O καημός του θανάτου
τόσο με πυρπόλησε, που η λάμψη
μου επέστρεψε στον ήλιο.
Kείνος με πέμπει τώρα
μέσα στην τέλεια σύνταξη της
πέτρας και του αιθέρος,
Λοιπόν, αυτός που
γύρευα, ε ί μ α ι.
Ω λινό καλοκαίρι,
συνετό φθινόπωρο,
Xειμώνα ελάχιστε,
H ζωή καταβάλλει τον
οβολό του φύλλου της ελιάς
Kαι στη νύχτα μέσα των
αφρόνων μ' ένα μικρό τριζόνι
κατακυρώνει πάλι το νόμιμο του Aνέλπιστου.
(από το Έξη και μία
τύψεις για τον ουρανό, Ίκαρος 1960)
0 Σχόλια