«Μακρυά» του Κων/ίνου Καβάφη.

Θάθελα αυτήν την μνήμη να την πώ...

Μα έτσι εσβύσθη πια... σαν τίποτε δεν απομένει -

γιατί μακρυά, στα πρώτα εφηβικά μου χρόνια κείται.

Δέρμα σαν καμωμένο από ιασεμί...

Εκείνη του Αυγούστου - Αύγουστος ήταν; - η βραδυά...

Μόλις θυμούμαι πια τα μάτια· ήσαν, θαρρώ, μαβιά...

Α ναι, μαβιά· ένα περίφημο μαβί.

Λογοτεχνικό περιβόλι!