά
σου
δεν είναι κάτι που
φαντάστηκες ποτέ ότι θα έκανες
μέχρι που η λεπίδα
χαράζει απειλές στο λαιμό σου
και ακόμα και τότε
ψέλνεις τον εθνικό ύμνο
ανάμεσα στα δόντια σου
πρέπει να καταλάβεις
ότι κανένας δε βάζει τα
παιδιά του σε μια βάρκα
εκτός αν το νερό είναι
πιο ασφαλές από την ξηρά
κανένας δεν καίει τις
παλάμες του
κάτω από τρένα, ανάμεσα
από βαγόνια
κανένας δεν περνά μέρες
και νύχτες στο στομάχι ενός φορτηγού
τρώγοντας εφημερίδες
εκτός αν τα χιλιόμετρα
που ταξιδεύει
σημαίνουν κάτι παραπάνω
από ένα ταξίδι.
Κανένας δε σέρνεται
κάτω από φράχτες
κανένας δε θέλει να τον
δέρνουν
να τον λυπούνται
κανένας δε διαλέγει τα
στρατόπεδα προσφύγων
ή τον πλήρη σωματικό
έλεγχο σε σημεία
όπου το σώμα σου
πονούσε
κανένας δε θα το
μπορούσε
κανένας δε θα το άντεχε
κανένα δέρμα δε θα ήταν
αρκετά σκληρό
για να ακούσει τα:
γυρίστε στην πατρίδα
σας μαύροι
πρόσφυγες
βρομομετανάστες
ζητιάνοι ασύλου
που ρουφάτε τη χώρα μας
αράπηδες με τα χέρια
απλωμένα
μυρίζετε περίεργα
απολίτιστοι
κάνατε λίμπα τη χώρα
σας και τώρα θέλετε
να κάνετε και τη δική
μας
πώς δε δίνουμε σημασία
στα λόγια
στα άγρια βλέμματα
ίσως επειδή τα
χτυπήματα είναι πιο απαλά
από το ξερίζωμα ενός
χεριού ή ποδιού
ή οι προσβολές είναι
πιο εύκολο
να καταπιείς
από τα χαλίκια
από τα κόκαλα
από το κομματιασμένο
κορμάκι του παιδιού σου.
Θέλω να γυρίσω στην
πατρίδα,
αλλά η πατρίδα είναι το
στόμα ενός καρχαρία…
0 Σχόλια