Τρία ποιήματα της Στέλλα Βρακά.

Mιλάω

Mιλάω τα μάτια σου

όταν όλα βουλιάζουν.

Έτσι σώζω την εποχή

απ' την φθορά.

Μιλάω την ομορφιά σου

όταν ο ήλιος λύει την νύχτα

και τα πουλιά ανασαίνουν

τις αισθήσεις.

Τραγουδάω τα λόγια

που ειπώθηκαν

για να αποκοιμηθώ στην μουσική σου.

Μιλάω την καρδιά σου

τις ώρες τις ακατάπαυστες της απουσίας σου.

Έτσι κοπάζουν οι πληγές

στο ξαπόσταμα της σκάλας

που ανεβαίνει στην Σοφία

και κατεβαίνει στην Άγνοια.

Μιλάω την ψυχή σου

γιατί την απωλεσμένη δική μου

την βρίσκω στα φτερά σου.

Ελπίδα

Υποσχετική, χαμογελαστή,

με αχνοχαιρετάς

πίσω από πόρτες μισόκλειστες.

Χρησμούς μου στέλνεις

σε πακέτο ονείρων

με χρυσοστόλιστες κορδελίτσες.

Μου τραγουδάς τραγούδια

σειρήνων μαγικά

και τρελλαίνεις το "τώρα μου"....

Απρόσμενη, αιφνιδιαστική

γεμίζεις τις άδειες στάμνες μου:

Νάμα Πηγής.

Βάζεις τον Άρτο στο νηστικό τραπέζι.

Ανθείς τους βασιλικούς μου.

Μετακομίζεις το κυκλάμινο του βράχου

στην γλάστρα της αυλής μου.

Γιομίζεις φως την καμαρούλα μου.

Γίνεσαι αίμα μου.

Κι εγώ σου μιλάω, ικεσία, Ελπίδα μου

και σου λέω

να απωλέσεις τα πλανεμένα:

"ίσως" και "θα"...

και να μου δώσεις τα: Ν Α Ι .

 ΑΝΤΙΟ ΘΛΙΨΗ

Αντίο θλίψη, μπορείς να πηγαίνεις,

αρκετά κράτησε η επίσκεψή σου.

Έχω σκοπό να γευματίζω,

με την χαρά, από δω και πέρα.

Στο δάσος με τα πλατάνια και τα νερά,

έρχεται η θάλασσα να χτίσει το σπίτι μου.

Μέρες αλλιώτικες με προσμένουν,

φορεμένες τα πρωινά χαμόγελα του Ηλιου.

Παράδοξα μεταμορφωμένες.

Τι κι αν το όνειρο παρέμεινε το ίδιο;

Η τόλμη μου απαράλλαχτα όμοια,

δεν μ' εγκατέλειψε.

Άντεξα την Οδύσσεια, γυρεύοντας την Ιθάκη.

Τίποτα δεν μου φαντάζει, δύσκολο πια.

Η τρέλα μου κι η τόλμη μου στο ονείρεμα.

Λογοτεχνικό περιβόλι!