"Τα δικά μου γιατί...." Γράφει η Άννα Μπιθικώτση

Στρατευμένα νιάτα στον θάνατο, Θεέ μου… γιατί;
Αφού η ζωή είναι ένας κήπος γεμάτος άνθη, γιατί επιτρέπουμε να φυτρώσουνε όπλα ολέθρου; Γιατί;
Γιατί τον αθώο ύπνο τον τυραννούν αντίλαλοι εμβατηρίων;
Γιατί μια τόσο δα γη χωράει τόσο πόνο;
Γιατί βρέχει φέτος τόσο πολύ απόγνωση;

Γιατί η αλήθεια καίγεται;
Τις χρυσές πολιτείες σου κόσμε ποιος τις βλέπει;
Την Αλήθεια σου ζωή ποιος την κοιτάζει στις μέρες μας σε αίθριο φως;
Την διψασμένη αγωνία σου αγρότη, εργάτη, νοικοκυρά, μάνα, πατέρα, παιδί μου, ποιος την ξεδιψάει;
Γιατί δεν γίνεται ένας πόλεμος που να σκοτώνει τις λεηλατημένες μέρες μας;
Γιατί δεν γράφεται η ιστορία με της ευτυχίας την πένα; Η ευτυχία δεν έχει πια μελάνι .Μου είπανε τελείωσε από την εποχή του Αδάμ και της Εύας.
Γιατί δεν φτιάχνουμε χάρτινα καραβάκια, σαΐτες με όνειρα που να καρφώνονται στο ταβάνι του κόσμου; Γιατί;
Γιατί σφυροκοπούν τις καρδιές; Ποιος τους είπε ότι είναι από μέταλλο;
Ποιος σου είπε ζωή ότι ο άνθρωπος θέλει να γερνάει;
Πόσο λάθος να γερνάει το κορμί, ενώ η καρδιά μένει πάντα νέα, η λαχτάρα παιδί, και τα θέλω επιμένουν να θέλουν… Γιατί;
Στις δύο πληγωμένες παλάμες σου φίλη και φίλε μου διακρίνεις γραμμές, στο αυλακωμένο πρόσωπό σου από τον χρόνο αυλακιές, πολλή η μνήμη σου, πολλή η νόησή σου, μα πιο πολλά τα γιατί σου. Προσπάθησε, πάλεψε ακόμα, ζήσε το τώρα ,ζήσε την κάθε στιγμή σου, ποτέ δεν είναι αργά όσο η ζωή προχωράει. Ανακάλυψε στιγμές που προσπέρασες. Φτάνει μια στάλα ελπίδας. Κράτα το χέρι του συντρόφου σου, κι αν εκείνος έχει φύγει… του παιδιού… του εγγονιού σου… του φίλου … Και αν δεν έχεις κανένα, σφίξε το χέρι σου, αυτό το χέρι που έσφιξε χέρια αγαπημένα ακόμα και αυτούς που σε πρόδωσαν… Σφίξε αυτή την πληγωμένη παλάμη που η μια γραμμή δείχνει την γραμμή της ζωής σου…
Έχεις πορεία ακόμα…
Έλα χαμογέλα… δεν κοστίζει ποτέ το χαμόγελο …
Μ΄ ακούς;