"...Η ψυχή μου προσκολλήθηκε πίσω από σένα· το δεξί σου χέρι με υποστηρίζει." Ψαλμός 63:8

- 2:58 μ.μ.

"Όταν στο κρεβάτι μου σε θυμάμαι, σε σένα μελετώ στις φυλακές τής νύχτας. Επειδή, στάθηκες βοήθειά μου, γι’ αυτό, κάτω από τη σκιά των πτερύγων σου θα χαίρω. Η ψυχή μου προσκολλήθηκε πίσω από σένα· το δεξί σου χέρι με υποστηρίζει."

Ψαλμός 63:6-8

Στο βάθος της νύχτας, εκεί όπου οι ήχοι σωπαίνουν και οι ψίθυροι της ψυχής γίνονται πιο καθαροί, ο ψαλμωδός στρέφει το βλέμμα του στο Θεό. Όχι με φόβο ή ανασφάλεια, αλλά με μια βαθιά και προσωπική λαχτάρα.
«Όταν στο κρεβάτι μου σε θυμάμαι» — η νύχτα δεν είναι πια τόπος μοναξιάς· γίνεται ναός σιωπηλός, όπου η μνήμη γίνεται προσευχή και η θύμηση γίνεται κοινωνία με το Θείο.

«Σε σένα μελετώ στις φυλακές της νύχτας» — εδώ η λέξη "φυλακές" δεν υποδηλώνει μόνο φυσικό περιορισμό, αλλά και τον εσωτερικό περιορισμό της αγωνίας, του άγχους ή της πνευματικής δοκιμασίας. Μέσα σ’ αυτή τη φυλακή, ο νους στρέφεται εκεί που βρίσκει παρηγοριά: στον Θεό που είναι φως όταν όλα γύρω είναι σκοτεινά.

«Επειδή, στάθηκες βοήθειά μου» — δεν είναι υπόθεση, δεν είναι ελπίδα· είναι διαπίστωση. Ο ψαλμωδός μιλάει από εμπειρία, σαν άνθρωπος που είδε τον Θεό να στέκεται στο πλευρό του, όχι θεωρητικά, αλλά στην πράξη. Και έτσι, με καρδιά γεμάτη ευγνωμοσύνη, αναπαύεται «κάτω από τη σκιά των πτερύγων» Του, εικόνα γλυκύτητας και προστασίας, σαν παιδί που βρίσκει καταφύγιο στην αγκαλιά του γονιού του.

«Η ψυχή μου προσκολλήθηκε πίσω από σένα» — όχι απλώς ακολουθεί, αλλά προσκολλάται, με όλη την ένταση της ανάγκης, της αγάπης και της πίστης. Η καρδιά του έχει δώσει τον εαυτό της πλήρως στον Θεό. Κι Εκείνος, με το δεξί Του χέρι — σύμβολο δύναμης και χάρης — τον υποστηρίζει.

Είναι λόγια που αναδίδουν το άρωμα της βαθιάς πνευματικής οικειότητας, όχι μιας τυπικής λατρείας, αλλά μιας σχέσης ερωτικής, στοχαστικής, ολοκληρωτικής.

Ολοκληρώνοντας με μια μικρή Προσευχή

Κύριε των Ανατολών και των Δειλινών,

Εσύ που γίνεσαι σκιά για να με δροσίζεις,

και φτερό για να με σκεπάζεις·

στη σιγή των σκοτεινών μου ωρών, σε θυμάμαι,

και η σκέψη μου σε σένα είναι φως που ανατέλλει.

Γίνε μου βοήθεια όταν λυγίζω,

γίνε μου στήριγμα όταν χάνομαι,

γίνε μου ανάσα όταν η ψυχή μου ασφυκτιά.

Η καρδιά μου προσκολλάται σε Σένα,

όχι γιατί δεν έχω αλλού να πάω,

αλλά γιατί μόνο Εσύ γλυκαίνεις την πληγή