Η ελιά, η μαργαρίτα και ο Άνθρωπος και μια μίνι ιστορία για το πως νιώθουν την Αγάπη…

Η παρακάτω ιστορία, ήρθε στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο αγαπημένοι μου αναγνώστες και αναγνώστριες και όπως κάνω πάντα την μοιράζομαι μαζί σας γιατί μιλά για την Αγάπη του ΑΝΘΡΩΠΟΥ…
Κι όμως θα εκπλαγείτε πως ο Άνθρωπος , με την λογική και το συναίσθημα, που τον διακρίνει,πως χειρίζεται το συναίσθημα της Αγάπης.
Διαβάστε την αλληγορική ιστορία και θα αναφωνήσετε το στίχο από το ποίημα του αγαπημένου μου ποιητή Τάσου Λειβαδίτη:

Θα 'θελα να φωνάξω τ' όνομά σου, αγάπη, μ' όλη μου τη δύναμη.

 Να το φωνάξω τόσο δυνατά που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο, καμιά ελπίδα πια να μην πεθάνει... 

Καλή ανάγνωση σας εύχομαι
Ρένα Τζωράκη.

 Κάποτε ζούσε  ένας γεωργός ,

που αγαπούσε πολύ τις ελιές του, αλλά πιο πολύ μια ελιά, μια μικρούλα ελιά που του θύμιζε την πρώτη του αγάπη κοντή και στρουμπουλή.

Της είχε φτιάξει ένα λευκό περιδέραιο με πέτρες, είχε μια παλιά πολυθρόνα από κάτω, καθότανε τα βράδια και κουβέντιαζε τις αναμνήσεις και τα όνειρά του.

Η ελιά για πρώτη χρονιά φορτώθηκε καρπό. Ομόρφυνε, λύγισε τα κλαδιά της.

Κάποια στιγμή τον Νοέμβρη, έρχεται ο γεωργός, βάζει από κάτω τα πανιά, παίρνει μια βέργα, ανεβαίνει πάνω..πάνε οι ελιές ..πάνε τα φύλλα..πάει η ομορφιά…

Εκείνη άρχισε να κλαίει…

-Μα πως εννοεί ο άνθρωπος την αγάπη ;

-Μ’ αγαπούσε έλεγε…και με χάλασε ;

Τότε ακούει μια μαργαρίτα από κάτω να της λέει …

-Τον άνθρωπο μην τον παρεξηγείς.

Είναι ο μόνος …είναι ο μόνος , που δεν ξέρει την αγάπη.

Κοίταξε έμενα, που μια ζωή με μαδάει για να μάθει…!

Λογοτεχνικό περιβόλι!