«Φθινόπωρο» . Του Γιάννη Καρατζόγλου.

Φθινόπωρο. Τα φύλλα πέφτουν.

Δηλαδή, πάντα τα φύλλα πέφτανε τούτη την εποχή,

οι μέρες μικρές, το φως λιγοστεύει, πρωί σκοτάδι ακόμη,

αρνιέσαι να φορέσεις μάλλινα, ελπίζεις σε μέρες γλυκές,

αλλά, φθινόπωρο. Τα φύλλα πάντα πέφτουν.

Αδήριτα φθινόπωρο. Κι αν δεν το λέγανε οι όψεις και τα χρώματα

το λέει το βάσανο της καθημερινής επιστροφής στα περασμένα

τους μίτους που πας να διασώσεις κι αυτοί ξεφτίζουν βαθμιαία

πέφτοντας με τις γκρι βροχές σε λασπωμένες μνήμες.

Φθινόπωρο. Τα φύλλα πέφτουν. Σαπίζουνε τα φύλλα

στις μακρινές αλέες των βόρειων πόλεων που συνήθισες

κι ένας κρύος αέρας τα παρασέρνει στα χαντάκια.

Φθινοπωριάζει. Η λέξη αγάπη σε έκπτωση.

Το μόνο μέλλον σου, χειμώνας.

 
                 Λογοτεχνικό περιβόλι!