Από την ποιητική συλλογή της Νίκης Τάγκαλου "Το κορμί της λύπης"

Μια Πληγή για Δέκα Ανθρώπους

Γεννήθηκα ένας άνθρωπος, μια καρδιά, μια ψυχή.

Στην πορεία της ζωής μου αναγκάστηκα να δημιουργήσω

πολλούς μέσα στο ίδιο σώμα. Ο λόγος ήταν για να αντέχω!

Έπρεπε συγχρόνως να είμαι άνθρωπος σκληρός

αλλά συγχρόνως και ευαίσθητος. Τρυφερός αλλά και ψυχρός.

Ευγενικός αλλά και αγενής.

Μετριόφρων αλλά και υπερόπτης.

Ορατός αλλά και αόρατος.

Όλα αυτά θα κατέληγαν στην ψυχή την δική μου,

την αληθινή, που όμως θα έκρυβα κάπου να μην την αγγίζει κανείς.

Οι ίδιοι οι άνθρωποι που με αγαπούσαν με ανάγκασαν

και εγώ για να μπορώ να τους ακολουθήσω

συμβιβάστηκα στα τόσα πρόσωπα.

Σε αγαπώ τις στιγμές που δεν σε μισώ.

Εσύ διάλεξε ποιο πρόσωπό μου αγαπάς

και πρόσεξε ποιο θα πληγώσεις.

Δέκα άνθρωποι μπορούν να κάνουν τα πάντα, ένας όμως κλαίει…

Για Κάθε..

Για κάθε έρωτα που φαντάζομαι έναν φόνο διαπράττω.

Για κάθε αλήθεια που μαθαίνω ένα παραμύθι καταργώ.

Για κάθε “άνθρωπο” που ανακαλύπτω με σκοτώνω ξανά και ξανά

γιατί ο τελευταίος πέθανε πριν γεννηθώ εγώ.

Για κάθε φτερό που χάνω, αφαιρώ χρόνια από μένα

και τα χαρίζω σε εκείνους για να μην έχω την χαρά να συναντήσω πολλούς.

Για κάθε ανάσα που χαρίζω απλόχερα,

κλείνω τα μάτια να κοιμηθώ.

[ Για κάθε είπα και εσύ για κάθε ..γέλασες ..].

Αλήθειες και Ψέματα

Αλίμονο σε εμάς που ένα βράδυ καταλάβαμε

ότι η ειλικρίνεια είναι προνόμιο των κουφών και των τυφλών,

που δεχθήκαμε κάθε είδους λόγια σαν ευκολόπιστα παιδιά

που χαίρονται όταν βρέχει και βγαίνουν έξω

να τρέξουν στις λάσπες αδιαμαρτύρητα και χαμογελαστά

σαν να τους χαρίζουν το καλύτερο παιχνίδι.

Αλίμονο σε εμάς που κάθε ουρανό τον βλέπουμε πεντακάθαρο

και δεν μας προβληματίζει ποτέ η ύποπτη τελειότητά του.

Αλίμονο σε εμάς που ένα βράδυ μας κήρυξαν αγνοούμενους

γιατί χαθήκαμε σε κάποια καμουφλαρισμένα ψέματα

που αβίαστα τα περάσαμε για αλήθειες.

Όσες φορές και να με καταραστώ πάντα θα πιστεύω,

ίσως γιατί κάποια στιγμή θα έρθει μια μικρή αλήθεια

να μου χτυπήσει την πόρτα και δεν θα φοράει στολή παραλλαγής,

θα έρθει γυμνή και ατόφια όπως ακριβώς γεννήθηκε.

Για αυτήν την στιγμή λοιπόν, θα συνεχίσω αδιόρθωτη

να δέχομαι το μίσος για αγάπη,

να κρεμιέμαι από μια κούνια κι ας μην βλέπω το σκοινί φθαρμένο.

Να προσπαθώ να κοιτάξω τα μάτια τους κι ας μου εκτοξεύουν φωτιές.

Για αυτό που θα έρθει, μίσος δεν θα κρατώ σε αυτά που πέρασαν

γιατί όλα ήταν δικά μου κομμάτια,

δικές μου στιγμές, είτε ατόφιες είτε παραπλανητικές.

Φίλε

Φίλε μάνα με γέννησε και εμένα.

Ονειροπαρμένη ήμουν όχι εγκληματίας.

Καρφωμένες ιστορίες πάνω μου λύπης όχι χαράς.

Τσακίστηκα από ταράτσες για ένα σύννεφο.

Μάταια…

Η ζωή, αν δεν μπορείς να την μοιράζεσαι σε τρώει.

Φίλε, μπορεί να αρρωσταίνω και η ανάσα μου να πυροδοτεί μπαρούτι.

Μπορεί να σκορπάω και τα κομμάτια μου να κόβουν φλέβες,

όμως είμαι ακόμα μπροστά σου,

έχω ακόμα σάρκα όσο κι αν την μαχαιρώνεις.

Προσπαθώ να ανακαλύψω τα χρώματα

και έρχεσαι πάντα και μου πετάς κατάμουτρα μια μαύρη μπλούζα

για να μην ξεχωρίζω από τους υπόλοιπους.

Φίλε τα κατάφερες να λέγεσαι φίλος.

Με χτυπούσες πισώπλατα και περίμενες υπομονετικά να δεις πόσο θα αντέξω.

Από στόμα σε στόμα ταξιδεύει η φιλία, στα χέρια είναι που πέφτει κάτω.