-‘’Πάτερ μου θα έρθετε στο ….θάλαμο
να διαβάσετε μια ευχή στον σύζυγο μου
δεν είναι καλά, έχει πάθει εγκεφαλικό.
Όμως πείτε ότι έχετε έρθετε και γι’ άλλους,
να μην νομίζει ότι πεθαίνει….’’
Πήγα…..μα βρήκα μπετό…..
-‘’Τι θέλεις παπά; δεν είναι η ώρα μου ακόμα’’ μου είπε.
Βλέπεις ο πόνος, η πύρα της δοκιμασίας
άλλους τους μαλακώνει, τους λιώνει σαν το κερί
κι άλλους τους σκληραίνει σαν τον πηλό……
Οι μέρες περνούσαν και η υγεία του χειροτέρευε…..
Σαν ένοιωθε το λάδι απ' το καντήλι της ζωής
να λιγοστεύει πήρε να μαλακώνει λίγο,
να λιγοστεύουν οι εσωτερικές αντιστάσεις….
Ένα βράδι βαρύ ‘’κάτι’’ σαν να γλυκοχάραξε μέσα του:
-‘’Εκείνος ο παπάς που’ χε έρθει τις προάλλες….
εάν τον ξαναδείς αύριο να περνά….ε….
ας περάσει να πει κάτι απ΄τα δικά τους…...’’
Μα η αυγή ήρθε χέρι-χέρι με το δεύτερο εγκεφαλικό…..
Ήρθε εκείνο και έφυγε η μιλιά….
Μόνο τα μάτια έμειναν…...
Και τι δεν θα ήθελαν να πουν…..
Όλα όσα τόσα χρόνια
δεν μπόρεσαν να πουν τα δυο του χείλη…..
-‘’Παππούλη τώρα τι θα κάνουμε;
δεν είμαι εγώ τέλεια μα ήταν πολύ σκληρός άνθρωπος΄΄....
Καθώς οι ώρες περνούσαν και τα μάτια τούτα
που άλλοτε πετούσαν φωτιές
τώρα αρχίζουν να τρεμοσβήνουν
σαν κεράκι μπρος στον μανιασμένο αγέρα του Άδη….
Πέρασα και το πετραχειλάκι αγκάλιασε με την ευχή
το βασανισμένο κεφαλάκι του.....
Μα αυτή την αγκαλιά την ένοιωσε η ψυχή του….
Ποτέ δεν μπόρεσε να πει τίποτα(εξομολογητικά)….
Η μόνη ‘’λέξη’’ που βγήκε
απ’ το λαβωμένο απ’ την ασθένεια κορμί του,
απ’ την λαβωμένη απ’ τα πάθη ψυχή του
ήταν ένα δάκρυ που κύλησε απ’ τα κλειστά του μάτια
μα απ’ την ορθάνοιχτη ψυχή του…..
Ένας Θεός ξέρει πόσους στεναγμούς της ψυχής του
δεν θα συμπαρέσειρε τούτο το δάκρυ…..
Τούτο το δάκρυ θα το συνέλεξε ο άγγελος του
για να το προσφέρει στον Θεό μας……
Τούτο το δάκρυ ίσως να κουβαλούσε
όλες εκείνες τις συγνώμες,
όλα εκείνα τα σ’ αγαπώ και τις προσευχές
που δεν ειπώθηκαν…..
Αχ Θεέ μου μακάρι τούτο το δάκρυ
να είναι η συμπυκνωμένη μετάνοια της ψυχούλας του…..
0 Σχόλια