Αγαπημένη μου… Η φωτιά που άγγιξα Δροσερό νερό ήταν Και χωρίς αίμα και πόνο το μαχαίρι που μου έμπηξαν. Ο χρόνος μακριά σου κυλάει ρυάκι κατακόκκινο.
…και θα σου γράφω από το βράχο τα πέντε γράμματα μ’ εκείνο εκεί το σ, το της σιωπής μπροστά τους και θα μιλώ στα κύματα για σένα κι όταν γυρνώ στ’ άδειο μας σπίτι θα κλείνω τα παράθυρα. Έξω το φως, μέσα εγώ.
Σε καρτερώ... Σε καρτερώ ...Ελευθερία, όπως ο άνεμος ένα ξερόφυλλο, όπως η απαντοχή το βλέμμα Σου, όπως το άγριο κύμα τον αφρό Σου, όπως η λησμονιά, μία Σου θύμηση...
Λόγια Καρδιάς... Σε κάποιον χρόνο, με κάποιον τρόπο, για κάποιον λόγο, έρχονται στη ζωή μας άνθρωποι απ’ το πουθενά, άνθρωποι απ’ το μακριά. Κάτι θέλουν να μας πουν, ίσως κάποιο μήνυμα να δώσουν, ίσως κάποιον πόνο να ενώσουν, μήπως και δαύτος, γιατρευτεί. Κάπως έτσι, πριν δυο σχεδόν χρόνια, «γνώρισα» την Ρένα. * Η οδύνη μου δεν έχει όρια, δεν περιγράφεται στις λέξεις, δεν κλείνεται σε εικόνες, έχει το άρωμα της θλίψης, το μέγεθος της σιωπής. Σαν άρκτος πολική αισθάνομαι. Ωρύομαι, και η φωνή μου είναι η έκτα…
Social Plugin