Δυό ποιήματα του Τάκη Βαρβιτσιώτη για την ποίηση και τον ποιητή… Σε μια εποχή που η ποίηση είναι η μόνη πυξίδα για να βρούμε το δρόμο που οδηγεί στ’ άστέρια…

 «Μονάχα με την ποίηση» του  Τάκη Βαρβιτσιώτη

στον Στέλιο Αρτεμάκη

Μονάχα με την ποίηση

Δε θα χαθούν ποτέ

Τα μεγάλα ιστιοφόρα της αυγής

Ούτε τα φώτα ούτε η χαρά

Ούτε τα δέντρα ούτε η νύχτα

Μονάχα με την ποίηση

Θα 'μαστε ακόμα ικανοί

Να βλέπουμε και ν' αγαπούμε

Να ονομάζουμε τα πράγματα

Με τις πιο καθημερινές λέξεις

Να λέμε το ψωμί ψωμί τη σκάφη σκάφη

Και μ' ένα βλέμμα να οδηγούμαστε

Σε μιαν αλήθεια οριστική

Μονάχα με την ποίηση

Θα μεγαλώσουνε τα στάχυα

Και τα στήθη των κοριτσιών

Το ποτάμι θ' απομείνει ποτάμι

Η θάλασσα θάλασσα

Κι ο ουρανός ουρανός

Μονάχα με την ποίηση

Θ' ανακαλύψουμε ξανά τ' αστέρια

Μέσα στις καπνοδόχες

Κι όλη τη θλίψη που ενδημεί

Στο βάθος των ματιών

Και θα μπορέσουμε να ξαναβρούμε

Το γενέθλιο χωριό μας

Παραχωμένο μες στα χιόνια

Μονάχα με την ποίηση

Θ' ανακαλύψουμε ξανά τον έρωτα

Και πατώντας από κλωνί σε κλωνί

Κι από ελπίδα σ' ελπίδα

Θα εγκαθιδρύσουμε

Την αγνή βασιλεία των φτερών

Από τη συλλογή Καλειδοσκόπιο

(1983)

 «Αυτός ο μικρός θεός που μιλά» του Τάκη Βαρβιτσιώτη

Ο ποιητής

Αυτός ο αθώος

Αυτός ο μάγος

Ο θαυματοποιός

Ο μυστηριώδης δαμαστής των λέξεων

Που λατρεύει την ομορφιά

Αυτός ο μικρός θεός που μιλά

Και με το λόγο του γίνεται φως

Από τη συλλογή Όμως το χιόνι πάντα μένει

 (2002)

 

Λογοτεχνικό περιβόλι!