Τα άλογα του Αχιλλέως
Τον Πάτροκλο σαν είδαν σκοτωμένο,
που ήταν τόσο ανδρείος, και δυνατός,
και νέος,
άρχισαν τ' άλογα να κλαίνε του
Αχιλλέως·
η φύσις των η αθάνατη αγανακτούσε
για του θανάτου αυτό το έργον που
θωρούσε.
Τίναζαν τα κεφάλια των και τες
μακρυές χαίτες κουνούσαν,
την γη χτυπούσαν με τα πόδια, και
θρηνούσαν
τον Πάτροκλο που ενοιώθανε άψυχο
-αφανισμένο-
μιά σάρκα τώρα ποταπή -το πνεύμα του
χαμένο-
ανυπεράσπιστο -χωρίς πνοή-
εις το μεγάλο Τίποτε επιστραμένο απ'
την ζωή.
Τα δάκρυα είδε ο Ζεύς των αθανάτων
αλόγων και λυπήθη. «Στου Πηλέως τον
γάμο»
είπε «δεν έπρεπ' έτσι άσκεπτα να
κάμω·
καλύτερα να μην σας δίναμε άλογά μου
δυστυχισμένα! Τι γυρεύατ' εκεί χάμου
στην άθλια ανθρωπότητα πούναι το
παίγνιον της μοίρας.
Σεις που ουδέ ο θάνατος φυλάγει, ουδέ
το γήρας
πρόσκαιρες συμφορές σας τυραννούν.
Στα βάσανά των
σας έμπλεξαν οι άνθρωποι». -Όμως τα
δάκρυά των
για του θανάτου την παντοτεινή
την συμφοράν εχύνανε τα δυό τα ζώα τα
ευγενή.
0 Σχόλια