Ό,τι, 'χε όλα τα
πούλησε και φεύγει απ' το χωριό του
άλλη ζωή να πάει να
βρει σε άλλο βιλαέτι.
Ο φόβος είναι φανερός ,
ο πόνος που τον καίει .
Ποιός θα τον καλοδεχτεί
σε ποιό σπίτι θα απαγκιάσει;
Ποιόν στην μαύρη
ξενιτιά θα εμπιστευτεί ,
με ποιόν κρασί θα
μοιραστεί μία κουβέντα να πει ;
Μην κλαις γλυκειά
μανούλα του, βασανισμένη μάνα
που σκίζετ' η καρδούλα
σου στη σκέψη πως μισεύει
και χάνεις το καμάρι
σου και την παρηγοριά σου.
Μείνε αητέ παρακαλείς,
με τη φωνή να τρέμει
με παγωμένη την καρδιά
και με λυμένα πόδια.
Εσύ κοπελούδα τρυφερή ,
γλυκιά μορφή ,
με μακρύ μαλλί που σαν
νυχτολούλουδο μυρίζει ,
με γιομάτο καρπό
ξέχειλο κορμί ,
αγκάλιασε τον νιο
χαιρέτισε τον,
με σαν μαυρούδι γλυκό
χείλι φίλησε τον .
Βουνό ασάλευτο άκουσε
μοναχογιού φευγιό ,
ο αποχωρισμός πληγώνει
πολύ λέει αηδόνι .
Πες κάτι πετροκότσυφα
συ που γνωρίζεις τόσα.
Μα το πουλί βουβάθηκε
κι απάντηση δε δίνει.
Μέχρι ο μαυροκόρακας
σταμάτησε να κράζει .
Tαχιά φεύγει ο νιος
πριν η μέρα πάρει ,
σαν να ταν από κλίμα
τρυφερό , το δάκρυ του πως τρέχει!
Μονάχα άλογο
χλιμίντρισε σε ξακουστό γεφύρι ,
που χωρίς καλόκαρδο
αφεντικό θα μείνει.
Ετούτο το χλιμίντρισμα
το άκουσε ,το ακούει
ο νιος γυρίζει στο
χωριό παντοτινά να μείνει.
ΑΠΟ ΤΟ ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ
ΠΟΙΗΣΕΩΣ
2017-2018
Εκδόσεις Όστρια.
0 Σχόλια