Γεννηθήκαμε περήφανοι αητοί, προορισμένοι για Ουράνια ύψη… Διαβάστε την αλληγορική ιστορία του αητού… Μια ιστορία που πρέπει να διαβάσουμε όλοι μας, στις δύσκολες εποχές που διανύουμε, γιατί χάσαμε την ταυτότητά μας…

Μια αλληγορική ιστορία θα μοιραστώ μαζί σας αγαπημένοι φίλοι και φίλες, που την διάβασα και γω διαδικτυακά και με ενθουσίασε, γιατί μιλά με αλληγορικό τρόπο για όλους εμάς τους Ανθρώπους ,που είμαστε πλασμένοι να πετάμε σε Ουράνια ύψη και όμως στην πορεία λησμονήσαμε απασχολημένοι στα γήινα, τα τετριμμένα ,τα απλά, τα καθημερινά, τα κοινότυπα…
Είμαι βέβαιη, πως διαβάζοντας την παραβολή του αητού, κάτι θα αφυπνιστεί μέσα μας, γιατί η ψυχή γνωρίζει το Ουράνιο, το Αληθινό, το Αιώνιο, πέρα από τη ματαιότητα και την φθαρτότητα του κόσμου μας…
Ακόμα και στην περίοδο της Παγκόσμιας Οικονομικής κρίσης, που έχει τη βάση της στην ηθική, ας μην ξεχνάμε πως είμαστε τέκνα ηλιόμορφα του Φωτός ,και σαν παιδιά του Φωτός ,έχουμε το χρέος να μην αφήσουμε κανένα σκοτάδι να διασπάσει το Φως μέσα μας…
Αρνητικότητα, γογγυσμός, φόβος ,δεν χωράνε μέσα μας…
Μονάχα να στρέψουμε το βλέμμα στον Ουρανό και να πετάξουμε σαν αητοί ,πέρα από τις καταιγίδες και τις μπόρες της Ζωής με πίστη και εμπιστοσύνη στον Κύριό μας Ιησού Χριστό, σε πτήσεις Ελευθερίας, και να σπάσουμε τα δεσμά της Φυλακής που μας έκλεισαν κάποιοι Σκοταδιστές ,για να ταξιδέψουμε στο γαλανόλευκο Ουρανό της Αγάπης…
Ας μην αφήσουμε τα όνειρά μας στο κοτέτσι…

Δεν είμαστε κοτόπουλα μα περήφανοι αητοί!
Καλή ανάγνωση

Ρένα Τζωράκη©

Η αλληγορική ιστορία του αητού» σε μετάφραση Κατσούρη Ντίνας

Μια φορά κι έναν καιρό ένας άνθρωπος πήγε στο δάσος κι έψαχνε να βρει κανένα πουλί της προκοπής.
Τελικά έπιασε ένα αετόπουλο.
Το πήρε στο σπίτι του και το ‘βαλε ανάμεσα στις κότες, στις πάπιες και στα γαλόπουλα, και μόλο που ήτανε αετόπουλο το τάιζε με το ίδιο φαί που τάιζε και τα’ άλλα πουλιά.

Περάσανε πέντε χρόνια. Μια μέρα τον επισκέφτηκε ένας φυσιοδίφης. Εκεί που σεργιανούσαν στον κήπο του είπε:

«Αυτό το πουλί δεν είναι κοτόπουλο. Αετός είναι».

«Το ξέρω, απάντησε ο ιδιοκτήτης του αετού, αλλά τον έχω εξασκήσει να συμπεριφέρεται σαν κοτόπουλο. Δεν είναι πια αετός. Έγινε κοτόπουλο, μόλο που οι φτερούγες του από τη μιαν άκρη στην άλλη έχουν μήκος 15 πόδια».

«Όχι, του λέει ο φυσιοδίφης, εξακολουθεί να είναι αετός, έχει την καρδιά ενός αετού και θα τον κάνω να πετάξει στον ουρανό».

«Είναι κοτόπουλο και δε θα πετάξει ποτέ», ξαναλέει ο ιδιοκτήτης του.

Συμφωνήσανε τότε να κάνουν ένα πείραμα. Ο φυσιοδίφης πήρε τον αετό τον σήκωσε ψηλά και του είπε επιτατικά:

«Αετέ, είσαι ένας αετός, ανήκεις στον ουρανό κι όχι σ’ αυτή τη γη.

Άνοιξε τα φτερά σου και πέταξε».

