Ta παρακάτω 4 ποιήματα είναι της Ζωής Καρέλλη
“Από τη συλλογή Πορεία
(1940)”
Με τίτλο: « Παραμονή της Γέννησης»
1ο
Στον όγκο του χρόνου
υπάρχει η στιγμή.
Επίσημη την τοιμάσαμε,
τη θελήσαμε,
τοιμάσαμε την έκσταση,
θελήσαμε τον θαυμασμό.
τοιμάσαμε την ανάταση,
θελήσαμε τη χαρά,
τοιμάσαμε τη γιορτή,
θελήσαμε τον εαυτό μας
γεμάτον έκσταση,
θαυμασμό και χαρά.
«Εν ανθρώποις ευδοκία».
Βγαίνουν οι άνθρωποι,
λαλούν οι άνθρωποι στην
παγερή έναστρη νύχτα
που λάμπει ιώδης και
μαύρη,
κρυστάλλινη, διαυγής,
διάφανη, άυλη.
Οι άνθρωποι είναι
πολλοί μαζί
και μιλούν, γελούν κι
απαντούν ο ένας στον άλλο,
πηγαίνουν ν' ακούσουν
και δεν ακούν
τη φωνή του ανθρώπου
καν μέσα τους.
Ήσυχοι, κουρασμένοι,
ανύποπτοι,
στέκονται και
περπατούν, διαβαίνουν.
Οι άνθρωποι είναι
γελαστοί.
Αύριο είναι γιορτή,
αύριο είναι διασκέδαση,
αύριο είναι ανάπαψη.
Οι άνθρωποι χαίρονται,
χαίρονται,
πηγαίνουν, περπατούν,
διαβαίνουν,
βλέπουν ό,τι έμαθαν να
βλέπουν.
2ο
Δάκρυα εμποδίστε μου το
βλέμμα.
Δάκρυα κλείστε μου τα
μάτια.
Δάκρυα σκοτίστε μου το
κοίταγμα.
Ψυχή χτυπημένη,
νικημένη απ' τον ίδιον
εαυτό μου,
ψυχή μου αφανισμένη απ'
το βάρος,
του ανθρώπινου σώματος
δύσκολο βάρος,
δεν έχεις φωνή, ψυχή
μου, ν' ακουστεί,
για ν' ακούσεις στης
νύχτας το φέγγος
υπερούσια λόγια, ψυχή
μου, δεν τοίμασες
συνοδεία αγγέλων στη
νύχτα του σκότους δεν τοίμασες,
συνοδεία μέσ' τη νύχτα για
σένα δεν τοίμασες.
Σωπαίνεις και δεν ακούς
τη φωνή της έναστρης
νύχτας ακόμα,
κινούνται τάστρα, το
φέγγος κινείται
ιώδες και μαύρο,
γαλάζιο,
κινούνται τακίνητα
πάντα ακόμα,
ψυχή μονάχη, δίχως φωνή
παραμένεις, δίχως ακοή
περιμένεις ακόμα
δεν έχεις φωνή να
φωνάξεις
τον εαυτό σου στους
άλλους
ανάμεσα να χαθείς, να
βρεθείς
να μην είσαι μονάχη,
ψυχή μοναχή.
3ο
Γέλια και μιλήματα,
φωνές γλυκές
παιδιάτικες,
ψιλές φωνές γυναικείες
και βαριές αντρικές.
Ακούν όλοι∙ εκκλησία
τους κλείνει η έκκληση,
καλούν το παιδί
που υπάρχει υπέροχο,
την ασώματη υπερέχουσα
ύλη
που το γεννά απείραχτη,
άφθαρτη, αειπάρθενη,
διαρκής
παρθένος στους αιώνες
των αιώνων.
4ο
Αμήν αμήν λέγω, Κύριε,
συγχώρησε την αδυναμία
μου,
χώρον χάρισε στην
αδυναμία μου, Κύριε,
με την αδυναμία μου να
χωρέσω στην έκκληση
της ψυχής μου.
Συγχώρεσε
την σκληρή κατάπτωση,
της σκληρότητας ψυχρής
την κατάσταση,
της στείρας ψυχρότητας
την κατάκτηση,
της σκληρότατης πτώσης
τη στάση,
της ψυχής τη
στειρότητα.
Εκείνος που δεν γεννά,
δεν γεννάται,
δεν αναγεννάται ποτέ,
Κύριε,
της Γέννησης «σκήνωσον
εν εμοί»,
ο την Σάρραν και την
Ελισσάβετ
γονίμους διδάξας, προς
δόξαν σου αιώνιαν.
0 Σχόλια