"Κάθε μέρα στην ώρα του" του Φερνάντο Πεσόα

Ανάλαφρος, ανάλαφρος, πολύ ανάλαφρος

Ο άνεμος περνάει ανάλαφρος.

Φεύγει μετά, πάντα ανάλαφρος.

Τι σκέφτομαι δεν ξέρω.

Και ούτε να το μάθω επιζητώ.

[…]

XΧΧ

                 Αν θέλουν να έχω μυστικισμό, εντάξει, τον έχω.

Είμαι μυστικιστής, αλλά μονάχα με το σώμα.

Η ψυχή μου είναι απλή και δεν σκέφτεται.

Ο μυστικισμός μου συνίσταται στο να αρνείται

τη γνώση.

Μόνο να ζω θέλω, κι αυτό να μην το σκέφτομαι.

Δεν ξέρω τι είναι φύση: την τραγουδώ.

Ζω στην κορφή ενός λοφίσκου,

Σ’ ένα ασβεστωμένο σπίτι, μοναχικό.

Κι αυτός είναι ο ορισμός μου.

ΧΧΧVI    

       Υπάρχουν ποιητές που είναι τεχνίτες

Και δουλεύουν τους στίχους

Όπως οι μαραγκοί το ξύλο!

Τι λυπηρό να μην ξέρεις ν’ ανθίζεις!

Να’ χεις να βάζεις στίχο σε στίχο, όπως αυτός

Που χτίζει έναν τοίχο

Και βλέπει αν στέκει καλά

Και τον γκρεμίζει αν δεν είναι έτσι!

Αλλά το μόνο έργο τέχνης είναι η Γη μας

Που αλλάζει, και πάντα η ίδια είναι και πάντα

ωραία…

Το σκέφτομαι, όχι όπως ο οποιοσδήποτε σκέφτεται,

Αλλά όπως αυτός που αναπνέει.

Κοιτάζω τα λουλούδια και γελάω…

Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνουν ούτε κι εγώ αν τα

καταλαβαίνω…

Γνωρίζω όμως ότι η αλήθεια μαζί τους και μαζί μου

είναι

Στην κοινή μας θεότητα

Που μας αφήνει να φύγουμε, να ζήσουμε για τη Γη,

Ευτυχισμένοι στα χέρια τις εποχές να σηκώνουμε

Ν’ αφήνουμε τον άνεμο να μας αποκοιμίζει

Και στα όνειρά μας, όνειρα να μην έχουμε.

Όποιος έχει λουλούδια ανάγκη τον Θεό δεν έχει.

XL                 

 Μια πεταλούδα περνά από μπροστά μου

Και για πρώτη φορά παρατηρώ στη Δημιουργία

Ότι δεν έχουν χρώμα ή κίνηση οι πεταλούδες,

Κανονικά, όπως χρώμα ή άρωμα δεν έχουν τα

λουλούδια.

Χρώμα είναι αυτό που χρωματίζει της πεταλούδας

τα φτερά

Κίνηση είναι αυτό που υπεισέρχεται στην κίνηση

της πεταλούδας

Άρωμα είναι αυτό που αρωματίζει του λουλουδιού

τη μυρωδιά.

Η πεταλούδα είναι μονάχα πεταλούδα

Και το λουλούδι, απλά ένα λουλούδι.

XLII            
   Η άμαξα πέρασε από το δρόμο κι έφυγε

Κι ο δρόμος δεν έγινε ούτε πιο άσχημος ούτε πιο

όμορφος.

Έτσι και με των ανθρώπων τη δράση, σε όλο τον

κόσμο.

Δεν αφαιρούμε και δεν προσθέτουμε τίποτα.

Περνάμε και ξεχνιόμαστε.

Κι ο ήλιος έρχεται κάθε μέρα στην ώρα του.

Λογοτεχνικό περιβόλι!