« Τα σκουπίδια μου». Του συγγραφέα Δημήτρη Νομικού.

- 1:18 π.μ.

Είπα σήμερα να πετάξω έξω τα σκουπίδια μου.

Πήρα λοιπόν μια πολύ μεγάλη σακούλα και ξεκίνησα να τα μαζεύω, σκεφτόμενος τι δεν χρειάζομαι πραγματικά καθόλου.

Μάζεψα τις λύπες και τις στεναχώριες, γιατί είδα πως όταν τους χαμογελάς εξαφανίζονται, άρα δεν τις χρειάζομαι, προτιμώ να μένω με το χαμόγελο στα χείλη.

Μάζεψα τους θυμούς, τα μίση και τις κακίες, γιατί είδα ότι όταν αγαπάς, δεν έχεις χρόνο για τέτοια.

Μάζεψα προβλήματα, έγνοιες και άγχη, γιατί είδα πως όταν οδεύεις για τη λύση, τότε αυτά συρρικνώνονται στο πραγματικό τους μέγεθος, το οποίο είναι πολύ μικρότερο από αυτό που έχει δημιουργήσει το μυαλό.

Πέταξα μέσα στη σακούλα τους φόβους, γιατί είδα πως αυτοί εξανεμίζονται όταν μπαίνεις στη δράση, ενώ θεριεύουν όποτε ακίνητος τους παρατηρείς, και θέλω να είμαι άνθρωπος της δράσης.

Κοίταξα μια γύρα όλα τα πράγματα του σπιτιού μου. Όμορφα είναι, χρειαζούμενα όμως όχι. Πριν να τα αποκτήσω, δεν τα είχα, άρα είναι αποκτήματα. Και τα αποκτήματα, στο επόμενο μεγάλο ταξίδι δεν τα κουβαλάς μαζί σου.

Κοίταξα τα σπίτια μου, τους κήπους και τη γη που μου ανήκει. Μου ανήκει; Θα με ακολουθούν για πάντα; Είμαι αυτά τα αποκτήματα; Που είναι ο Φαραώ που έφτιαξε τις πυραμίδες, και που θα είναι οι πυραμίδες στο βάθος του χρόνου;

Η σακούλα τελικά, είναι πολύ μικρή για όλα αυτά που πρέπει να μπουν μέσα της.

Πετάω ανέμελα και τα ρούχα που φοράω, και βγαίνω έξω γυμνός.

Τώρα, έχω ξεφορτωθεί όλα τα σκουπίδια.

Μαζί μου, μένουν τα ουσιαστικά που χρειάζομαι να κουβαλάω.

Έχω τη γνώση και τη δύναμη, αυτά που μέχρι τώρα έφτιαξα, να τα ξαναφτιάξω, και να τα κάνω ακόμα καλύτερα.

Έχω την ελευθερία να επιλέγω τι μου κάνει και τι δεν μου κάνει, και να βαδίζω προς αυτά.

Μπορώ να αποφασίζω την κάθε μου στιγμή για τα δημιουργήματά μου, να τα κρίνω, και να βλέπω ποιος ήμουν και ποιος έχω γίνει σε όλη τη διάρκεια της δημιουργίας μου.

Έχω την ικανότητα να λειτουργήσω πέρα από τις φοβίες μου, τις πεποιθήσεις μου και τις προσκολλήσεις μου, άρα ακόμα και αν αποτυγχάνω, δεν περιορίζομαι για να σταματώ.

Είμαι ένα θαύμα, που αν δεν το περιορίσω μόνος μου, ακόμα και αν πατηθώ στη λάσπη, κάποια στιγμή θα φυτρώσω. Ακόμα και αν συνθλιβώ στα βάθη της κόλασης, θα γίνω διαμάντι. Ακόμα και αν πνιγώ στους ωκεανούς, θα γίνω μαργαριτάρι.