«Το αίσθημα της αιωνιότητας» όπως το περιγράφει ο Γιώργος Σεφέρης.

- 7:33 μ.μ.

Η τέχνη είναι έργο του ανθρώπου. Είναι παράξενο πως φέρνει κάποτε στο νου αυτή η φράση εικόνες από τη ζωή των φυτών: νερολούλουδα τεντώνοντας το κεφάλι πάνω σ' ένα κοτσάνι που πάει να σπάσει καθώς ανεβαίνουν τα νερά· δέντρα αμέριμνα μέσα στον αγέρα, ενώ η ρίζα προχωρεί τυφλή για να βρει τη φλέβα ή το βράχο· το ξύλο που γίνεται καράβι, τα καράβια που βουλιάζουν. Σκέψου την ιστορία του φυτού, έλεγε ο Σολωμός, ίσως για να διδάξει στους μελλούμενους ποιητές να μη σκέπτονται αφηρημένα.

Το έργο αυτό του ανθρώπου μακραίνει κάποτε αφάνταστα την πρόσκαιρη ζωή του. Οι γενεές φυτρώνουν και σωριάζουνται σαν τα φύλλα, τα έθνη σβήνουν από το πρόσωπο της γης· η τέχνη μένει. Αλλά μια ζωή ανθρώπινη, όσο μακριά κι αν είναι, κι αν μετριέται ακόμη με τη ζωή ολόκληρης της ανθρωπότητας, έχει και την αρχή της και το τέλος της· φέρνει μαζί της το ψεγάδι της φθοράς. Ωστόσο ο άνθρωπος είναι έτσι φτιαγμένος που δεν μπορεί να ζήσει χωρίς την ασφάλεια της αιωνιότητας. Κάποτε θυσιάζει εύκολα τη ζωή του· την αιωνιότητα δεν τη θυσιάζει. Τα υψηλότερα πνεύματα που πέρασαν πάνω σε τούτο τον κόσμο, διάλεξαν αδίσταχτα και την προτίμησαν.
Γιατί η ιδέα της αιωνιότητας, που μοιάζει να είναι μια διακοπή, ένα άνοιγμα της εγκόσμιας ζωής μας, μια αστραπή που μας χτυπά μέσα στην παρούσα στιγμή, παρά ένα ατελείωτο χρονικό ξετύλιγμα στο άπειρο - φαίνεται να είναι ακόμη κάτι βασικά αντίθετο με την ιδέα της εγκόσμιας ζωής, τέτοια που συνήθως την αντιλαμβανόμαστε...