Κατάρα ο αέναος ο κύκλος
της διψασμένης λύτρωσης
που ότι κι αν λέγαμε στεγνός ο Χρόνος δεν την σβήνει…
Ανωφελής η κίνηση και τα σημάδια και τα αγγίγματα στο Χρόνο…
Λες και μ’ ακούμπησες
στο χέρι μόνο.
Μνήμη Σεπτέμβρη ακριβή
Στη Φύση ωρίμασε για τα καλά η αμφιβολία
Και στην ψυχή μου
του δειλινού η σιγουριά….
και μόνο στο ανάμεσο αλήθεια τελική
εσύ κι εγώ ημιτελείς…
σιγά, σιγά σβησμένοι…
Όλα αλλάζουν μη φοβάσαι…
Δεν είσαι εσύ κι εγώ….
Κι οι άνθρωποι και οι ψυχές τους.
Αλλάζουν τον Σεπτέμβρη,
κάθε Σεπτέμβρη .
Κατάρα στο φθινόπωρο ,
πόσο Σεπτέμβρη με μπουκώνεις
και πόσο Τέχνη εσύ
παρηγοριά αλάνθαστη
μπορείς να μ’ Ανασταίνεις !
Κάθε Σεπτέμβρη μοναχά,
κάθε Σεπτέμβρη ακριβώς ...
Μέσα από τα φευγαλέα ...
Πίνακας : Απόγευμα Σεπτέμβριος Charles Courtney Curran – 1913
Αν θέλετε , να προβάλλουμε και το δικό σας ποίημα επικοινωνήστε μαζί μου στο inbox στις σελίδες μου στο facebook:
0 Σχόλια