Η αμυγδαλιά το σύμβολο της Ελπίδας

Η αμυγδαλιά το σύμβολο της Ελπίδας

«Εκεί στο μέσο του Χειμώνα
γλυκιά και τρυφερή μου μυγδαλιά
Ανθίζουν πάντα τα κλαδιά σου
και μου μιλάς για τη Χαρά.

Εκεί στο μέσο του Χειμώνα
φέρνεις την Άνοιξη ξανά
και μου μιλάς για την Αγάπη
και την Αιώνια Ομορφιά.»


Ρένα Τζωράκη
©

Επιμέλεια κειμένου: Ρένα Τζωράκη
Δεν νομίζω να υπάρχει ευαίσθητη και αισθαντική Ψυχή σε τούτο τον Πλανήτη και να μη σταθεί στην ομορφιά  που υπάρχει σε ένα απλό κλαδάκι μυγδαλιάς με τα λευκά και ροζουλί ανθάκια της…
Είναι το Δέντρο- σύμβολο  της Ελπίδας ,της αέναης Αγάπης,  της Αναγέννησης ,υμνήθηκε από κάθε λογής καλλιτέχνες μα περισσότερο από τους ποιητές μας.
Πράγματι δεν υπάρχει τόσο ρομαντικό, τόσο ποιητικό για έναν ερωτευμένο,να στέκεται κάτω από ένα κλαδί αμυγδαλιάς και να σκέφτεται με τόση τρυφερότητα τον ή την αγαπημένη του…
Ανθίζει πάντα το μήνα Ιανουάριο και στολίζεται με τα  ροζ και τα λευκά ανθάκια της,
ενώ όλα τα δέντρα ανθοφορούν  την Άνοιξη.
Γνωρίζουμε όμως για ποιο λόγο ανθίζει νωρίτερα η Μυγδαλιά, ενώ όλα τα Δένδρα ανθίζουν το Μάρτιο;
Η αμυγδαλιά , ανθίζει νωρίτερα, επειδή σε σχέση με τα άλλα φυτά έχει «ατελή» άνθη. |
Αυτό δημιουργεί προβλήματα με την απαραίτητη παρουσία των εντόμων που θα μεταφέρουν τη γύρη από το αρσενικό λουλούδι στο ωάριο του θηλυκού λουλουδιού, για να γίνει η γονιμοποίηση.
Αν, λοιπόν, η αμυγδαλιά άνθιζε αργότερα, μαζί με τα άλλα φυτά, υπήρχε ο κίνδυνος τα έντομα που τη γονιμοποιούν να προτιμούσαν τα άλλα λουλούδια. Έτσι, ανθίζοντας νωρίς και μόνη της διασφαλίζει την παρέμβαση των εντόμων που είναι αναγκασμένα, θέλοντας και μη να την προτιμήσουν.

Πολλοί από τους μεγάλους μας Λογοτέχνες έγραψαν για κείνη με τόση αισθαντικότητα και τρυφερότητα, γιατί εμπνέει καθώς είναι στολισμένη με τα λευκά της σαν νυφούλα στη βαρυχειμωνιά και είναι το σύμβολο της Αιώνιας Αγάπης καθώς περνάει το μήνυμα πως η Αγάπη είναι η μόνη ,που μπορεί να νικήσει και τον ίδιο το Θάνατο…
Ας  θυμηθούμε λοιπόν τον όμορφο μύθο της:
«Κάποτε ,πέρασε από τη Θράκη ,επιστρέφοντας από την Τροία,ο Δημοφώντας ,ο οποίος ήταν  ο γιος του Θησέα.
Εκεί γνώρισε την Φυλλίς,που μαγεύτηκε από την ομορφιά της και την ερωτεύτηκε.Την ζήτησε από τον πατέρα της και την παντρεύτηκε.
Ο Βασιλιάς –πατέρας της του την έδωσε για γυναίκα του…
Με την πάροδο του καιρού όμως ο νεαρός Δημοφώντας, νοστάλγησε την Πατρίδα του, την Αθήνα,και αποχαιρέτησε τη Φυλλίδα αφού της υποσχέθηκε ότι θα γυρίσει και πάλι κοντά της.
Εκείνη τον άφησε ελεύθερο,γιατί μέσα της ήξερε πως ένα κομμάτι του ήταν στην Πατρίδα του.Εξάλλου ,αν την αγαπούσε πραγματικά θα επέστρεφε και πάλι κοντά της…
Χρόνια και χρόνια τον περίμενε, χωρίς ένα του μήνυμα, μια λέξη μέσα στη σιωπή…
Η ερωτευμένη γυναίκα ,δεν είχε όρεξη  για τίποτε μαράζωνε μέρα με τη μέρα στιγμή με τη στιγμή.
Μοναδική συντρόφισσα της μοναξιάς και του πόνου της ήταν το ένα δέντρο της μυγδαλιάς που το πότιζε νυχθημερόν με  τα δάκρυά της…
Τελικά η αδύναμη και τρυφερή –ευαίσθητη  καρδούλα της δεν άντεξε και άφησε την τελευταία της πνοή κάτω από τον ίσκιο του δέντρου.
Η αμυγδαλιά ξεράθηκε από τη στεναχώρια της, σαν είδε την αγαπημένη της φίλη να κείτεται νεκρή  στη ρίζα της…
Οι Θεοί του Ολύμπου,συγκινήθηκαν από τον έρωτά της και  μετέφεραν την ψυχή της μέσα στο δέντρο της αμυγδαλιάς, για να μπορεί να περιμένει περισσότερα χρόνια τον αγαπημένο της.
Μα και το δέντρο να ξαναπάρει πνοή απ’ την πνοή της…
Ήταν Γενάρης, στην καρδιά του χειμώνα, όταν ο Δημοφώντας επέστρεψε. Μόλις έμαθε για το χαμό της γυναίκας του, έτρεξε κοντά στην αμυγδαλιά, την αγκάλιασε κι έκλαψε. Το δέντρο πλημμύρισε ξαφνικά από άσπρα και ροζ λουλούδια. Ήταν η ψυχή της Φυλλίδας που χάρηκε βλέποντας τον αγαπημένο της κι έκανε το δέντρο να ανθίσει μέσα στη βαρυχειμωνιά,  δείχνοντας τη μεγάλη δύναμη της αγάπης. Από τότε οι αμυγδαλιές ανθίζουν μέσα στο Γενάρη και στολίζονται στα ροζ και στα λευκά πριν ακόμη βγάλουν φύλλα.
Ποιήματα για την αμυγδαλιά:
Ο Γεώργιος Δροσίνης 