Ο αετός γύρισε από δω γύρισε από κει και ύστερα βλέποντας τις κότες που τρώγανε πήδηξε κάτω. Και ο ιδιοκτήτης:

«Δε σου ‘λεγα πως είναι κοτόπουλο…».

«Όχι, επέμενε ο φυσιοδίφης, είναι αετός. Δες’ του ακόμα μια ευκαιρία αύριο».

Έτσι την άλλη μέρα ο φυσιοδίφης πήρε τον αετό στη στέγη του σπιτιού και του είπε:

«Αετέ, είσαι ένας αετός. Άνοιξε τα φτερά σου και πέταξε».

Ο αετός όμως βλέποντας τα κοτόπουλα να τρώνε πήδηξε πάλι κάτω κι άρχισε να τρώει κι αυτός μαζί τους.

Τότε ο ιδιοκτήτης ξανάπε:

«Δε σου το είπα πως είναι κοτόπουλο».

«Όχι, επέμενε ο φυσιοδίφης, είναι ένας αετός κι εξακολουθεί να έχει την καρδιά ενός αετού. Δωσ’ του μόνο μια ευκαιρία ακόμα. Αύριο θα τον κάνω να πετάξει».

Την άλλη μέρα σηκώθηκε νωρίς και πήρε τον αετό έξω από την πόλη, μακριά από τα σπίτια, στα ριζά ενός ψηλού βουνού. Ο ήλιος, που μόλις γεννιότανε, έβαφε χρυσαφιά την κορφή του βουνού κι έκανε όλα τα βράχια να λάμπουνε μέσα σ’ εκείνο τ’ όμορφο πρωινό.

Ο φυσιοδίφης σήκωσε τον αετό και του είπε:

«Αετέ, είσαι ένας αετός, ανήκεις στον ουρανό κι όχι σ’ αυτή τη γη.

Άνοιξε τα φτερά σου και πέταξε».

Ο αετός κοίταξε γύρω και τρεμούλιασε, λες κι έμπαινε μέσα του καινούρια ζωή. Δεν πέταξε όμως. Ο φυσιοδίφης τον έκανε τότε να κοιτάξει κατά τον ήλιο. Ξαφνικά άπλωσε τα φτερά του και με μιαν αετίσια κραυγή πέταξε ψηλότερα και ψηλότερα και δεν ξαναγύρισε πια.

Έμεινε ένας αετός, μόλο που θελήσανε να τον υποτάξουνε και να τον κάνουνε κοτόπουλο.

Λαέ μου, πλαστήκαμε κατ’ εικόνα του Θεού, ορισμένοι όμως θέλησαν να μας κάνουν να πιστεύουμε πως είμαστε κοτόπουλα, και το πιστεύουμε ακόμα. Όμως είμαστε αετοί.

Απλώστε τα φτερά σας και πετάξτε! Μην ευχαριστιέστε με το φαί που δίνουνε στα κοτόπουλα.

Σημείωση:

Ο Τζέιμς Ε. Κ. Άγκρει, γεννήθηκε το 1875 στη Χρυσή Ακτή, τη χώρα που ονομάζουμε σήμερα Γκάνα. Τα πρώτα του γράμματα τα έμαθε στα ιεραποστολικά σχολεία της πατρίδας του. Σπούδασε και δίδαξε για πολλά χρόνια στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο Άγκρεϊ θεωρείται πρωτοπόρος αφρικανός εκπαιδευτικός, που άσκησε μεγάλη επίδραση στην πνευματική και διανοητική ανάπτυξη των πρώτων αφρικανών ηγετών όταν φοιτούσαν στο Κολέγιο Ατσιμότα στη Γκάνα.

Προτού αποκτήσει η Γκάνα την ανεξαρτησία της, ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετώπιζαν οι ηγέτες της χώρας και οι εκπαιδευτικοί ήταν πώς να πείσουν τους νεαρούς αφρικανούς να πιστέψουν στους εαυτούς τους και στις δικές τους πνευματικές δυνάμεις και, πάνω απ’ όλα, στην εθνική τους ταυτότητα. Η συμβολή του Τζέιμς Άγκρεϊ σ’ αυτόν τον αγώνα ήταν μεγάλη.

«Η παραβολή του αετού», που περιλάβαμε σ’ αυτή την ανθολογία, είναι μια χαρακτηριστική απόδειξη.

Η ιστορία αντλείται από το βιβλίο:

Αφρικανοί πεζογράφοι, Εκδόσεις Θεμέλιο

Μετάφραση-παρουσίαση: Κατσούρη Ντίνα