Ο Λόγος της ημέρας 23 Ιουνίου 2016 από το Λογοτεχνικό περιβόλι. Επιμελείται και παρουσιάζει η Ρένα Τζωράκη.

 

Πόσο αληθινά και μεστά αυτά τα λόγια σοφίας του ιστοριογράφου Διογένη του Λαέρτιου και μάλιστα   , έχουν ειπωθεί τον 3^ο μΧ αιώνα!!!
Πραγματικά δεν είναι τυχαίο, πως ο Δημιουργός με τόση σοφία μας έδωσε ένα στόμα για να μιλάμε λακωνικά και περιεκτικά και δυό αυτιά για ν’ ακούμε τον συνάνθρωπό μας.
Δυστυχώς στον αιώνα που διανύουμε, είναι τόσο αχαλίνωτος ο εγωισμός και η φιλαυτία μας ,που συνεχώς φωνασκεί το εγώ!!!!
Εγώ , ο ένας ,εγώ ο άλλος και πάψαμε ν’ ακούμε…
Αφανίσαμε το εμείς και σπάσαμε την αλυσίδα , που μας κρατούσε ενωμένους στην  πηγή της Αγάπης…
Γίναμε κύμβαλα αλαλάζοντα, χωρίς περιεχόμενο και χωρίς ουσία…
Δυστυχώς κλείσαμε τα αυτιά μας στη φωνή του πλησίον μας και αδιαφορούμε πια για τον διπλανό μας…

Το μόνο που μας νοιάζει ο βολεμένος εαυτούλης μας και τίποτε περισσότερο!
Το να προσέχουμε τι μας λένε είναι ουσιαστικό δείγμα Αγάπης και μια μικρή ένδειξη σεβασμού προς τον συνομιλητή μας.
Κάθε μορφή επικοινωνίας προϋποθέτει δυό βασικά πράγματα , μία φωνή που μιλάει και ένα ευήκοο αυτί που ακούει και κατανοεί.
Φαίνεται απλό μα είναι τόσο δύσκολο να εφαρμοστεί.
Οι περισσότεροι από εμάς είμαστε επιλεκτικοί ακροατές και ανάλογα με το τι μας υπαγορεύει το συμφέρον μας ακούμε ή δεν ακούμε.
Με όλους αυτούς τους εξωτερικούς θορύβους και τα ενοχλητικά παράσιτα, που μας βομβαρδίζουν καθημερινά, η ικανότητα να μην ακούμε μπορεί, από μία άποψη να είναι ευλογία.
Το να πιάνουμε  όμως τον εαυτό μας να μην ακούει τους ανθρώπους που λέμε ότι αγαπάμε είναι διαφορετικό.
Με το πέρασμα του χρόνου, καθώς η ικανότητα συγκέντρωσης εξασθενεί, καθώς οι περισπασμοί γίνονται περισσότεροι και οι φωνές πιο απόμακρες, η έλλειψη εσκεμμένης ακοής στρέφεται  συχνά εναντίον εκείνων που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη ν’ ακουστούν.
Κι όταν συνειδητοποιούμε, όπως συμβαίνει πολλές φορές τι κάναμε και τότε προσπαθήσαμε να αλλάξουμε, διαπιστώνουμε ότι, δυστυχώς είναι πλέον αργά.
Λογοτεχνικό περιβόλι!