έγραψε το ποίημα «ανθισμένη αμυγδαλιά» ,για την ξαδέλφη του Δροσίνα,
μια χαριτωμένη μαθήτρια του Αρσακείου, που,

  πράγματι συνέβη να κουνήσει την ανθισμένη νεραντζιά του κήπου του και να πέσουν τα άνθη επάνω της.

«Ετίναξε την ανθισμένη αμυγδαλιά
με τα χεράκια της
κι εγέμισ’ από άνθη η πλάτη
η αγκαλιά και τα μαλλάκια της.
Κι εγέμισ’ από άνθη…

Αχ, σαν την είδα χιονισμένη την τρελή
γλυκά τη φίλησα
της τίναξα όλα τ’ άνθη από την κεφαλή
κι έτσι της μίλησα:
Της τίναξα όλα τ’ άνθη…

Τρελή, σαν θες να φέρεις στα μαλλιά σου τη χιονιά
τι τόσο βιάζεσαι;
Μονάχη της θε να `ρθει η βαρυχειμωνιά,
δεν το στοχάζεσαι;
Μονάχη της θε να `ρθει…

Του κάκου τότε θα θυμάσαι τα παλιά
τα παιχνιδάκια σου
σκυφτή γριούλα με τα κάτασπρα μαλλιά
και τα γυαλάκια σου.»

«Η ΑΜΥΓΔΑΛΙΑ»
του Γ. Αθάνα

Μια μικρή αμυγδαλιά
που δεν πίστευε τη μοίρα,
έβγαλε στην αντηλιά
τους ανθούς της κι είδε γύρα.

Στου βουνού την κορυφή
βλέπει το έλατο, ζηλεύει,
να ξεριζωθεί ποθεί
και κοντά του εκεί ν΄ ανέβει.

Το ΄νοιωσε ο Βοριάς : “Εγώ,
μυγδαλιά μου, να συντράμω
το μεγάλο σου σκοπό!”
είπε και τη ρίχνει χάμω.

Ο μεγάλος  συγγραφέας και  οραματιστής Νίκος Καζαντζάκης έγραψε ένα θαυμάσιο χαικού,από τα πιο αγαπημένα  μου:

«Αδελφή πες μου,
τι είναι ο Θεός
κι  η μυγδαλιά άνθισε.»
Νίκος Καζαντζάκης

«Μια μυγδαλιά και δίπλα της»

Νικηφόρος Βρετάκος

Μια μυγδαλιά και δίπλα της,
Εσύ. Μα πότε ανθίσατε;
Στέκομαι στο  παράθυρο
και  σας κοιτώ και  κλαίω.

Τόση χαρά  δεν την μπορούν
τα μάτια.
Δός μου, Θεέ μου,
όλες τις στέρνες τ' ουρανού
να στις γιομίσω.

Το ποίημα το μελοποίησε , η Τερψιχόρη Παπαστεφάνου, τραγούδησε η Δανάη Μπαραμπούτη, και συμπεριλαμβάνεται στο μουσικό άλμπουμ «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι» (1977).